Beren op de weg?

De ganzen waren vanochtend nergens te bekennen. En dus hebben we ons kampement opgebroken om naar Sequioa National Park te gaan. Eerst boodschappen en benzine, want we gaan weer eens een poos niets tegenkomen. Na zo’n twee uur rijden komen we bij de ingang van het park, en ontdekken dat we maar ongeveer 10 km verder kunnen in verband met wegwerkzaamheden. Alle voertuigen langer dan 22 voet kunnen de bochten niet door op de tijdelijke eenbaansweg. Wij zijn 27 voet, jammer dan. Dat betekent omrijden via King’s Canyon National Park. Nou wilden we daar toch al heen, dus zo’n ramp is het niet. Bovendien hebben we nog wel tijd genoeg. Dus welgemoed die twee uren terug naar Lake Success, met een picknick-lunch. West van Porterville is er een prachtig kronkelig weggetje dat een fors aantal mijlen afsnijdt. Of het in tijd iets uitmaakt is nog sterk de vraag. Je kunt elkaar alleen voorbij op de bredere stukken en met behulp van passeerhaventjes. Gelukkig is de weg niet druk. Onderweg zien we opeens Californische kwartels op de weg lopen. Remmen! Kwartiertje rondkijken en hopen op een foto. Nadat we de hoofdweg weer hebben bereikt blijkt die niet veel beter te zijn. We zijn nog ruim een uur bezig om bij de ingang van het park te komen. Uiteindelijk zijn we rond vier uur in het park, vinden een plekje op een camping (mag een wonder heten, het is zaterdag, en het is een National Park, en toch is het gelukt. We moeten nu wel echt buiten het seizoen zijn, behalve wat betreft de campingprijzen dan.), en wandelen direkt naar de reuzenbomen. Dit past niet op een foto, je moet ze zien. Er is een stomp van een boom die is afgezaagd, zo’n 110 jaar geleden. Met een diameter van 8 meter. Je hebt dus 14 man nodig om zo’n boom te kunnen omspannen. Er staan nog een paar joekels, sommigen deels uitgehold door branden. In zo’n holte kun je gemakkelijk staan, en dan is het nog maar een klein gat als je het op het totaal bekijkt. Giganten dus. Ook als ze omgevallen zijn. Ooit is men begonnen om ze de namen te geven van Amerikaanse staten. Toen viel Michigan om. Ai que dolor!
Terug op de camping lezen we de informatie over veilig opslaan van voedsel om berenoverlast tegen te gaan. Dit keer gaan ze wel erg ver. Er zijn aparte kluizen voor. Alles wat meer enigszins geur afstaat moet in aparte berenkluizen, die op elke kampeerplek voorhanden zijn. Ook alles uit koelboxen, blikjes, pinda’s, afwasmiddel, shampoo, en nog veel meer moet in die containers. Dat zou voor ons betekenen de hele camper ontruimen, alles poetsen, en dan heb je altijd nog de vuile was die ergens in de opslagruimte van de camper opgeslagen ligt, en uiteraard ook niet meer fris ruikt. We beslissen dat hier de grens wel is bereikt. We doen alles in de koeling, doen de afwas, voeren het afval af, en dan zijn we er wel klaar mee. De vuile was blijft de vuile was, de piepers en uien blijven waar ze zijn, en de shampoo gaan we ook niet opruimen. We zien wel. En als we ongelijk hadden, zullen jullie dit bericht waarschijnlijk nooit lezen (Snif..). Trouwens, er is hier geen internet, dus......