Zou het gras groener zijn aan de andere kant ....

Als je nou toch in zo’n National Park bent, moet je het van alle kanten zien: van links naar rechts, van achter naar voor, en uiteraard van onder tot boven. Van achter naar voor hebben we gisteren gedaan. Van links naar rechts schiet in zo’n steile vallei niet echt op; veel te vermoeiend. Er blijft dus maar 1 mogelijkheid over voor vandaag. Germen wil naar Mono Lake want daar moet iets bijzonders mee zijn, maar dat is 80 mijl rijden, en dus een takkeneind met al die bochtjes. Maar het is wel over de heuvel van 9945 voeten hoog. Reken maar uit hoeveel passen dat is... Als compromis stel ik voor om maar eens een bergmeertje te gaan bekijken, halverwege. Daar zijn we al met koffietijd, dat valt dus reuze mee. Het meertje is een voorbeeld voor elke fotograaf die een moeilijke legpuzzle wil maken. Het spiegelt in de windstille ochtendzon. Jolande zit met een kopje koffie in die zon op een klapstoel en verdiept zich in de theorie en de praktijk van pijnbomen, coniferen, en de zaden daarvan. Daar heeft ze een bedoeling mee. Zie verderop. Maar na een drie kwartier zijn we toch echt wel uitgekeken, en wat nu? Toch nog maar een stukje verder, dan. Eerst komen we langs een prachtige bergweide, Tuolumne Meadows. Er wijst een bordje naar de Soda Spring, dus we rekenen op frisdrank. Leuk voor vanmiddag, denken we zo, en we rijden door. Misschien kun je van de top van de pas Mono Lake wel zien liggen. We passeren sneeuwvelden in de berm, en sneeuwvelden op de berg, maar ze blijven keurig naast de weg. En voor we het weten zijn we op de top, en het park uit. Geen spoor te zien van Mono Lake. Maar het is nog maar 12 mijl, dus waar zeur je over. Het gaat steil omlaag, tot iets minder dan 7000 voet.
Nu we voorbij de pas zijn, verandert het landschap radicaal van groen naar dor. Geen gras dus aan de andere kant van de heuvel. We zijn in de regenschaduw van de bergen beland, de zon is dus overvloedig aanwezig. Vreemd genoeg waren er ook de prachtigste herfstkleuren, dus moet er ook ergens water zijn. Na een stevige hamburgerlunch bij Mono Lake (wat was daar voor bijzonders mee? Zullen we dat straks op de camping opzoeken op het hindernet?) eerst de noodzakelijke levensbehoeften ingeslagen, en vervolgens maar weer eens terug, omhoog dus. Omdat we ons dat hadden voorgenomen stopten we bij de Meadows, en wandelden naar de frisdrankbron. Dat viel tegen. Geen ijsblokjes, en verder zag het er ook niet zo fris uit. Maar een bron was het wel. We hebben het niet geproefd, we durfden er zelfs onze vingers niet in te steken. Het leek Yellowstone in het heeeeeeel klein, en daar was het heet, extreem zuur, giftig, enzovoort. Alleen naar kijken, niet aankomen dus. Er was onderweg wel een Pika (lijkt op een kruising tussen een klein konijn en een bergmarmot).
De laatste etappe werd gespendeerd aan het zoeken naar zaden van, jawel, naaldbomen. We hebben al (legale) zaden van de Sequoia, en illegale van de Incense Cedar, Manzanita, Ponderosa Pine, en een onbekende pluizenplant, maar we willen ook nog wel een White Fir. Helaas, de appels van deze spar vallen niet uit de boom, de vogels en eekhoorns eten de zaden zodra die er uit waaien, en laten af en toe weleens iets vallen. Daar groeit dan weer iets uit. Geen beginnen aan voor ons dus, want we hebben geen idee hoe die losse zaden er uit zien. We zullen ons tevreden moeten stellen met wat we hebben. En met die gedachte keren we helamaal happy terug naar de camping.