Maandag 23 september – Naar de kinderboerderij.
Door: Beiden.
Blijf op de hoogte en volg Germen en Jolande
23 September 2013 | Hongarije, Hortobágy
Na al dat gesjouw gaan we natuurlijk niet als een stel zotten tekeer, vandaag, dus eerst maar eens uitgebreid aan de koffie. Dat trekt het reserve-gastankje nog wel. Bovendien moet de aflevering van gisteren nog het Internet op. De kleine poes meldt zich en ik trek een verpakking voor hem open: banzai. Na een korte periode neem ik het bakje onder z’n neus vandaan, daar hij anders hetzij zal ontploffen, hetzij alles weer zal gaan teruggeven. En dat is geen aantrekkelijk beeld voor mensen die herstellend zijn van... laat maar. Hij zoekt eerst een poosje naar de bron van al dat lekkers, maar belandt dan bij Jolande op schoot en neemt een bolvorm aan, onder het uiten van een snorrend geraas dat niets met geleedpotigen te maken heeft, en evenmin garen oplevert, maar toch ‘spinnen’ heet.
Het vullen van de grote gastank is nog niet gelukt. Aber Heute kommt es bestimmt in Ordnung! Welnu, koffie en thee zijn genuttigd. We gaan iets doen aan die grote trappen in Roemenië. Anderhalf uur naar het Zuiden is een ander park, met zoveel puntjes op de klinkers dat jullie de naam maar zelf moeten opzoeken, en daar hebben ze een opvangcentrum voor grote trappen. Het park is gespecialiseerd in de instandhouding en bevordering van de grote trap. Ze hebben er een broedmachine en ook drie hennen achter gaas. En nog veel meer, o.a. een museum (over trappen) en allerlei traditionele Hongaarse huisdieren, dwz (pluim)vee. Jolande heeft prachtig uitgesneden horens gezien op die markt, je weet wel, en daar horen fraaie witte runderen onder. Nou, het is er allemaal, hier, en we klikken er op los. We doen ook nog een voorgeprogrammeerde wandeling langs leerzame borden, zien op het laatste stukje een wolfsspin – een echte nachtmerrie. Dan eten we in de auto ons brood, en tenslotte beginnen we aan een voorgeprogrammeerde fietsroute, die 15 km lang is en ons voert naar een stukje rivier, dewelke hier niet is bedijkt of anderszins aangepast.
Het begint goed: de fietsen zijn in orde en het eerste groene pijltje wijst ons op een logische plek in een logische richting, gezien het kleine kaartje dat we hebben gekregen. De wind giert ons tegemoet, maar we ploeteren voort en vinden een haakse bocht waar we die verwachten. Een stukje verder hetzelfde. Er beweegt zich nog een klein grasslangetje over een vochtig weggedeelte, maar voordat ik de toeter er op kan richten, verdwijnt het in een gat in de grond! Ik sta paf, en fiets maar weer verder. Het slangetje glom zo mooi groen-goud in de zon.... Maar ja, hij valt onder de griezels, dus jullie hadden er toch niets aan gehad.
Hierna moet de route in een rechte lijn naar de rivier leiden. Dat gebeurt echter niet: het vorkt, het kronkelt, het splitst zich, en in de wijde omtrek zien we nergens die bomen en rietkragen die we gewend zijn bij de rivieren in dit land. Evenmin zijn er groene pijltjes. Wel een groepje reeën. En de wind, die blijft maar waaien. We fietsen weliswaar erg langzaam, maar al wel haast een uur, en op een rondrit van 15 km met de rivier als verste punt, wil je dan toch wel eens een beetje water zien. Conclusie: we zitten fout. Vervolg: we keren om. In aangenaam verbazend weinig tijd zeilen we terug. We knopen de fietsen op de auto en nemen een geheel nieuwe route naar onze tent. Misschien met minder gaten in het wegdek? De zon schijnt prachtig van opzij over de velden, tot we naar het westen afslaan: dan schijnt hij prachtig in onze ogen. Op het laatste stuk naar Tiszafüred trekken er groepjes kraanvogels over, op weg naar hun slaapplaatsen in de visvijvers. Mocht je deze kant op komen in september, zorg dan dat je rond zes uur bij dat eindstationnetje staat, op die ene toren.
Tot Dieter’s spijt heeft het gas-mannetje het erg druk gehad, maar morgenvroeg is de tank gegarandeerd vol. Ik blijf (nog) glimlachen, en we gaan maar weer eten in zijn restaurant.
Het vullen van de grote gastank is nog niet gelukt. Aber Heute kommt es bestimmt in Ordnung! Welnu, koffie en thee zijn genuttigd. We gaan iets doen aan die grote trappen in Roemenië. Anderhalf uur naar het Zuiden is een ander park, met zoveel puntjes op de klinkers dat jullie de naam maar zelf moeten opzoeken, en daar hebben ze een opvangcentrum voor grote trappen. Het park is gespecialiseerd in de instandhouding en bevordering van de grote trap. Ze hebben er een broedmachine en ook drie hennen achter gaas. En nog veel meer, o.a. een museum (over trappen) en allerlei traditionele Hongaarse huisdieren, dwz (pluim)vee. Jolande heeft prachtig uitgesneden horens gezien op die markt, je weet wel, en daar horen fraaie witte runderen onder. Nou, het is er allemaal, hier, en we klikken er op los. We doen ook nog een voorgeprogrammeerde wandeling langs leerzame borden, zien op het laatste stukje een wolfsspin – een echte nachtmerrie. Dan eten we in de auto ons brood, en tenslotte beginnen we aan een voorgeprogrammeerde fietsroute, die 15 km lang is en ons voert naar een stukje rivier, dewelke hier niet is bedijkt of anderszins aangepast.
Het begint goed: de fietsen zijn in orde en het eerste groene pijltje wijst ons op een logische plek in een logische richting, gezien het kleine kaartje dat we hebben gekregen. De wind giert ons tegemoet, maar we ploeteren voort en vinden een haakse bocht waar we die verwachten. Een stukje verder hetzelfde. Er beweegt zich nog een klein grasslangetje over een vochtig weggedeelte, maar voordat ik de toeter er op kan richten, verdwijnt het in een gat in de grond! Ik sta paf, en fiets maar weer verder. Het slangetje glom zo mooi groen-goud in de zon.... Maar ja, hij valt onder de griezels, dus jullie hadden er toch niets aan gehad.
Hierna moet de route in een rechte lijn naar de rivier leiden. Dat gebeurt echter niet: het vorkt, het kronkelt, het splitst zich, en in de wijde omtrek zien we nergens die bomen en rietkragen die we gewend zijn bij de rivieren in dit land. Evenmin zijn er groene pijltjes. Wel een groepje reeën. En de wind, die blijft maar waaien. We fietsen weliswaar erg langzaam, maar al wel haast een uur, en op een rondrit van 15 km met de rivier als verste punt, wil je dan toch wel eens een beetje water zien. Conclusie: we zitten fout. Vervolg: we keren om. In aangenaam verbazend weinig tijd zeilen we terug. We knopen de fietsen op de auto en nemen een geheel nieuwe route naar onze tent. Misschien met minder gaten in het wegdek? De zon schijnt prachtig van opzij over de velden, tot we naar het westen afslaan: dan schijnt hij prachtig in onze ogen. Op het laatste stuk naar Tiszafüred trekken er groepjes kraanvogels over, op weg naar hun slaapplaatsen in de visvijvers. Mocht je deze kant op komen in september, zorg dan dat je rond zes uur bij dat eindstationnetje staat, op die ene toren.
Tot Dieter’s spijt heeft het gas-mannetje het erg druk gehad, maar morgenvroeg is de tank gegarandeerd vol. Ik blijf (nog) glimlachen, en we gaan maar weer eten in zijn restaurant.
-
23 September 2013 - 21:29
Corry:
Wat is eigenlijk een trap en waarom is een wolfsspin geen leuk dier
-
23 September 2013 - 22:13
Hannes:
Ik meende (ongezien, moet ik toegeven) dat het een catalpa bignonioides betrof, en dat is geen boon, nog is het een kool. Het is er één van de bignoniaceaea familie (ja sorry). En die heeft gevleugelde plat-ovale zaadjes. Sommige zaken in het leven moet je, hoe lastig ook, serieus bij blijven. -
23 September 2013 - 22:24
Hannes:
Dank, dank voor de omzichtige melding van weerzinwekkende zaken als bah en bah. Het gaat nu wel weer. D.w.z. ik eet.
Eventueel was dat misschien een hazelworm, dat grasslangetje bij jullie? En hebben jullie het volledige repertoire aan keukentrapjes, vrije trappen en Spaanse Trappen al afgewerkt? -
24 September 2013 - 09:07
Germen En Jolande Postma-Schoemaker:
Trappen, Corry, zijn vogels met een hoenderachtig karakter. Er bestaan Grote Trappen en Kleine Trappen. Ze worden ook wel Trapganzen genoemd, maar ze hebben niets met ganzen te maken; ze zwemmen niet, ze geven juist de voorkeur aan droge gebieden, en ze trekken niet weg als de winter komt. De Grote Trap (Biologen vinden het fijn om de namen van levende wezens met een hoofdletter te spellen als het wezen onderwerp is van hun schrijven) kan een meter hoog worden, staande op de grond op zijn sterke poten. Een volwassen haan kan een vleugelspanwijdte van 2,60 meter bereiken. Het zijn ondanks hun zware postuur uitstekende vliegers. De Grote Trap (Otis tarda) komt nog voor in de binnenlanden van het Iberisch schiereiland en in Oost-europa. Ze zijn erg schuw. Hun gedrag lijkt op dat van andere hoenders: in de lente stellen de hanen zich geweldig aan om indruk te maken op de hennen, en de meest potsierlijke haan mag een harem aan hennen dekken. Daarna zorgen de hennen voor de kuikens. De haan heeft een prachtige verentooi aan staart, borst en vleugels, die hij op allerlei manieren kan ontvouwen, een beetje zoals een pauw, maar dan aan alle kanten. Maar dat doet hij dus alleen in de lente.
In Spanje hebben we geen goede foto's van Grote Trappen kunnen nemen, en in Hongarije nog minder, want zijn de vogels nog schuwer. Daarom namen we onze toevlucht tot de opgesloten vogels.
Spinnen, slangen en sommige andere kruipende beestjes worden door velen als griezelig beschouwd, of ze nu steken of bijten of niets doen. Ik ben foto's van vlinders gaan maken met mijn nieuwe camera, omdat ik weinig vogels meer kon vinden waarvan ik nog geen plaatjes had en toch met mijn nieuwe speelgoed wilde spelen. Maar tussen de vlinders zitten hommels en bijen, en zweefvliegen en motten en uiltjes en zo. Hommels en bijen zijn nuttige dieren, maar wespen weer niet. Die steken alleen maar akelig. Zo doende en denkende heb ik een denkbeeldige stippellijn dwars door de natuur getrokken, en de griezels gescheiden van de andere beestjes. Tegelijk ben ik mijn foto's gaan rondsturen, geheel ongevraagd, aan een groep vrienden; enkele van hen lieten me al snel weten dat ze dat niet echt nodig vonden. Ik beloofde ze wel dat ik er geen griezels bij zou doen. Vandaar de toespelingen rond de wolfsspin: een dier met zo'n naam moet wel dubbel eng zijn. Er bestaan ook wespspinnen, die zijn geel met zwart gestreept. Daar doe ik dus ook niet aan.
Bignonia wat vloeit mij aan! Dank, diepste aller bronnen! De Catalpa bignonioides zal ongetwijfeld beschikken over twee gnonioiden aan z'n pericarpale cortex, en dat maakt alles duidelijk. Wetenschap is niet alleen belangrijk, maar ook als een kristal: de waarheid en werkelijkheid worden in alle facetten weerspiegeld, en verlichten de duisternis onzer onwetendheid.
Fijn dat we weer openlijk over onsmakelijke dingen kunnen corresponderen. Wij heffen onze koffiebekers op je voortgaande herstel, en dat het voortgaan maar moge voortgaan tot de algehele voltooiing, en dan pas ophouden.
Een Engelstalig leerzaam bord meldde een grass snake, met nog iets er voor dat ik vergeten ben. Hij was glad genoeg voor een hazelworm, 15-20 cm lang en minder dan 1 cm dik. Dubbelzinnige trappen zijn nog een onontgonnen gebied; we staan nog bovenaan deze keldertrap. Laten we ons voornemen om de bodem te bereiken voordat we weer thuis zijn! Iedereen mag meedoen! -
24 September 2013 - 10:22
Henriët:
Lezen jullie ook het commentaar op oude berichten? Voor de zekerheid zet ik mijn reactie maar hier. Jullie denken toch niet dat niemand het leest he. Ik ga alle oude berichten nog lezen! En misschien wel van heeeeel veel commentaar voorzien! Zolang Germen de commentaarrubriek niet overneemt natuurlijk. Maar voorlopig loop ik nog achter, ben nu ongeveer bij Germens verjaardag beland. Alsnog gefeliciteerd!
-
24 September 2013 - 18:03
Germen En Jolande Postma-Schoemaker:
Alsnog bedankt, lieve zus. Kunnen jullie al weer over de dozen heen kijken? Slim van me om nu ver weg te zijn, nietwaar? Niemand denkt nu: die lelijkerd! Die wil z'n eigen zus niet eens helpen uitpakken. Ze weten niet dat jezelf best zonder mijn hulp kunt uitpakken; je hebt jezelf immers ook zonder mij ingepakt? -
24 September 2013 - 20:25
Henriët:
Nou, zolang jij ons aanwijst uit welke minieme draadjes ons internet moet komen, en dan ook nog gelijk blijkt te hebben, mag jij naar Hongarije rije. Als je terugkomt, mag je ook nog aanwijzen welke van die 87 snoeren in die meterkast mogelijk het telefoonsignaal naar de vaste lijn doorgeeft. Voorlopig staat onze hoofdtelefoon in de meterkast.
Ik heb de dozen op Marktplaats gezet, je houdt het niet voor mogelijk, maar een kwartier later waren er al 30 weg. Voor lezers van deze rubriek zijn verhuisdozen en boekendozen gratis af te halen in Zwolle. -
26 September 2013 - 22:16
Germen En Jolande Postma-Schoemaker:
Wie hangt er nou een koptelefoon in zijn meterkast! Vroeger toen ik nog jong en mooi was, gebruikte de PTT altijd telefoonkabels met een blauwe gevlochten plastic ommanteling, en binnenshuis plopten ze daar een soort lege grijze kunststof sigarenkoker overheen om te verbergen hoe weinig koper er feitelijk in die kabel zat. In die sigarenkoker verborgen ze ook de verbindinkjes met de veel dunnere kabel naar je telefoontoestel. Tegenwoordig zit er een ISDN-kastje en een modem aan die blauwe kabel, en dan pas de telefoon. Maar als je geen blauw kunt zien, heb je een probleem.
Dan ben je misschien wel kleurenblind.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
