Vrijdag 27 september - van 4 naar 0 sterren.

We staan redelijk vroeg op, want we hebben een lange rit voor de boeg. Ontbijt om 7.15, inpakken en wegwezen. Het kost wat moeite om de stad uit te komen: er zijn alleen richtingaanwijzingen naar de nummers van de autowegen, niet naar plaatsnamen. Bovendien hebben we niet goed gekeken hoe we het slimst kunnen rijden. Na een kwartiertje weten wij in elk geval wat we willen, maar het kost nog wat moeite om het ook onze Miep-Miep uit te leggen. Ze is blijkbaar nog niet goed wakker. Maar met een kaart en wat goede wil komen we er toch uit. Mooi, de autosnelweg op, richting Wenen. Niet dat we daar iets te zoeken hebben, maar het gaat de goede kant op. Dan richting Bratislava. Hebben we eigenlijk een autobaanvignet nodig?
We tanken, spenderen het grootste deel van onze Hongaarse Forinten. De kassa-dame biedt een Oostenrijks vignet te koop aan. Germen weigert beleeft, zeggend dat hij naar Slovakije gaat, en daarmee uiteraard stilzwijgend vragend hoe dat daar zit met vignetten. De dame reageert niet. Germen trekt de conclusie dat een vignet niet nodig is, in Slovakije. Bijna goed. Nu een WC en vervolgens koffie.
Ze hebben in het restaurant zojuist drie busladingen losgelaten, en die mensen willen allemaal de trap af die wij juist weer op willen. Het mechanisme onderaan de trap, dat een soort kaartje moet ophoesten als je er 100 Forinten in gooit, is niet in vorm en geeft alsmaar muntjes terug. Als dat maar goed afloopt. De hele trap naar beneden staat 4 rijen dik vol, en we moeten wringen om omhoog te komen. Maar bij de koffie en de broodjes valt het mee, behalve een bejaarde Italiaanse “dame” die ongegeneerd voordringt. We kopen een gewoon stevig brood voor de lunch straks, en twee zwarte koffie voor nu. Het wordt cappucino, maar dat is ook lekker. We gaan de heksenketel van het tankstation annex wegrestaurant weer uit, blij dat we weg zijn.
Met de tank vol op weg. Na een kwartiertje zijn we bij de Slovaakse grens, en zien dat we toch een autobaanvignet nodig hebben. Geen nood, die kan ter plaatse gekocht, en er staat geen rij. Dus gewoon even de weg af, zo’n zet-hier-maar-neer hokje in, tien Euri’s aftikken bij het meisje achter het raampje, en niet moeilijk doen. Welgemoet verder: Bratislava richting Praag. Het land is vlak, er is weinig te beleven. We komen bij de Tjechische grens, en kopen ons volgende vignet: stoppen, een onaards sjiek overheidsgebouwtje in waar twee heren in uniform zeer plechtig hun plicht doen, achttien Euri’s. De voorruit begint al leuk vol te raken.
Je kunt natuurlijk de snelweg vermijden, maar dan duurt het eindeloos voor je ergens bent. In Tsjechie duurt het ook eindeloos met vignet. De weg van Bratislava naar Praag is op z’n minst op 10 plaatsen opgebroken, dus snel gaat het niet. En waar het in principe snel kan, is de weg een wasbord van betonnen platen. Die euro’s kunnen nog nuttig besteed worden. Na Brno even een plekje zoeken om te lunchen, weg van de snelweg, lekker in het groen. Omdat we geen kaart van dit stukje van de wereld hebben, gaan we op goed geluk van de snelweg af. De eerste poging is geen succes: alle paadjes naar het bos zijn afgesloten met een slagboom, en bovendien zijn ze in de schaduw. Wij willen van de weg af, en in de zon, en uit de wind. Terug dan maar. We vinden een zijweg naar een motorracecircuit. Met wat mazzel gebeurt er niets op vrijdag, en is het dus rustig. Er blijkt een enorme parkeerplaats te zijn, zonder slagboom, in de zon, en met rugdekking van het bos, dus in de luwte. Op de achtergrond razen motoren rondjes, soms dichterbij, soms verder af. Het stoort ons niet. We bakken onze laatse eitjes met een ruime hoeveelheid spek, zetten onze laatste koffie (zwart gedronken, de melk is op), en zitten heerlijk in de zon. Wat verderop vlindert een Atalanta. Een sprinkhaan landt op een raampje van de auto. Wil hij mee? Hij valt onder de griezels, dus hij moet het zelf weten.
Na een rustige middagpauze op weg naar Praag, waar we ook al niets te zoeken hebben. We willen er vooral zo snel mogelijk langs. Op vrijdagmiddag heb je dan wat geluk nodig, en dat hebben we, want na een ruim half uur ligt Praag achter ons. We passeren een bijna onweerstaanbaar object: een enorm reclamebord in de vorm van een roofvogel, wel 20 meter breed, met de naam van – denken wij – een betreurenswaardige vloeistof met veel alcohol. Een foto kan helaas even niet, nu. Enfin, waarschijnlijk zal ook dit een engerd blijken te zijn geweest, een dag nadat je zijn produkt opdrinkt. Daarna opnieuw wegreparaties, en tenslotte een stukje tweebaansweg richting Dresden. De weg die in 2011 klaar zou zijn heeft nog een ontbrekend stukje. Arme plaatselijke dorpjes: alsmaar ronkend verkeer, dag en nacht, levensgevaarlijk tussen je huis en de bakker. Weer een half uur extra. In Duitsland eindeloos meer wegwerkzaamheden: de weg van Dresden naar Görlitz is vaker wel dan niet opgebroken, dus 80 km is de norm. Het is ruim half zes als we in de buurt komen van ons einddoel. Onderweg hebben we al gehoord dat er vannacht voor het eerst nachtvorst wordt voorspeld. Geen prettig idee voor een tentje. Toch maar zien of we een bed kunnen krijgen. We stoppen in Guttau bij de lokale herberg. Vol. Net als het appartement van de verhuurder er direct naast. Maar in Wartha is misschien nog plaats in een hotel. Germen heeft inmiddels een 1: 50.000 kaart van het gebied geregeld, maar Wartha vinden we niet direct. We vervolgen de weg, en bedenken na een paar minuten dat dit niet de weg naar Wartha is. Geen nood: in het volgende dorp staat ook een “H” op de kaart. Dat betekent vast “Hotel”. Yes. In het dorpje Kleinsaubernitz vinden we een Gasthof-Penzion, en die hebben wel een kamer voor ons. Wij blij, de eigenaren mogelijk ook. De kamer is niet eens erg klein, wel schoon, heeft een douche en een toilet, en een verwarming voor als we het koud mochten krijgen. De gelagkamer heeft kanten oma-vitrage, een radio uit de jaren 50, een pendule uit de jaren 30, een boek met een tekening van een patrijs, en verschillende nummers van tijdschriften die allemaal over de jacht gaan. We eten wildezwijnkoteletten, drinken grote hoeveelheden bier, en bestuderen de kaart. Men spreekt hier snel en in dialect, dus we pikken met enige moeite op dat hier wolven voorkomen (gaan we waarschijnlijk niet zien), en moeflons (zelfde laken een pak). Maar er zijn hier veel meerjes, visvijvers, moerassen en heidevelden, en genoeg fietspaden voor een vakantie van 3 weken. We blijven 3 nachten. Dat komt wel goed.