Ups, downs, and moors.

In mijn voorlopige, summiere vakantieplan stond voor vandaag genoteerd: see the moors. Dat zijn de Yorkshire Moors, voor die mensen die niet, zoals Pien, hun eigen voetsporen hier gezet hebben. We zijn dus maar in de auto gestapt, met fietsplannen in ons hoofd. Ik moet zeggen, Pien: je hebt helemaal gelijk, het is feeëeriek, met net zoveel eeee’s als je maar wilt. Je deelt de wereld met dertien schapen en een leeuwerik, en de wereld is onafzienbaar wijds.
In Schotland hebben ze Glens en Bens. Die ene drinken ze op, die andere klimmen ze overheen. In Yorkshire heb je Moors en Dales. Voor ons Nederlanders is het een beetje tegen de verwachtingen dat de Moors nat zijn maar toch bovenop de heuvels liggen, maar we voelen wel meteen aan dat de Dales worden bereikt nadat je naar beneden bent gereden. Zie het plaatje met het stenen kruis, waar Ralph misschien wel aan z’n eind kwam, hetzij door een verdwaalde kogel, hetzij door achterstallig onderhoud aan z’n remsysteem. Onder in zo’n Dale tref je wisselende hoeveelheden water aan, en de beleefdheid van de Yorkshiremen gaat zo ver dat ze er een peilschaal bij zetten zodat je weet of je auto zijn kaplaarsjes moet aantrekken. En even verderop een bordje dat je je remmen moet testen, stel je voor dat er modder in zit.
Na zo’n Dale mag je dan weer naar boven. Daar kom je weer bij de schapen en de leeuweriken. Swaledale schapen zijn het, met zwarte poten en zwarte gezichten. Liset mag hier wel even naar kijken, want volgens het Hindernet klopt mijn determinering niet helemaal. Terwijl het toch niet om kippen gaat, zoals laatst op Lesbos. Boven op de Moor hebben we eerst honderd meter gewandeld om een dorpje te fotograferen. Dorpjes heten hier o.a. Ugglebarnby, Houlsyke, Boggle Hole, Thornton-le-Dale en Appleton-le-Moors. Welk dorpje er op de foto staat, weten we niet. Daarna hebben we de vouwfietsjes uitgevouwen en een stukje gefietst. O wat ging dat lekker, zelfs met de wind tegen. Toen kwamen we bij een soort mini-dale, een niemandalletje zeg maar. Dat ging wel erg hard. En daarna dus weer omhoog. Dat was andere koffie. Toch maar terug. Een straf bakske, zeggen ze bij de Vlamingen. Ondanks onze acht versnellingen. Spieren? Nou, zeg maar havermout. Vervolgens bleek het allemaal vals vlak, terug naar de auto. Het was vast erg goed voor ons. Maar intussen genoten we van de rode dopheide die als een achterlijke stond te bloeien, in de zon. Puf.
In een stiekem van de B&B gestolen tijdschrift stond iets over een bijzondere waterval, een ‘hidden gem’, de Falling Foss. Wij Noorwegengangers herinneren ons de Rydarsfossen in het Setesdal, waar volgens de legende een overmoedige jongeman samen met z’n paard om het leven kwam, erg triest. Nou, Yorkshire was ooit een stukje Noorwegen, dus dat klopt allemaal als een zwerende vinger. Wij wilden wel naar dat verborgen juweel. Het was erg goed verborgen. Toen we het hadden gevonden en er naar toe waren gewandeld, vonden we dat we wel een cup of tea verdiend hadden. Peppermint tea.
En dan naar huis, Whitby, Prospect House B&B, om dit verhaal te verzinnen en foto’s te shoppen.