De zee, de zee in eindeloze deining

Vandaag is Germen’s dag, vandaar dat ik verslag doe. We gaan vogeltjes kijken. De boottocht was in Nederland al gereserveerd, want anders kom je er niet op. Het is HOOGSEIZOEN met hoofdletters. De schoolvakanties zijn ook in Engeland begonnen, en dus is het vol. Maar met wat voorbereiding (van Germen’s kant) komt het allemaal goed. En dus pikken we rond kwart over negen onze kaartjes op bij een klein kantoortje aan de haven van Seahouses, wandelen de pier op om de tijd te doden en mogen even voor tienen aan boord van een stevige open boot. Camera’s mee, kijker mee, een warm vest en een regenjack, we zijn er helemaal klaar voor. De trip gaat naar de Farne Islands, waar grote kolonies vogels huizen, en waar je met speciale permissie mag landen en rondkijken. Onze boot heeft zo’n permissie. Germen heeft antizeeziekpillen geslikt, er staat een mooie bries, er zijn kleine schuimkopjes, dus fotograferen wordt een kunst van de boot af. Jullie mogen zelf oordelen.
De eilanden zijn wit van de vogelpoep en bovenop al die vogelpoep zitten duizenden en nog eens duizenden vogels. We gaan voor de papegaaiduikers, maar er is meer. Guillemots (dat zijn Zeekoeten), eidereenden, allerlei soorten meeuwen en iets dat ik voor Alken verslijt, hetgeen door de boeken wordt bevestigd. Voor we aan wal gaan brengen we eerst nog een bezoekje aan de grey seals, enorme zeehonden waarvan de mannetjes zo’n 350 kg kunnen wegen. Een stevige maat groter dus dan die beestjes die door Lenie worden vertroeteld. Ze vinden ons blijkbaar wel interessant, want ze komen vlak bij en willen duidelijk toeristen kijken. Helaas valt er geen visje mee te verdienen, dus gaan ze door met vis vangen of zonnen, al naar de stemming. Er zijn honderden van die beesten en omdat het mooi weer is ligger er grote aantallen op de diverse rotsen waar hoer geen gebrek aan is.
Uiteindelijk land de boot in een rustige inham met de prachtigste kwallen. We klauteren over rotsen en vergapen ons aan de volledig tamme vogels. Er zit een draad tussen hen en ons, dat is blijkbaar genoeg. Je kunt ze tot op een meter afstand benaderen. Jonge aalscholvers, nog pluizig, in de nesten, duizenden papegaaiduikers (er zitten op de Farne eilanden rond de 70.000), dito andere vogeltjes. Het stinkt er van de vogelpoep en met een beetje pech zit dat ook in je haar. Wij dragen een hoofddeksel, wel zo veilig.
Germen wil graag een Jan van Gent, maar die broeden hier niet. Je moet geluk hebben, ze komen af en toe wel langs. Op de boot terug komt ook dat geluk, een mooie afsluiting van ons boottochtje.
Weer aan de wal hebben we een welbestede ochtend achter de rug en een hele vrije middag voor ons. Wat nu? Na wat dubben, een pie op een bankje aan de haven en een koffie in een prachtige oude pub bedenken we dat dit het geschikte moment is om naar Holy Island te gaan. Bij laag water verbonden met het land, bij hoog water een eiland. Je kunt er dus twee keer per dag naar toe, het is laag water, het is in een half uur te bereiken. Dus op weg naar het heilige eiland. De weg ligt op gelijke hoogte met de modder van het wad. We komen met droge voeten en droge banden over. Dit is gelukt. Holy Island zou een Waddeneiland kunnen zijn. Zelfde uitstraling, zelfde soort duiden, kleine huisjes. Maar het heeft een oude geschiedenis van een klooster (Lindisfarne) dat meerdere malen is gebouwd en weer verwoest. We gaan er even een kijkje nemen. Gewoon de volgende ruïne, weer een stukje Engelse geschiedenis. Dan nog een wandelingetje door de duinen, even op een klapstoeltje tussen de grassen. We kunnen nog steeds met droge voeten oversteken naar het vasteland. Daar lokt een biertje. We voelen al nattigheid.