Het lijkt wel zomer!

De yurt was geweldig, slapen in de cabin heerlijk rustig en we worden wakker met de zon in de ramen. Ja, jullie lezen dit goed, er kan hier ook nog zon schijnen. De kaarsen in de serre getuigen van dit onwaarschijnlijke feit. We krijgen in deze serre het heerlijkste ontbijt dat we tot nu toe hebben gehad, met ladingen vers fruit uit de tuin, yoghurt, muesli, eitjes, knapperige bacon, vers gebakken en nog warm brood, een heel dienblad vol verschillende soorten eigengemaakte jam, thee van verse munt uit de tuin en prima koffie. Dat laatste drinken we buiten in de zon, terwijl de vogeltjes in de tuin rond flieteren , een boom vreemde schaduwen werpt (quiz: welk boomsoort?) op het gazon en het hondje bedelt dat zijn lekke rugbybal moet worden weggegooid. Dat kan hij eindeloos volhouden, en Germen is begonnen. Als we eindelijk terug gaan naar ons eigen plekje loopt hij geheel hondjesgewijs achter ons aan met de kapotgekauwde tennisbal-met-piep die hij van de logeerhond heeft gejat. Hij legt hem bij je voeten, rent dan hard weg en als je niets doet komt hij terug, pakt de bal op en tikt er mee op de houten planken van het vlonder. Toe dan, zie je dat dan niet?
Heerlijk buiten, prachtig plekje, ik zou hier gemakkelijk een week door kunnen brengen. Maar nee, we gaan verder. Er was een vogeltje gisteren hoog op de pas, dat niet identificeerbaar is. Dat kan niet, dat moet uitgezocht. En dus gaan we terug naar de bergen waar de mist zo prachtig hing, maar waar het ook met 11,5oC aardig frisjes was. Vandaag schijnt de zon, het is er ongetwijfeld aangenamer.
Het vogeltje blijkt een jonge tapuit te zijn. Weer een vraagstuk opgelost. We zien onze mistige boom in de volle zon, een snel stromend beekje dat de overvloed van gisteren probeert af te voeren en dappere wandelaars die de top van de berg proberen te beklimmen. We drinken koffie boven op de pas in een Inn die al sinds 1496 gasten ontvangt, al zal het in die vroege dagen niet met koffie zijn geweest. Columbus was toen terug van zijn tweede reis naar West Indië! Verder hebben ze een bord bij de bar met de woorden “local ale and local food”. Ze serveren allerlei soorten curry’s, een chili, baguettes met van alles en nog wat er op, Italiaanse broodjes. Iets Engels heb ik op de menukaart niet kunnen ontdekken, of het zouden de toetjes moeten zijn, zoals “sticky toffee pudding” en “warm chocolate fudge pudding” alles met een keuze aan room, custard of vanille-ijs. Dat klonk Engels genoeg. Ook Engels genoeg is een volkomen nietszeggend bordje waarvan we nog steeds geen idee hebben wat ze er mee bedoelen. Mogen we iets niet? Of moeten we juist iets? En zo ja wat dan? Stilstaan of juist niet? Doorrijden of voorzichtig aan? Er stonden er een heleboel. In elk geval, wat het ook is, het mag altijd, of het mag nooit. We zullen ongetwijfeld de wet hebben overtreden zonder te weten wat we overtreden hebben.
We rijden langs de meest prachtige smalle éénbaans-weggetjes door het land. Er past precies een auto door. Wij moeten een keer terug voor een tegenligger, een lijnbus gaat een keer terug voor ons, het gaat allemaal in perfecte beleefdheid en alle rust. Het gaat nu eenmaal niet sneller. Geen land voor campers dit. Sommige weggetjes zijn ongeveer net zo breed als onze auto.
De prachtige omweg zorgt ervoor dat we de kermis van Windermere vermijden. We komen door Staveley en zien een bordje “Furniture workshop”, zo’n bruin bordje dat een lokale bezienswaardigheid aankondigt. Even kijken? Tijd genoeg. Ze hebben een soort van expositieruimte waar het meest ongelofelijk mooie ladenkastje staat dat we ooit hebben gezien. Puur design. Het blijkt gemaakt te zijn voor een hele beroemde tentoonstelling in Londen waar we onmiddellijk de naam weer van vergeten zijn. Verder is het onlangs verkocht. Het meubelstukje moest 30.000 Engelse ponden opbrengen, omgerekend zo’n 43.000 Euro. Misschien toch wat prijzig voor ons. Maar wel ongelofelijk mooi. We vertrekken uiteindelijk, na ons uitgebreid te hebben laten voorlichten, met een prachtige deegroller in twee kleuren hout. Walnoot en iets erg lichts. Sycamore noemen ze het, en ik moet opzoeken wat het is. Timmerlieden kennen wel zeven boomsoorten die ze sycamore noemen: dit is waarschijnlijk Acer pseudoplatanus. Dit was te mooi om te laten liggen, het past eenvoudig in de auto, het kost aanzienlijk minder dan het mooie ladenkastje (dat van hetzelfde prachtige hout is gemaakt, zie de website van Peter Hall & Son, bespoke furniture).
Staveley is dicht bij ons einddoel voor vandaag. Onze vrienden verwachten ons rond 4 uur, we gaan nog even langs het strand. Er komen nog twee mooie buien langs. Het zijn buien, meer niet. In Morecombe Bay is het laag water. Dat is het bijna altijd: alleen als de vloed op z’n hoogst is, loopt het helemaal onder, eventjes. In de verte lopen meeuwen. Er is een vlieger opgelaten die prachtig blijft staan. De zon schijnt weer. Het lijkt wel zomer! Of had ik dat al gezegd? Op weg naar Val en Malcolm die we na een telefoontje gemakkelijk vinden. We lopen door de tuin, zien hun huis, en horen hoe het met ze gaat en hoe het met ze gegaan is. Het is meer dan 25 jaar geleden dat we elkaar voor het laatst hebben gezien. Er valt het een en ander bij te praten. Old times, happy memories.