Festina lente

We gaan weer eens verkassen. Fred en Marianne hebben vandaag hun “oma en pipa day”, ze passen op de kleinkinderen. Dat betekent een trip naar het huis van Nienke en Matt en de drie kinderen. Ze zullen vanavond rond 8 uur uitgeblust weer thuis komen. Dan kunnen ze ongetwijfeld zonder gasten. We hadden al een B&B besproken voor onze laatste nacht in Engeland, dezelfde die we op de heenweg ook al hebben bezocht. De Corner Farm in Low Catton. En zo scheiden onze wegen na een aantal bijzonder gezellige dagen.
In York en omgeving zijn ongelofelijk veel dingen te zien, veel meer dan we tot dusver hebben gedaan. We moeten beslist nog eens terugkomen hier, want het past niet allemaal in de paar dagen die we nog over hebben. York is een oeroude stad, hij bestond al toen de Romeinen Brittannia veroverden. Die noemden de plaats Eburacum. De Vikingen zijn er een poos de baas geweest, die noemden hem Yorvik. Er zijn opgravingen gedaan, hetgeen tunnels opleverde, en daar kun je schijnbaar in, rijdend in een treintje. Wonderbaarlijk genoeg gaan wij dat niet doen. Wonderbaarlijk, maar rationeel, want alles wat wij doen, doen wij met ons volle verstand. Wij hebben het in Nederland losjes over Vikingen en over Noormannen, en gewone mensen vragen zich niet af wat deze termen betekenen. Maar dat is toch wel belangrijk. De rovers die uit Scandinavië kwamen met hun drakkars om de rest van Europa te plunderen en te brandschatten, beschouwden zichzelf als helden, en noemden zichzelf Vikings. Dat was een soort eretitel: je was pas een echte Viking als je een dozijntje Christenen over de kling had gejaagd, hun kerkje had leeggehaald, hun koeien en varkens had opgegeten en hun dorpje platgebrand. De Engelse Vikings kwamen uit Noorwegen en Denemarken en wij zeggen voor het gemak dus 'Noormannen'. De piraten uit Zweden verrichtten hun barbaarsheden op de kusten van de Oostzee. De Engelsen hebben er al even weinig verstand van en noemen alle Vikings 'Danes'.
De keuze valt op het railway museum, het grootste van Europa. Dat moeten we zien. Bovendien is het in York, dus vlak bij. Het is een grote jongensdroom, met een heleboel echte stoomlocomotieven, maar ook een stukje van de Shinkansen, de eerste hoge snelheidstrein. Er is een stoomlocomotief die ze open hebben gesneden, en waar allerlei bordjes bij staan over hoe zo’n ding werkt. Er is een echte draaischijf, die in dit gebouw is gezet omdat het oorspronkelijk een onderhoudsloods van de spoorwegen was. Er zijn wagonnetjes van de vroeg negentiende eeuw, de oude wagons van het koninklijk huis, inclusief brokaten stoelen, schemerlampjes, een kaarttafel met een wijnkaraf en glazen, uiteraard van kristal. Een uitgebreide tentoonstelling van de “Flying Scotsman”, die beroemde sneltrein van London naar Edinburgh. En het magazijn is een prachtige verzameling van allerlei onderdelen, plaatsnaambordjes, glas-in-lood vensters, servies, bellen en klokken, seinen, je kunt het zo gek niet bedenken of het is er. Uiteraard vindt Germen onmiddellijk gelijkgestemde zielen. Er wordt druk gediscussieerd en informatie uitgewisseld.
Ik wil zitten en koffie. Germen gaat dat regelen. Het duurt eindeloos. De efficiency is niet bijster hoog. Maar uiteindelijk is er koffie waar weinig op aan te merken is. We wandelen nog wat verder door de verschillende hallen, kijken buiten, zien dat het weer inmiddels prachtig is en dus zonde om binnen te blijven zitten. Eten doen we hier niet. Deze mensen zijn zo traag, dat gaat uren duren. Dus op naar het tweede onderdeel van de dag: de roofvogels. Er is vlak buiten York een roofvogelcentrum met demonstraties. Daar kunnen we vast ook wel lunchen. Het blijkt bij een “Hall” te zijn die is omgebouwd tot een hotel, en ja, ze kunnen lunch serveren. We bedenken dat een klein voorgerecht en een kleine salade wel genoeg moet zijn. Het duurt 20 minuten tot we een biertje krijgen, en nog eens drie kwartier tot ons voorgerecht komt. Daarna gebeurt er weer helemaal niets. Na anderhalf uur hebben we het wel gezien, we bestellen de salade af en gaan naar buiten. Blijkbaar was het railway museum nog niet zo langzaam.
De bordjes deugen hier niet. We komen we bij een schietbaan waar je kunt (leren) boogschieten, luchtbuksschieten, kiezelsteentjes wegslingeren, en meer van dat moois. We worden vriendelijk doch slechts half duidelijk doorverwezen en vinden tenslotte de plaats waar we willen wezen. Er blijken allerlei verschillende shows te zijn rond de roofvogels. De vliegdemonstratie zou om half 2 zijn. Daar zijn we ruim over heen. Maar het is gewoon nog bezig, en we schuiven dus aan. Het beest wil niet zo meewerken, en dus kost het wat meer tijd. Dit keer komt het ons wel goed uit. Hetzelfde geldt voor de show met de keizerarend: weer een half uur later dan gepland. Niet getreurd, we wandelen intussen rond op het terrein, Germen maakt foto’s van zo ongeveer elk beest dat er zit, in een kooi of anderszins. De keizerarend wordt uiteindelijk van zijn stok geplukt en iedereen die dat wil mag hem vasthouden. Dat beest weegt 10 pounds, dus zo’n 5 kilo. Je moet hem op je hand houden en tegelijk je arm omhoog houden met je hand als bovenste eind, want die beesten klimmen altijd naar het hoogste punt. Alleen die hand heeft een leren handschoen, je moet niet proberen om hem op je blote arm te houden. Dan kun je gelijk naar het ziekenhuis. Verder leren we dat het lieve beestje eenvoudig je pols kan breken, je halsslagader kan doorbijten en nog meer van dit soort gezellige bezigheden. In Kazachstan eten de steenarenden graag wolf. Kortom, als hij boos wordt ben je dood binnen een halve minuut. Hij schijnt bovendien je pols en hartslag prima te kunnen voelen, en weet precies waar hij moet bijten. Hij kijkt geweldig fanatiek en ik geloof de valkenier graag. Toch zijn er genoeg vrijwilligers die dit schatje wel even vast willen houden, uiteraard voor de foto.
Genoeg enge verhalen, grote vogels met scherpe snavels en sterke klauwen. Ze schijnen berggeiten omhoog te jagen tot ze niet verder kunnen klimmen en ze dan van de rotsen af te meppen met hun vleugels, dus hebben ze nog een derde moordwapen.
We gaan het lieflijke landschap rond York in, vermijden de stad waar het druk is, nemen kleine landweggetjes en vinden zonder problemen onze B&B terug. Thee met zelfgebakken cake in de tuin, een boekje lezen, plannen voor morgen maken. De pub lokt met Engels bier en pub food. Vorige keer was het prima, dat zal nu ook wel zo zijn. Het is druk, het duurt allemaal even. Maar nu hebben we niets anders meer te doen, dus wat zullen we ons druk maken? Morgen weer een dag. O ja, er mankeert opnieuw niets aan het eten.