De laatste (snik) dag

Tsja, wat zullen we gaan doen, op zo’n laatste dag? Eerst maar eens de ogen open wrijven en kijken wat voor weer het is. Hm. Mag wel zo. De paden dus op, de lanen in, vooruit, met flinke pas. Weet je nog van die Lower Derwent Valley National Nature Reserve? Met die ijsvogel en zo? Da’s erg dichtbij, hiervandaan.
We nemen weer van die weggetjes van niemendal, en ik zal jullie uitleggen hoe dat werkt. Je commandeert je navigatieding (dat van ons heet Miepie) om je naar je bestemming te voeren. Miepie wil dan dat je linea recta naar een snelweg gaat, ongeacht welke, maar dat doe je dus niet. Je rijdt gewoon over zo’n heerlijk smal landweggetje schuin naar je doel, net zolang tot Miepie ophoudt met zeuren dat je moet omkeren. Ze gaat dan zeuren over een andere grote weg, maar ook dat doe je niet, en dit systeem hou je vol tot vlak bij je bestemming. Dan geef je Miepie haar zin, en hey! presto! Ze zeurt niet meer. Ze leidt je over de laatste mooie stukjes. ‘U hebt uw bestemming bereikt’, mompelt ze vervolgens beleefd, en zwijgt dan. Ze heeft heel goed in de gaten dat ze om de tuin wordt geleid. Ze zegt het dan ook op een toon alsof ze geen fooi verwacht, zelfs geen dank-je-wel. Maar pas op: ze weigert te geloven dat je werkelijk gearriveerd bent, dus als je weer weg rijdt, stuurt ze je meteen weer terug. Net zolang tot je haar de mond snoert door de voltooide route uit haar hersentjes te wissen. The software strikes back.
De zon koestert ons in zijn warme omhelzing, of woorden van gelijke strekking, en we lopen op ons dooie akkertje langs groene weiden en wilgenbosjes. De weiden staan vol gras, de bosjes zitten vol vogels, de lucht barst van het getwieter, en foto’s maken blijft een probleem met die little brown jobs die altijd aan de achterkant van de bosjes gaan zitten. Maar ik krijg ze nog wel of ik heb ze al, dus mijn humeur lijdt er niet onder. Ik had Jolande verteld van een roestige oude Amerikaanse windmolen, zo eentje met een heleboel wiekjes, waar ik zo lekker van griezelde toen hij bij mijn vorige bezoek opeens begon te kermen en te piepen alsof de hele wereld opeens jicht, spit, ischias en reumatiek kreeg. Nou, hij deed het weer. Deze geluiden kunnen zo achter een Edgar Allen Poe film worden gemonteerd. The Birds, zeg maar.
In de Pool Hide, waar ik de vorige keer die ijsvogel voor de lens kreeg, zaten we lekker uit te rusten van de wandeling van 1 km (lach maar, jullie tijd komt nog), en we babbelden zachtjes over meerkoetjes en waterkalfjes en reigers en zwanen en een witte boerengans en een zwikkie van die aparte kleine duckies en twee roofvogels die in grote kringen omhoog zweefden. Wat die wilden? Wat Rode wouwen altijd willen.
Zelfde weg terug, de zonovergoten auto weer in, alle raampjes kunnen open, naar Beverly. Daar staat een veel te grote kerk, een monster van een Minster, en het is een schilderachtig dorp. Koffietijd wordt tevens lunchtijd, want time flies when you’re having fun. Cheese and onion quiche and half a pint of bitter, twice, please. Thank you. Dan nog een flappentap zoeken, en dan weer de auto in, naar Hull. Want het is de laatste dag.
In Hull heb je een “Aquarium”, zeg maar een vis-dierentuin, en die heet The Deep. In het Engels is dat altijd de Diepzee, niet iets anders dat diep is zoals een mijnschacht, al hebben ze die ook, en ook niet overdrachtelijk diep, al kennen ze dat wel. Deep Blue heette de eerste computer die net zo goed kon schaken als een grootmeester. Diep nadenken is in het Engels ‘thinking deeply’. Ook voor exotische begrippen, die je alleen van horen zeggen kent, heb je woorden in je eigen taal nodig.
In het Diepe (kijk, bij ons heeft dat woord óók een vaste betekenis, maar wel een tikkie anders) Aquarium ga je eerst met een lift omhoog, en daarna loop je langs langzaam dalende paden / gangen omlaag langs de prachtigste aquaria, met tekst en uitleg en zo. Je wilt niet weten wat een waanzinnige vis er zit. For conservation, not for profit: vissen mogen, vissen mag niet. Als je oplet, leer je over de aller-oudste tijden op onze 5 miljard jaar oude planeet. Er gebeurde 4,5 miljard jaar lang niets, tot er leven ontstond, in de zee. Daarna werd het allemaal al gauw te ingewikkeld voor ondergetekende, maar wel erg mooi. Ook erg eng, met enorme griezels, gewapend met foute kaken en zo. Gelukkig ontstonden de mensen pas toen de ergste carnivore engerds waren weggevaagd door prettige meteoren, goedaardige vulkaan-uitbarstingen, coole ijstijden en goed getimede continentale driftbuien. We slenterden van venster naar venster (geen flauwe grappen nu, heren) en fotografeerden wat ons aanstond. Valt vaak tegen, zulke foto’s. Er waren Gentoo Pinguïns, dus ik kan weer een kerf maken in de kolf van mijn schietwapen. Uiteindelijk belandden we 3 verdiepingen onder de grond, daar hield het Aquarium op.
Nu kwam toch echt the final countdown, dus we klommen uit de catacomben omhoog, stegen weer in ons vehikel en stuurden het, ditmaal zonder gedoe, naar de veerhaven. Aan boord van de ferry ontdekten we dat we de meest sjieke hut van het schip toegewezen hadden gekregen: the Leyden Room. Portside Out, Starboard Home. Dus we gooiden onze tassen op de kooien, keken met open mond in de badkamer met twee douches, openden de gordijntjes voor de twee patrijspoorten, en gingen op zoek naar een bar. Voor een dubbele Jameson met één ijsklont en een droge witte wijn. We meldden ons aan voor het avondeten en spraken een tijd af voor het ontbijt.
Enige tijd later, in de langzaam vallende schemer, begon het om ons heen te bewegen, en terwijl de straatverlichting zichzelf ontstak voeren we het zeegat uit. Jolande ligt nu in mijn onmiddellijke nabijheid uit het raam te turen naar olie-terminals op de rechter oever van de Humber, en ik zwoeg me af met dit toetsenbord. Als ik daar mee klaar ben, volgt nog het gehannes met foto’s, die moeten worden geselecteerd, van titels voorzien, gefotosjopt tot het ergens op lijkt, en dan geherformatteerd tot behapbare bestandgrootte. Dan moet ik naar de Purser om voor drie pond een internetverbinding te kopen, waarbij ik dan 90 minuten de tijd heb om de hele zooi te uploaden.
Morgen rijden we, ijs en weder dienende, eerst naar Zwolle, en handelen daar nog een logistieke verwikkeling af. O, voor diegenen die willen weten wat dit inhoudt: het gaat om het geven van kadootjes, en dat moet natuurlijk een verrassing zijn, daarom deden we er zo geheimzinnig over voor we bij Val & Malcolm en Fred & Marianne arriveerden. Dus: niet aan Henriët en Willem verklappen!
The Captain and the crew thank you for flying Germenenjolande Brainwaves, we hope you had a pleasant flight, and that we may see you again soon.