The scenic route

Gisteren hield ons verhaal op voordat de dag dat deed. Want we hadden wel een hoop ouwe gebouwen bekeken, en stukken mishandeld kalfsleer *), maar we hadden nog niet gedineerd. Nou, dat kwam in orde. Taxi heen, taxi terug, en daartussen geheel volgens plan een droogje en een natje en een hoop Ierse verhalen. Verteld door een dame die er goed in was, met jeu en verve en kennis van zaken, en ze kon nog zingen ook. Ze bewaarde het leuke voor het laatst en deed de duistere dingen dus vóór het voorgerecht: de geschiedenis van Ierland. Kort samengevat: eerst waren alle Ieren erg arm en ze werkten zich het schompus om de pacht op te brengen, en er was maar nauwelijks genoeg eten voor ze. Toen kwam de aardappel, die je kon verbouwen met alleen maar een schop en veel manuren, en ze werkten zich het rambam om de pacht op te brengen maar er was wel genoeg eten. Zodoende kwamen er meer Ieren. Toen kwam de Phytophthora infestiosa, en binnen drie jaar was er helemaal geen eten meer, en werd er geen pacht meer betaald. Dus emigreerden de arme Ieren bij het leven, een miljoen man sterk nadat er een miljoen waren doodgegaan van de honger. Dat was allemaal erg naar, zo rond 1850, en de herinneringen aan deze ellende zijn diep geworteld in de Ierse volksaard.
Tussen het voor- en het hoofdgerecht werd het wat vrolijker. De vertelster voerde ons nog veel verder terug in de tijd. Net zoals wij allemaal geloofden de Ieren in het verre verleden in bovennatuurlijke wezens van velerlei aard, en zij noemen ze fairies. Vergeet Walt Disney en zijn lieve gevleugelde Tinker Bell: dit waren geen lieve jongens en ze waren machtig; deze wezens bepaalden je lot. Hou ze dus maar te vriend. Is je koe ziek? Eigen schuld, had je die boom maar niet moeten omhakken. Opa zei nog dat de fairies daar altijd omheen dansen met halloween. Spannende, mooie sprookjes, ter lering ende vermaak. De Irish stew smaakte er des te beter om. De vertelster maakte even plaats voor een Ierse band, die zo ongeveer het niveau had van The Wild Rover, Whiskey in the Jar, en Finnigan's Wake, zodat we leerden om op het juiste moment allemaal tegelijk en op de maat in onze handen te klappen, en daar ook weer allemaal tegelijk op tijd mee te stoppen, wat niet mee viel, hetgeen de teamgeest ten goede kwam.
Dankzij deze groepsaktiviteiten praatten we veel meer met onze tafelburen dan je gewoonlijk doet in een restaurant, en het was uitermate gezellig. Voorts gebeurde het in de oudste kroeg van Dublin, dus het sloot goed aan bij onze excursie eerder op de dag.
Verder kan ik nog vermelden (voordat ik aan het verslag van vandaag begin) dat het de hele dag regende. Dat hebben we opzettelijk niet besproken, gisteren, want je wordt er maar depri van. En als het niet slechter kan worden, dan moet het wel beter worden. Ja toch?

*) : Die ouwe boeken schreven ze op perkament = vellum, en dat maak je van huiden; kalfshuiden leveren de meeste luxe soort.

Welaan dan: de dag van vandaag. We moeten naar ons derde onderdak, in Adare, bij Limerick, waar Jolande straks aan het werk moet. Maar rechtstreeks over de autostrada, dat is saai. Dus we vertellen onze Karin, die wij altijd Miepie noemen, dat we langs andere wegen willen. Zo toeren we voorzichtig en niet te snel over heuvels en door dalen, genietend van het uitzicht, zittende op de verkeerde stoel, met de versnellingspook aan de verkeerde kant, naar Kilkenny. (Inderdaad: My God! They killed Kenny!). Er is daar een oud, zeer grijs, granieten kasteel, dat erg fraai kleurt tegen de lucht. Ook een lekker warme tearoom. Dan langs landelijk wegen schuin omhoog op de kaart, toch maar een stuk snelweg, en daar is Adare, met nostalgische rieten daken en daaronder ouderwetse architectuur.
In het hotel komt juist een trouwpartij op gang, dus het ritselt er van de veel te mooi geklede mensen. Wat die meiden al niet aantrekken! Bij de receptie wordt gefotografeerd, en ik moet mijn best doen om niet op de sleep van de bruid te staan als ik onze bagage aan de bellhop overhandig. Toch is de service er niet minder om, en we rusten even uit met een aperitiefje alvorens we aan tafel gaan.
Vandaag maken we het verhaaltje af: Jolande's vegetarische risotto was goed, maar er ontbrak een frisse groene sla. Mijn Aylesbury eend was uit de kunst.

As I was going to Aylesbury all on a market day
A pretty little Aylesbury girl I met upon the way
Her business was to market with butter, cheese and whey
And we both jogged on together my boys fol-der-o diddle-o-day
And we both jogged on together my boys fol-der-o diddle-o-day

As we jogged on together my boys together side by side
By chance this fair maid's garter by chance it came untied
For fear that she might lose it I unto her did say
Oh! Your garter's come untied my love fol-der-o diddle-o-day
Oh! Your garter's come untied my love fol-der-o diddle-o-day

Maak het verhaaltje zelf af en kleur de plaatjes.