Dan maar de mist in.

Het begon allemaal erg wazig. Eerst wakker worden, met het vooruitzicht van die koffie. Hannes had daar ooit zo’n lied over, met als telkens terugkerende tekst: we blijve legge.
Helaas, Jolande’s wekker was onverbiddelijk, en haar tijdschema van gewapend beton. Het ontbijt moest plaatsvinden. Maar ik verzon een list: doe maar thee. Engelse thee. Hm. Ik weet weer waarom ik graag koffie drink, ’s ochtends vroeg.
Ze wordt opgehaald van het hotel, dus ik heb de handen geheel vrij. Dus met een tas vol fotospullen, wegenkaarten en vooraf gemaakte plannen naar de auto. Het water druipt van de bomen, en door geen ruit kan je kijken, laat staan een spiegel. Geen nood: er is geen wisser of zeem in de huurauto, dus rijden met die bak. Naar het westen, geheel zoals Trifonius Zonnebloem altijd al zei. Er is een pont over de Shannon. Waarom wil ik in vredesnaam naar de andere kant van de Shannon? Wat heeft Clare dat Limerick of Kerry niet hebben? Het is toch allemaal Munster?
Ja, het is allemaal Munster, maar County Clare heeft z’n vogelaars fatsoenlijk georganiseerd en op hun website was het veel beter toeven. So now it’s time to put my feet where my browser has been. En dan moet je met de pont. De Shannon Breeze, heet het vaartuig, al kan ik dat niet zien vanwege de mist, en het voelt meer als de Shannon Freeze. Heel af en toe lijkt er een beetje goud in het donkergrijs te komen: de zon doet z’n uiterste best. Oh ja: gisteren was het helemaal geen slecht weer! De zon scheen zelfs! We wisten niet hoe we het hadden! Al die schattige hotelletjes en snoezige haventjes werden weer buiten gezet.
Maar dat terzijde. Ik ben natuurlijk net te laat, en het is een uurdienst. Dus worden er benevelde steenlopers vastgelegd (1). De pont vertrekt van de overzijde, toeterend als het laatste oordeel. Dat gaat nog wat worden. Maar hij arriveert behouden (2) en komt, na veel erg harde toeters, ook behouden aan (3). In County Clare wordt het al snel beter, en op een goed gekozen plekje stap ik even af om U een indruk te geven van wat er kan gebeuren als U geen misthoorn hebt (4).
Mijn eerste reisdoel zijn de Bridges of Ross. Dat is een grillige rotsmassa waar niemand geld kon verdienen en die ze dus maar aan de lokale natuurmonumenten hebben gegeven. Ze sluiten al net zo mooi aan bij de zee als die Cliffs van gisteren. Er kwinkeleren leeuweriken in het zwerk, graspiepers twieteren op de velden, oeverpiepers (5) scharrelen tussen de keien, en een tapuit (6) staat opvallend te doen. Na een korte wandeling bereik ik de eerste Bridge, een nieuwe. Rechts van het pad is een diepe inham (7), links is een rare, vrij recent lijkende kuil waar het geluid van de branding uit omhoog komt; ik loop er omheen voor een plaatje (8). Ik merk dat mijn toeter het allemaal niet kan bevatten, dus ik ga terug en haal Jolande’s camera er bij. Wel wat lastig om je nek. Nog interessanter wordt het als het begint te regenen, maar dat duurt gelukkig maar even.
Een heel stuk verder is een veel serieuzere brug (9): je kunt er per boot onderdoor als je eerst een boot over de rand kiept en er dan achter aan springt. De deining is dodelijk, hier waagt zich nog geen zeehond. Bontbekpleviertjes (10) trippelen bezorgd om me heen, en roepen heel bescheiden ‘toe?-toe?’.
Genoeg bruggen. Voort moeten we, nog verder naar het westen tot het niet meer kan: Loop Head, met vuurtoren en kliffen. Ik zal jullie niet vermoeien met de zeldzaamheden hier: Jan-van-genten, Noordse stormvogels, Alken, Drieteenmeeuwen, zoek maar uit.
Dan landinwaarts, waar de wilde bruisende deining onbekend is en haventjes (zoals dat van Carrigaholt) zoveel rust uitstralen dat je er bij zou inslapen. Zelfs de roeken letten niet meer goed op, en gaan bij de bouwmarkt in op kwantumkortingen waar ze vervolgens geen raad mee weten (11). Een troepje rotganzen vertrekt naar minder warme streken. In Kilkee ben ik vervolgens weer aan de oceaan. Er is een wandelpad naar George’s Head, met zon en getwieter en een rotspartij met rotsduif. Zo beland ik om 17:00 weer op de ferry, nu tien graden warmer, met zon en goed zicht. Jolande belt: ik mag haar over een uurtje komen afhalen. Da’s goed schat, dat haal ik misschien wel, de pont vertrekt zo.
Het werd een taxi. We zochten een pub met een goede pub-food-reputatie, en we gingen te voet, want Jolande had niet veel gelopen.
Haar fototoestel wel.