Gastvrije maar tamelijk warme stenen.

Ook deze stenen konden er niets aan doen; de Tiber misdroeg zich en de haven verzandde en toen verhuisde iedereen en toen begon het ook nog te stuiven, of zo, en heel Ostia Antica verdween uit het zicht. Maar anderhalf millennium later hebben ze het weer opgegraven, drie kilometer landinwaarts inmiddels. De zon scheen er vandaag op neer met behoorlijk gastvrije intensiteit en we hoefden niet te reserveren en het openbaar vervoer functioneerde met de moeiteloze souplesse van levende paling in olijfolie, of, om een ander treffend voorbeeld te noemen, mijn zinsbouw.
Het begon bij het kerkhof, buiten de poort zoals het hoort. Daarna werd het ingewikkeld, maar er was een mooi bad, gewijd aan Neptunus.
Veel muren waren aan de buitenkant bekleed met keurige ruitvormige bakstenen, heel apart. Er was ook een poes, waar Jolande een goed gesprek mee heeft gevoerd.
Ze hadden er bovendien een Cafetaria degli Scavi (gravers) en ook dat was in orde. Er vlogen hoppen en torenvalkjes en van die groene monniksparkieten met een stemgeluid om de kachel mee uit te halen, plus alle gewone stads- en plattelands-grut. We keken naar oude stenen, zaten op oude stenen als er toevallig een prettige zee-den boven hing, lazen bordjes met uitleg over oude stenen, en over hun samenhang met koningen, consuls, keizers, kerkvorsten en de Christelijke jaartelling.
Er was een Capitolinum om te bakkeleien over het beleid, en een Theater om vervolgens te lachen of te huilen om het blij- dan wel treurspel dat achteraf over de gevolgen van dat beleid werd geschreven. Er was een kazerne met maar één deur, zodat we er in de windstille hitte ronddoolden tot we hem opgelucht weer verlieten waar we er waren binnengegaan.
Ze hebben lang geleden op alle muren een laagje cement gesmeerd, zodat er geen water op blijft staan en er geen plantjes op gaan groeien. Die zouden met hun wortels grote schade aanrichten.
We hadden niet te klagen over kille schaduwen of valse tocht. Eigenlijk zouden de foto’s een beetje moeten bewegen door opstijgende hete lucht, je weet wel. De enige koele plek was in de ondergrondse tempel van Mithras, die we ontdekten doordat een vriendelijke toerist ons er op wees: er stond geen bordje bij.
Terug maar weer, met een korte stop bij een tentje waar ze bier hadden, tussen de opgravingen en het station, bij een voetbrug over de snelweg. Er nestelden zwaluwen onder die brug; de jongen uit sommige nesten kregen precies één kans om succesvol te leren vliegen.
Thuis dan eerst maar eens water en vruchtensap, en even zitten en dolce far niente, en kijken hoe een kraai een geelpootmeeuw terroriseert. Die meeuw zal wel op kraaieneieren loeren, eigen schuld.
En ik doe dit tikwerkje, nu de dag nog vers in het geheugen zit. In Ostia Antica was het verhoudingsgewijs erg stil, we keken elkaar verbaasd aan toen er een politieauto met sirene langs dat biertentje kwam razen. Hier in Rome hoor je continu de sirenes van ambulances, dat gaat zo’n beetje dag en nacht door.
Morgenochtend naar huis. Jammer, al hebben we de Eeuwige Stad wel een beetje gehad met al die massa’s mensen.
Germen.

Hij moet niet zeuren. Allicht waren er massa's mensen. We gingen langs alle toeristische hoogtepunten. Alleen vandaag even niet, en toen bleken er geen massa's mensen meer te zijn. Rome is geweldig, vooral op al die plekken waar weinig toeristen komen. Neem nou ons restaurant van vanavond. Een beetje buiten het grote gebeuren om, en dus redelijk rustig, geweldig lekker eten, en aanzienlijk minder kostbaar dan bij de A-locaties. Even moeite doen dus om van de massa's weg te gaan en je eigen weg te zoeken. En als je dan toch ook naar die A-locaties wilt heeft dat z'n prijs. In de vorm van enorme massa's mensen.
Jolande.

Sommigen van ons willen gewoon het laatste woord hebben.
Germen.