Vulkaanbeklimmen.
Door: Germen (en een beetje Jolande)
Blijf op de hoogte en volg Germen en Jolande
05 November 2016 | Nieuw Zeeland, Rangitoto Island
Bergen beklimmen, dat doet iedereen al. Soesterberg, Hardenberg. Bergen zijn uit. Vulkanen zijn in. Vulkanen zijn veel spannender. De Rangitoto barstte uit rond 1400, het was bloedstollend om aan te zien, en het ligt nog vers in het collectieve geheugen van de Maori’s die er getuige van waren. Zo vers als de lava, die nog niet overal begroeid is geraakt. Gestolde lava komt het meest voor in de vorm van ruwe grillige brokken, en zo’n lavabed mag dan afgekoeld zijn, je kunt er beter niet op je blote knietjes op vallen. Er zit haast altijd gas of lucht in de vloeibare lava, en dat geeft kleine en grote belletjes in het lavasteen, als het gestold is. Zéér ruw.
Maar laat ik niet op de zaken vooruit lopen. We hebben vanochtend eerst eens even orde op zaken gesteld, zowel in de camper als in de weblog. Nog niet in de camera’s: die vinden dat ze de foto’s gisteren gemaakt hebben.
Wat gingen we vandaag ook al weer doen? O ja: de jonge vulkaan Rangitoto beklimmen. Een hapje voor een zieke kip, zei mijn leraar wiskunde altijd als een som te gemakkelijk was. Je neemt gewoon de boot naar de voet van de vulkaan en dan loop je naar boven. Zo gezegd, zo gedaan. We zoemden Auckland weer in, parkeerden de unit in het midden van het centrum van het uitgaansgebied, gewoon op een plaatsje voor een sedan of een cabriolet (zonder paarden). De unit stak er maar een klein beetje buiten. Voor NZ$ 12 mocht hij daar de hele dag staan, desgewenst ook nog de nacht. De ferry naar Rangitoto Island sjeest met een noodgang over het water terwijl de wind natte buien achter ons aan blaast. Maar hier bestaat een bui uit slechts één lekke wolk, en het is steeds snel weer droog. Aan de wal krijgen we het weer lekker warm. Het pad is okay, helemaal niet zo steil eerst, en er klinkt vogelenzang. Mussen tsjilpen, meeuwen krijsen, merels slaan alarm. We horen een wielewaal achtig geluid, een vink, papagaaiengekrijs, verschillende ringtones, het blijkt allemaal uit dezelfde vogel te komen: de Tui. Hij zet ons elke keer weer op het verkeerde vogelpootje. Op die lava blijft nergens water staan dus de plantengroei bestaat uit aangepaste soorten. Er zijn allerlei mossen, varens, en bomen die prima tegen dit klimaat kunnen. Ze halen waarschijnlijk een goed deel van het water uit de lucht. Dat lijkt me hier niet zo moeilijk. Er is een mooi soort oerwoud ontstaan, waar varens op bomen groeien, korstmossen van de takken druipen en metershoge boomvarens boven enorme grassen staan. We knopen onze regenjassen om ons middel en volgen het pad, dat gestaag steiler wordt maar nog niet van de rechte lijn afwijkt. Als het nog steiler wordt, komen er bochten in, en traptreden, en uiteindelijk bereiken we via een lange trap een groot houden bordes met wel dertig mensen er op. En met bedelende merels en vinken en lijsters en een Saddleback. Laatstgenoemde vogel (Philesturnus carunculatus) komt erg slecht op de foto, mijn excuses.
Jolande moet zelf maar even vertellen hoe dat nou ging met de halve hersenschudding. Ik was er niet bij. (Het viel allemaal wel mee, nou ja, het viel. En wel van de trap achterover. Mijn beschermengeltje had blijkbaar last van een jetlag en was even niet alert toen ik dacht een foto te nemen en net iets te ver achteruit stapte. Gelukkig sliep het engeltje niet helemaal, want het was maar een klein trapje. Maar het leverde een mooie blauwe plek op mijn achterwerk, een geschaafde ellenboog, een buil op mijn hoofd en een deuk in mijn ziel op. Na een half uurtje rustig zitten kon ik gewoon de berg weer afwandelen. Klauteren was voor deze exercitie toch echt een te groot woord, even overdreven als die halve hersenschudding).
We wandelen rond de krater, die een diepe kom vormt op de top. Jolande signaleert een troepje Brown Quails = bruine kwartels voor ons uit, ook deze foto wordt erg zozo, maar gelukkig komt er nog een kans. Weer omlaag, dat voelt heel anders. Vogeltjes worden geknipt, stappen worden gezet. Jolande ziet op zeeniveau een ijsvogel, ik jaag een Brown Quail op, en die strijkt een stukje verderop nog even neer en poseert. De boot van 16:00 uur wordt gehaald, en nieuwe regenvlagen vliegen voorbij. We varen tegen de wind in en we zitten op het bovendek, dus we missen er niets van.
Thuis op de camping zet Jolande de pion opzij die de plek voor ons bezet heeft gehouden. Werkt perfect. Ze kookt vervolgens eten, en daarna zijn we zo moe dat ik de afwas langzamer doe dan ooit. Ja, dat raad je goed: jet lag. En vulkaanbeklimmen.
Maar laat ik niet op de zaken vooruit lopen. We hebben vanochtend eerst eens even orde op zaken gesteld, zowel in de camper als in de weblog. Nog niet in de camera’s: die vinden dat ze de foto’s gisteren gemaakt hebben.
Wat gingen we vandaag ook al weer doen? O ja: de jonge vulkaan Rangitoto beklimmen. Een hapje voor een zieke kip, zei mijn leraar wiskunde altijd als een som te gemakkelijk was. Je neemt gewoon de boot naar de voet van de vulkaan en dan loop je naar boven. Zo gezegd, zo gedaan. We zoemden Auckland weer in, parkeerden de unit in het midden van het centrum van het uitgaansgebied, gewoon op een plaatsje voor een sedan of een cabriolet (zonder paarden). De unit stak er maar een klein beetje buiten. Voor NZ$ 12 mocht hij daar de hele dag staan, desgewenst ook nog de nacht. De ferry naar Rangitoto Island sjeest met een noodgang over het water terwijl de wind natte buien achter ons aan blaast. Maar hier bestaat een bui uit slechts één lekke wolk, en het is steeds snel weer droog. Aan de wal krijgen we het weer lekker warm. Het pad is okay, helemaal niet zo steil eerst, en er klinkt vogelenzang. Mussen tsjilpen, meeuwen krijsen, merels slaan alarm. We horen een wielewaal achtig geluid, een vink, papagaaiengekrijs, verschillende ringtones, het blijkt allemaal uit dezelfde vogel te komen: de Tui. Hij zet ons elke keer weer op het verkeerde vogelpootje. Op die lava blijft nergens water staan dus de plantengroei bestaat uit aangepaste soorten. Er zijn allerlei mossen, varens, en bomen die prima tegen dit klimaat kunnen. Ze halen waarschijnlijk een goed deel van het water uit de lucht. Dat lijkt me hier niet zo moeilijk. Er is een mooi soort oerwoud ontstaan, waar varens op bomen groeien, korstmossen van de takken druipen en metershoge boomvarens boven enorme grassen staan. We knopen onze regenjassen om ons middel en volgen het pad, dat gestaag steiler wordt maar nog niet van de rechte lijn afwijkt. Als het nog steiler wordt, komen er bochten in, en traptreden, en uiteindelijk bereiken we via een lange trap een groot houden bordes met wel dertig mensen er op. En met bedelende merels en vinken en lijsters en een Saddleback. Laatstgenoemde vogel (Philesturnus carunculatus) komt erg slecht op de foto, mijn excuses.
Jolande moet zelf maar even vertellen hoe dat nou ging met de halve hersenschudding. Ik was er niet bij. (Het viel allemaal wel mee, nou ja, het viel. En wel van de trap achterover. Mijn beschermengeltje had blijkbaar last van een jetlag en was even niet alert toen ik dacht een foto te nemen en net iets te ver achteruit stapte. Gelukkig sliep het engeltje niet helemaal, want het was maar een klein trapje. Maar het leverde een mooie blauwe plek op mijn achterwerk, een geschaafde ellenboog, een buil op mijn hoofd en een deuk in mijn ziel op. Na een half uurtje rustig zitten kon ik gewoon de berg weer afwandelen. Klauteren was voor deze exercitie toch echt een te groot woord, even overdreven als die halve hersenschudding).
We wandelen rond de krater, die een diepe kom vormt op de top. Jolande signaleert een troepje Brown Quails = bruine kwartels voor ons uit, ook deze foto wordt erg zozo, maar gelukkig komt er nog een kans. Weer omlaag, dat voelt heel anders. Vogeltjes worden geknipt, stappen worden gezet. Jolande ziet op zeeniveau een ijsvogel, ik jaag een Brown Quail op, en die strijkt een stukje verderop nog even neer en poseert. De boot van 16:00 uur wordt gehaald, en nieuwe regenvlagen vliegen voorbij. We varen tegen de wind in en we zitten op het bovendek, dus we missen er niets van.
Thuis op de camping zet Jolande de pion opzij die de plek voor ons bezet heeft gehouden. Werkt perfect. Ze kookt vervolgens eten, en daarna zijn we zo moe dat ik de afwas langzamer doe dan ooit. Ja, dat raad je goed: jet lag. En vulkaanbeklimmen.
-
05 November 2016 - 22:53
Corry:
Bijzonder dat die tui zoveel geluiden kan maken. Welke vogel op de foto is nu de tui. Gelukkig dus geen echte hersenschudding. Jullie gaan ook wel voortvarend van start na zo'n lange reis met een jetlag. -
05 November 2016 - 22:53
Corry:
Bijzonder dat die tui zoveel geluiden kan maken. Welke vogel op de foto is nu de tui. Gelukkig dus geen echte hersenschudding. Jullie gaan ook wel voortvarend van start na zo'n lange reis met een jetlag. -
06 November 2016 - 10:43
Hannes:
In de gelukkige zekerheid dat ik toch al als enorme betweter bekend sta, wil ik graag mijn vermoeden delen dat er wellicht geen plassen op de lava staan, maar dat toch de regen die er op valt wel ergens blijft, inclusief geschaafde knietjes en net geen hersenschudding.
In de grond of zo? Omploegen en wijnstokken poten, lijkt me het beste.
-
09 November 2016 - 20:13
Germen En Jolande Postma-Schoemaker:
Tui's hebben twee sets stembanden, hetgeen vast helpt als je als polyglot bekend wilt staan. Ze zien er in eerste instantie zwart uit met een beetje wit hier en daar, maar als ze dichtbij in de zon zitten, ontpoppen ze zich als impressionistische kuntstwerken. Zie het reisverslag van 9/11, waar er twee zitten te kibbelen op een voederplaats. Ze drinken suikerwater.
Ja Hannes, je voorstel is aanvaard, vanwege de onweerlegbaarheid van je argumenten: het water (en alle andere vloeistoffen, ook rode) stroomt van boven naar beneden, zoals wij vroeger al zongen, en dan vervolgden met: "een tafel is nog altijd geen stoel, blij is niet hetzelfde als tevreden, iets te zeggen is ons grote doel." En dus zit er héél diep wel ergens enig vocht, dat een beetje wijnstok ongetwijfeld via telekinese kan bemachtigen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
