Fifty shades of gray.

Vannacht regende het al op het dak van de unit. Zo’n gezellig geluid, je weet wel, tenzij je naar buiten moet. Je draait je nog eens om, enz., enz., maak het verhaaltje zelf af en kleur de plaatjes. Met houtskool. Dus vanochtend bleven we liggen tot over zessen. “Four seasons in an hour” zeggen ze hier, een beetje trots. Ja ja. Herfst, herfst, najaar en herfst. En de zon aan de verkeerde kant van de hemel, als je hem kunt zien. Dat is het enige verschil met Oud-Zeeland.
Maar komaan, we wagen ons naar de douche en houden ons binnen bezig met de gebruikelijke ochtendroutines. Ik bekijk mijn foto’s en maak een lijstje van de nieuwe soorten. Huismus, merel, grote mantelmeeuw. Toch nog even in het boekje kijken. In het register staan alle meeuwen bij de G van Gull. Maar de Greater Black-backed staat er niet in! Dan maar de bladzijde met de meeuwen. Twee bladzijden, twintig soorten. Daar! Zwarte vleugels op z’n rug! Dat is ‘em!
Nee. Dat is een Kelp Gull. Zo te zien identiek aan de Grote mantel. Als hij dan identiek is, waarom moet hij dan zo nodig anders heten? Kiwi-streken? Maar zijn latijnse naam is ook anders. Wat zijn de verschillen? Geen? Is “Geen” het enkelvoud van “Genen”? Nou, ik vind het best: het levert me weer een nieuwe soort op. En ook een gevoel van onrust: je moet erg voorzichtig zijn en niet te vlug roepen dat je weet hoe een vogel in NZ heet. Die mussen en die spreeuwen ga ik ook nog opzoeken.
Vandaag gaan we dan maar inkopen doen, iets regelen aangaande de vliegtickets, en naar een overdekte bezienswaardigheid. Dat betekent op weg naar de luchthaven. Daar was per slot van rekening een winkel en we kunnen wellicht iets met die vliegtickets en het is niet veel meer dan 5 km om naar het zeeaquarium. Weliswaar heb je in een aquarium veel water, maar dat zit in tanks, zelfs boven je hoofd. Je wordt er niet nat van gelukkig, dus dat lijkt ons wel wat. Op naar de luchthaven dus, waar we ontdekken dat ik de KLM moet bellen. Dan maar boodschappen. Dat lukt. We slaan voor 4 dagen in. Ik heb intussen een vriesvakje ontdekt in onze unit, dus daar past ook wat in. Dan op weg naar het aquarium. Je komt er binnen over een loopplank waar omheen de hele wand inclusief plafond draait als een enorme roterende tunnel. Je hebt onmiddellijk het gevoel dat je van de loopplank afvalt, terwijl die toch echt perfect stil staat. Het aquarium is prettig anders dan we tot nu toe gezien hebben, want hier is veel informatie over antarctica. Dat is ongeveer het enige dat je nog tegenkomt als je van Nieuw Zeeland naar het zuiden gaat. Verder hebben ze er een enorme inktvis (the Great Squid, niet te verwarren met the Colossal Squid die nog twee keer zo groot is. Het beestje dat hier op sterk water staat is ruim een jaar oud en een kleine 8 meter groot. Potvissen schijnen te leven van de Colossal Squid. Ze hebben littekens van de zuignappen zo groot als een etensbord). Er is ook een lief klein octopusje met tentakels van zo’n halve meter. Hij schuift over het glas heen en weer met al die zuignapjes en heeft daar zijn bijnaam aan te danken: the octographer. We gaan vervolgens op een loopband door een glazen tunnel door een enorme tank door met grote vissen, waaronder vrij veel haaien. Kinderen in zwemkleding mogen in een kooi in de tank en uiteraard staan er in de tunnel bewonderende c.q. angstige ouders van onderaf naar al die trappelende voeten te kijken. Dan nog de nodige tropische visjes in allerlei kleuren en na ruim anderhalf uur staan we weer buiten.
Inmiddels is er een frontje van een van de laadjes afgebroken en heeft Miepie het opgegeven. Ik denk dat Miepie een kortsluiting in haar kabel heeft, maar de plek is lastig te diagnosticeren. Het laatje schuift nu bij elke bocht in en uit, dus het wordt even provisorisch geblokkeerd met een hoofdkussen, maar we willen dit weer heel. Dus op zoek naar een gereedschapswinkel. Papakuru lijkt een redelijke plaats, maar beter toegankelijk dan Auckland en het is op weg naar de camping. Zonder Miepie maar met een kaart lukt het ons om de stad uit te komen. Oriëntatie is niet gemakkelijk, want midden overdag staat de zon in het noorden. Hoe zeg je hier “we lost the North” als ze eigenlijk bedoelen “we lost the South”? Na twee keer vragen en drie keer heen en weer rijden vinden we een enorme bouwmarkt en vinden snel wat we nodig hebben.
Te vroeg om naar de camping terug te gaan. Het natuurreservaat waar Germen’s oog op valt is zeker een uur rijden, maar er lijkt een alternatief dichterbij te zijn: een interessante inham in de kust, niet zo ver weg. Er is een vreemde aalscholver (klik), maar we kunnen er niet wandelen. Verder waaien we uit ons hemd. Een eind verderop kunnen we weer niet bij het water komen. Hier hebben allerlei rijke stinkers de kust gewoon ingepikt en afgesloten. Het zij zo. Kiekendieven doen vliegers na op de harde wind, er is een ijsvogel die gekiekt wordt. Zo is de dag toch nog goed. Terug op de camping begint het prompt weer te gieten van de regen. Het is menens, de rest van de avond en nacht. Maar we hebben inmiddels een paraplu, wat kan ons gebeuren?