Tiritiri Matangi: Birds! Birds! Birds!
Door: Germen en Jolande
Blijf op de hoogte en volg Germen en Jolande
09 November 2016 | Nieuw Zeeland, Tiritiri Matangi Island
De wekker loopt om zes uur af. Het heeft de hele nacht niet geregend. Er zijn nauwelijks wolken te bekennen en het waait aanzienlijk minder dan gisteren. Kleren aan, bed opruimen, ontbijten, weg wezen. We moeten om half negen in de haven zijn en het verkeer zou tegen kunnen zitten. Dat doet het dus. Het zit niet alleen tegen, het zit vast, muurvast. We hadden 5 kwartier uitgetrokken voor een afstand van 40 km. We hebben meer nodig. En door de ligging van Auckland, met overal water, moet je over bruggen. Er is geen ontkomen aan, we moeten over die veel te volle autoweg. Germen bedenkt inmiddels plan B, want het lijkt erop dat we het niet gaan halen. Ik baal, dit had ik kunnen bedenken. Gewoon om kwart over zes rijden en op locatie ontbijten was veel handiger geweest. Het zij zo. En opeens als een wondertje gaat het rijden, om kwart voor negen stap ik bij de boot uit terwijl Germen de unit gaat parkeren. Ik zwaai met de tickets en roep dat we nog mee willen, maar de auto moet nog geparkeerd. “You’ll be good, you still have 12 minutes.” En inderdaad, drie minuten voor vertrek rollen we de loopplank over.
Vanwaar al die stress? Nou gewoon, we gaan vogeltjes kijken. Alsof we dat niet al gedaan hebben. Maar dit is bijzonder, want het eiland Tiritiri Matanga is een vogelreservaat, helemaal, en we hebben een begeleide wandeling geboekt. Tekst en uitleg dus. Er zijn vogels die je op andere locaties niet of met erg veel moeite tegen gaat komen. Het zou toch jammer zijn als we dat moesten missen.
Het is prachtig, het is wolkeloos, er is weinig wind, er is dus weinig deining en geen kans op zeeziekte, prima condities voor een overtocht van anderhalf uur. Na aankomst worden we in groepjes gedeeld, 6-7 per gids. De rugzak mag in een karretje dat de bagage naar boven brengt. Zo hoef je alleen een fototoestel, een kijker en jezelf mee; in regenjassen geloven we vandaag niet. We zien mooie kleurige beestjes met bijzondere namen, planten waarvan ik niet eens kan beginnen te vermoeden tot welke familie ze behoren, vergezichten (zoals ons vorige vulkanische eiland Rangitoto) en onvermoede geheimen. Zo zijn er de Cabbage trees, van buiten erg hard, van binnen zacht. Ze werden vroeger uitgehold om als schoorsteen te dienen. Als ik er gewoon naar kijk zou ik “yukka” roepen, maar misschien heb ik het wel helemaal mis. De Saddlebacks zijn dol op de bloemen. We vinden een broedende kleine blauwe pinguïn in een hol waar een bovenlicht in is gemaakt met een houten deksel erop. Puur toeval, want er zat een hagedis op het deksel. Overigens stinken die pinguïns een uur in de wind, dus alleen al op de geur hadden we ze moeten kunnen vinden. Alleen de Zuidelijke Takahe (Porphyrio mantelli), een soort enorme purperkoet die niet of nauwelijks kan vliegen, is ons niet beschoren. Je kunt niet alles hebben.
Na de lunch is iedereen vrij te om gaan waar hij wil, zolang je maar op tijd bij de boot terug bent. We gaan op eigen houtje via een andere route terug nadat we onze rugzak weer lui op de kar hebben gedeponeerd. Je ziet meer als je niet met zoveel mensen bent. Zoals die bovengenoemde pinguïn, onder een erg smerig venstertje, zodat het de slechtste foto van het jaar 2016 oplevert. Germen heeft een dag werk om zijn foto’s uit te zoeken. Stitchbirds, Bellbirds, Fernbirds, Waaierstaarten, de hele mikmak, al zowat dertig nieuwe soorten in zes dagen. Dit tempo gaan we zeker niet volhouden!
Een drankje op een terrasje aan de haven maakt de dag compleet. We hebben geen zin om in de avondspits terecht te komen. En dit verslag moet tot morgen wachten. Alleen ’s ochtends is het internet werkbaar.
Bij de foto’s: De Tui die de baas is, heeft z’n voorhoofd vol met oranje stuifmeel, want hij heeft nectar gedronken uit een bloem. De Whitehead wil graag dat we zijn mening over de toestand in de wereld aan iedereen doorgeven: Tsjiep!!*
*) Als stemadvies voor burgers van de USA helpt het niet erg. Hebben ze daar al uitslag?
Vanwaar al die stress? Nou gewoon, we gaan vogeltjes kijken. Alsof we dat niet al gedaan hebben. Maar dit is bijzonder, want het eiland Tiritiri Matanga is een vogelreservaat, helemaal, en we hebben een begeleide wandeling geboekt. Tekst en uitleg dus. Er zijn vogels die je op andere locaties niet of met erg veel moeite tegen gaat komen. Het zou toch jammer zijn als we dat moesten missen.
Het is prachtig, het is wolkeloos, er is weinig wind, er is dus weinig deining en geen kans op zeeziekte, prima condities voor een overtocht van anderhalf uur. Na aankomst worden we in groepjes gedeeld, 6-7 per gids. De rugzak mag in een karretje dat de bagage naar boven brengt. Zo hoef je alleen een fototoestel, een kijker en jezelf mee; in regenjassen geloven we vandaag niet. We zien mooie kleurige beestjes met bijzondere namen, planten waarvan ik niet eens kan beginnen te vermoeden tot welke familie ze behoren, vergezichten (zoals ons vorige vulkanische eiland Rangitoto) en onvermoede geheimen. Zo zijn er de Cabbage trees, van buiten erg hard, van binnen zacht. Ze werden vroeger uitgehold om als schoorsteen te dienen. Als ik er gewoon naar kijk zou ik “yukka” roepen, maar misschien heb ik het wel helemaal mis. De Saddlebacks zijn dol op de bloemen. We vinden een broedende kleine blauwe pinguïn in een hol waar een bovenlicht in is gemaakt met een houten deksel erop. Puur toeval, want er zat een hagedis op het deksel. Overigens stinken die pinguïns een uur in de wind, dus alleen al op de geur hadden we ze moeten kunnen vinden. Alleen de Zuidelijke Takahe (Porphyrio mantelli), een soort enorme purperkoet die niet of nauwelijks kan vliegen, is ons niet beschoren. Je kunt niet alles hebben.
Na de lunch is iedereen vrij te om gaan waar hij wil, zolang je maar op tijd bij de boot terug bent. We gaan op eigen houtje via een andere route terug nadat we onze rugzak weer lui op de kar hebben gedeponeerd. Je ziet meer als je niet met zoveel mensen bent. Zoals die bovengenoemde pinguïn, onder een erg smerig venstertje, zodat het de slechtste foto van het jaar 2016 oplevert. Germen heeft een dag werk om zijn foto’s uit te zoeken. Stitchbirds, Bellbirds, Fernbirds, Waaierstaarten, de hele mikmak, al zowat dertig nieuwe soorten in zes dagen. Dit tempo gaan we zeker niet volhouden!
Een drankje op een terrasje aan de haven maakt de dag compleet. We hebben geen zin om in de avondspits terecht te komen. En dit verslag moet tot morgen wachten. Alleen ’s ochtends is het internet werkbaar.
Bij de foto’s: De Tui die de baas is, heeft z’n voorhoofd vol met oranje stuifmeel, want hij heeft nectar gedronken uit een bloem. De Whitehead wil graag dat we zijn mening over de toestand in de wereld aan iedereen doorgeven: Tsjiep!!*
*) Als stemadvies voor burgers van de USA helpt het niet erg. Hebben ze daar al uitslag?
-
10 November 2016 - 20:43
Liset:
De tui's zijn geweldig. Gelukkig hebben jullie ook het Tui-bier ontdekt!!
-
10 November 2016 - 20:44
Liset:
En de uitslag wil jij niet weten. Jullie zijn op reis! -
11 November 2016 - 07:37
Germen En Jolande Postma-Schoemaker:
Helaas Liset, we zijn niet helemaal van de wereld afgesloten en dus weten we de uitslag wel degelijk en zijn niet blij. Inmiddels zijn we over op een bier van het zuidereiland, om alvast in de stemming te komen. -
11 November 2016 - 07:53
Germen En Jolande Postma-Schoemaker:
Op de camping in Coromandel zat één jongeman in de TV-ruimte naar de reclame-boodschappen te kijken die bijna 60 minuten per uur in beeld zijn op de commerciële televisie. Tussendoor was er even een flits van die bolle z'n vette bleke kop, met de gemene zelfgenoegzame grijns die mij non-verbaal het kwade nieuws vertelde. Sindsdien heb ik dus een fles whisky gekocht.
Die TV-ruimte was verder onverlicht, en in de aangrenzende ruimte, waar ik de afwas deed, was het ook al niet erg gezellig. Toen ik klaar was met de vaat, was de jongeman verdwenen. Of de TV is uitgezet, weet ik niet.
Het tweede merk is Speight's Gold Medal Ale, pride of the south. Bier koop je hier (als je dat verkiest) in kartonnen dozen met 12 of 24 flesjes erin van 0,3 liter, ongeveer, en je gooit alles weg wat je niet opdrinkt. Het woord 'statiegeld' is wereldwijd bijna nergens een bekend begrip. Nieuw-Zeeland doet echter wel aan afvalscheiding. En het ozongat is bezig te krimpen, gaudeamus igitur.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
