Logisch reizen voor beginners – II

Zoals beloofd. En zoals beschreven. Opstaan, heen en weer naar het toiletgebouw lopen, dan per Eenheid de camping af en naar de pont. Bij de pont zwommen eendjes, maar ze schoten niet op. Er stond een gruwelijke eb-stroom door het zeegat; de vele bakens, boeien en tonnen hadden allemaal een kielzog in de richting van de Stille Oceaan, die dit alles zwijgend in zich op nam.
Met de pont naar de overkant, zo schuin varend, je weet wel. Dan wachten op de aansluiting. Het grootste bootje zag er erg klein uit, maar er was niets aan te doen: ferme jongens, stoere knapen, het zeegat uit, ben je nou een echte Jutter of niet? Er stond een Kiwi met volume voor twee, die op onze vraag zei: “Oh my God, you’ll be in the hands of Justin! I’m much better-looking, but he’s, ummm, qualified.”
Justin legde ons de (onvermijdelijke) veiligheidsmaatregelen uit, toonde hoe we ons zwemvest om moesten doen, vertelde ons wat ons zo ongeveer te wachten stond en dat het echt prachtig weer was, en gaf zijn RHIB de sporen. Buiten die laatste twee tonnen mogen we harder, zei hij boven het geronk van de twee buitenmaatse buitenboordmotoren uit. En hij had gelijk. Het geronk ging over in een gebulder, de boeg ging nog verder omhoog, en ik was blij dat ik een bril op had. Maar we kregen in twee uur tijd heel veel moois te zien dankzij de snelheid, en de vlakke zee bleef niet alleen vlak om te zien maar ook om te voelen. We probeerden om het gezicht of het profiel van Shakespeare te zien in Shakespeare’s Cliff, bewonderden merkwaardige rotsformaties, hoorden hoe de stand aan vis en schaaldieren enorm was verbeterd dankzij het afbakenen van een reservaat met visverbod, en kregen ruim de gelegenheid om overal foto’s van te maken. Blijft U rustig zitten, ik maak overal een klein rondje zodat beide kanten van de boot naar het fotogenieke uitzicht zullen worden gericht. Did you get that bird, Jerry? Yes, Justin, thank you, it was a Welcome Swallow. Het hoogtepunt was Cathedral Cove, aan baai met een enorme poort in een nog grotere rotspartij. Allemaal de schuld van vulkanisme. Nee, niet van Napoleon. Je kon er niet doorheen varen; wel lopen als je eerst langs een akelig steil pad van boven af afdaalde. Ja, dat pad hadden we gezien, althans de bomvolle parkeerplaats er bij. Op deze plek is Captain Cooke voor het eerst aan wal gegaan in Nieuw Zeeland. Hij - althans zijn schip ‘Endeavour’ bleef er elf dagen voor anker om een transitie van Mercurius waar te nemen. Een transitie betekent in dit geval: een planeet die achter de zon langs passeert, of er vóór langs (dat kan alleen als de planeet dichter bij de zon staat dan wij). Dit soort waarnemingen leveren een uiterst nauwkeurige tijdwaarneming op, want de astronomen weten heel precies hoe snel de planeten om de zon draaien. Zo had Cooke dus een ijkpunt voor zijn scheeps-chronometer, en dat had hij nodig om zijn waarnemingen nauwkeurig op de kaart te kunnen zetten. In die tijd waren er nog maar net uurwerken met voldoende accuratesse om je ooster/westerlengte te kunnen vaststellen, en zelfs de beste waren maar nauwelijks goed genoeg. Cooke kwam weliswaar niet uit Den Helder, maar navigeren kon hij. De hele baai waar wij vandaag in rondvoeren, heet zodoende Mercury Bay. Niks met Freddy te maken. Als je het niet meer kunt volgen, raad ik je aan om gewoon door te lezen. Ik ga je nu in detail uitleggen hoe die grote holtes ontstaan in het gesteente en waarom je er op elk moment een stuk van op je kanis kunt verwachten als je er onder gaat staan. Liever niet? Ook goed. Kort samengevat dan? Ja? Okay dan: het gaat vanzelf.
Verderop zagen we twee waanzinnig grote huizen, eentje klaar, eentje in aanbouw, van mensen met véél te veel geld. Eentje uit de verkoop van hondenvoer, eentje uit Formule-1 races. Wij waren niet jaloers. Echt waar niet. Het verste punt van de excursie was tegenover onze camping. Justin was hier jaren achtereen met Kerst geweest, met z’n ouders. Wij zeiden maar niets.
Terug ging het in één ruk. Een rukwind. Een ruktegenwind, in feite. Verkleumd ondanks al onze truien en jassen strompelden we van boord, naar de eerste de beste uitspanning, om iets heel erg warms te eten, met hete koffie. Dan weer die pont, en de Unit weer in. Rijden, rijden. Naar het Zuiden, ruwweg, en nu staan we aan een stuwmeer, het waait binnen helemaal niet, de pannenkoeken waren subliem, de afwas is gedaan, en buiten is het stikdonker.

Uw dienstwillige dienaar – G.