Zon, als dat nodig is.

Een beetje teleurgesteld waren we wel, vanochtend. Maar we gaan fris en vrolijk op weg. Gisteren hebben we even gekeken bij een stuwdam, en op een bordje gezien dat je boottochtjes kon maken op het stuwmeer, naar de Huka Falls. En we hebben gereserveerd, dus nou moeten we wel, grijs of geen beton. Eerst moeten we nog even met open mond toezien hoe ze de stuwdam een kwartiertje open zetten om water stroomaf te laten zieden en kolken dat het een aard heeft. Doen ze dat altijd al en heeft een slimme ondernemer gedacht: tegen die wilde stroom kan ik wel in varen met een jetboat, dat is spannend, daar betalen de mensen voor! Of is het vier maal daags even openen van de sluizen speciaal bedacht vanwege dat bloedstollend enge wildwatervaren? Wij willen het wel weten maar niet ervaren. Ons bootje is groter, langzamer, en stabieler en zeer veel goedkoper, ons tochtje duurt vier maal zo lang, we kunnen de camera’s droog houden, en de schipper is verstaanbaar als hij ons uitlegt waar we naar moeten kijken. En als ik mezelf zo nodig de doodsstuipen op het lijf wil laten jagen, vraag ik aan Jolande of ze op een onverwacht moment een papieren zak wil laten ploffen. Of dat ze me vertelt dat ze toch, achteraf, zo heel graag die glazen vaas van $ 5495,-- mee naar huis wil nemen in de koffer.
Dus varen wij heerlijk rustig over de Waikato rivier, die uit Lake Taupo stroomt en uitmondt in de Tasmanzee. Het is de langste rivier van NZ, en één van de zeer weinige rivieren op het Zuidelijk halfrond die hoofdzakelijk naar het Noorden stromen. De Nijl is de langste hiervan, zegt de schipper, maar volgens ons stroomt de Nijl minstens voor 80% ten Noorden van de evenaar. We zeggen dit niet hardop: betweters zijn er al genoeg in onze familie. En als je zo geheel en al de toerist uithangt, word je geacht om op het juiste moment om de grapjes van de gids te lachen en verder te doen alsof je van niets weet. We varen tegen de steeds sterkere stroom in tot aan de Huka Falls, net zo ver tot de beide 60 pk buitenboordmotoren, op maximaal vermogen, niet meer tegen de stroom in kunnen. Op dat moment breekt de zon door, en kijken en kieken we genietend van licht, warmte en een zeer fraai schouwspel. Er zit zeer veel water in de rivier, zegt de schipper: we hebben geluk, mooier wordt de waterval niet. Per seconde stroomt er genoeg omlaag om twee Olympische zwembaden te vullen. Een jetboat is ook ter plekke, maar die kan minder dicht bij het woeste water komen dan wij. Zegt de schipper met een ondertoon van, laten we zeggen, minachting in zijn stem. We moeten allemaal vooral flink zwaaien naar de menigte op de oevers, want die kunnen de waterval lang niet zo goed zien als wij en misschien kopen ze wel tickets als ze ons zien. De zon verdwijnt meteen weer, helaas, maar de foto zit in de knip.
Eén van de BB-motoren mag uit als we stroomaf terug gaan, en desondanks gaat het hard. Als we weer aanleggen, gaat de dam opnieuw open. Je denkt (in stilte) dat dit een helse stroming moet veroorzaken, en dus een groot gevaar moet zijn voor kleine bootjes die er honderd meter vandaan afmeren, maar dat valt mee. De opening zit diep onder water en het stuwmeer is, verhoudingsgewijs, onmetelijk groot. De waterkrachtcentrale waar de stuwdam voor is gebouwd, merkt er bijvoorbeeld niets van.
Nu boodschappen doen in Taupo, het plaatselijke Zandvoort. Een supermarkt, dan even over een kleine markt die ons opvalt, dan naar een dump voor ons vuile water (op de camping afwezig), en dan boterhammetjes eten. Jullie herinneren je misschien nog dat ik weken geleden bij Miranda een foto maakte met Zwartsnavelmeeuw-garantie, nadat ik de meeuwen door een telescoop van iemand anders had geïdentificeerd. De gids deed er enthousiast over. Op de één of andere manier vestigde zich in mijn brein het idee dat deze meeuwen erg zeldzaam zijn en dat ik geluk had om ze op grote afstand te mogen aanschouwen. Wel, hier in Taupo zitten ze langs de waterkant (Lake Taupo, Joost) te wachten op broodkorsten en friet. Klik. Ben ik nu een illusie armer of een foto rijker? Het glas is half vol en de eerste helft was hartstikke lekker. Ik had nog een nieuwe fles whisky willen kopen, in Taupo, maar dat is er bij ingeschoten. Geeft niets, des te langer duurt de voorpret. Ahum.
We WIFI-en even in de glasblazerij, waar ze tevens prima cappuccino schenken. Zodoende zijn jullie weer even uit de sleur. Jolande zegt niets over het aanschaffen van glas, en we kopen verder niks; mijn opmerking hier boven was louter een willekeurig voorbeeld dat me te binnen schoot. Gaat het een beetje met het weer, daarginds? Zeg er eens iets over, Rita! Hier is het best aardig voor November. Ik schrijf dit nadat we weer op de pauwen-, kippen-, parelhoenders-, eenden-, schapen- en alpaca-camping zijn teruggekeerd. Morgen is het zondag, en er staat niets op het programma.
De teller staat op 41 voor mij nieuwe vogelsoorten waarvan 1 in een kooi, en drie nieuwe ondersoorten. Verder 21 bekende Europese soorten, waarvan er enkele eerst uit het verre Oosten naar Europa zijn gehaald. Ook van de voor mijn nieuwe soorten zijn er een aantal in NZ geïmporteerd. Nieuw-Zeeland heeft niet zo veel eigen vogelsoorten, en vele ervan zijn ernstig bedreigd. En we zijn nog steeds op het kleinste van de 2 eilanden. Ik vind dus dat het prima gaat!