De weg naar het zuiden
Door: Jolande
Blijf op de hoogte en volg Germen en Jolande
22 November 2016 | Nieuw Zeeland, Wellington
Maar na al deze hindernissen belanden we toch in Wanganui en het is inderdaad de moeite waard. Veel kleurtjes, mooie geveltjes, artistieke winkeltjes en een heleboel restaurantjes. Zonder moeite vinden we eerst een parkeerplek, dan een betaalautomaat en vervolgens een terrasje voor de koffie. Een praatgrage inwoonster van dit plaatsje doet ons allerlei tips aan de hand voor sightseeing. “Zo jammer dat de meeste mensen hier langs rijden, er is zoveel te zien hier..” We horen het allemaal enthousiast aan en negeren vervolgens alle aanwijzingen volledig. Zwarte zwanen hebben we al gezien en die purperkoeten ook. We hebben onderweg al van adembenemende uitzichten genoten, dus op die uitkijktoren hoeven we ook niet. En hebben nog een lang stuk te gaan. Dus in plaats van al die veelbezongen schoonheden te bekijken kopen we vis bij de plaatselijke visboer, groente en fruit bij de plaatselijke groenteman en de rest gewoon in de supermarkt. We kunnen weer even vooruit.
Nog even lunchen onderweg op een picknickplek langs de route. Dan voort James, geef het paard de sporen. Na ruim 2 uur heeft de koetsier er wel even genoeg van. Dus kies ik een plekje op de kaart waar we rustig kunnen staan, koffie zetten en misschien ook nog wat wandelen om de benen te strekken. “Papaitonga Scenic Reserve” heet het, en vlek op de kaart, alleen te bereiken via een heel smal weggetje. Er zou wat bos moeten zijn en een meertje, maar of we er bij kunnen komen is niet goed te zien. Het weggetje eindigt in een parkeerplaats (mooi, hier kunnen we dus keren), er is een toegangspoortje naar iets groens en het is doodstil. Germen kiekt een kiekendief, we zien een waaierstaart. En dan wordt er toch nog even gelopen in een subtropisch regenwoud met mooie bomen en palmen en varens en groeisels op bomen en palmen en varens, over een lang houten vlonder dat eindigt met uitzicht op het meer. Een gebied hoeft niet groot te zijn om heel erg mooi en bijzonder te zijn.
Bij Wellington lopen we vast in de gebruikelijke grootsteedse gribus. De spits is losgebroken. Maar zonder kleerscheuren, een uur later dan gehoopt, komen we aan op de camping. Ze hebben plek, de zon schijnt nog steeds, het leven is goed. Vanavond verse vis, gegrilde courgettes en rijst met mosterdsaus. Het leven is goed.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley