Zon, zee, en beeldhouwkunst

Onze gok van gisteren heeft goed uitgepakt. We worden wakker met een stralend blauwe hemel. Ontbijt buiten, geen haast, alles open om te drogen, nog een kopje koffie, geen haast, heerlijk. Op de camping staan een aantal “chalets”, poppenhuisjes om in te overnachten. Ze vragen om een kiekje. We hebben gisteren de dag goed benut, vandaag hebben we geen lange rit, maar zo’n 140 km naar onze volgende plek, vrijwel pal naar het zuiden langs de kust. In de bergen oost van ons hangen donkere wolken, boven het water is het helder, met hier en daar wat losse wolkjes. Dat ziet er goed uit! Al snel na ons vertrek zien we een bordje: Seal colony. Waarom niet? We gaan zeehondjes kijken. Het is maar 14 km heen en 14 km terug, geen haast, tijd zat. De zeehondjes blijken fors uit de kluiten gewassen robben te zijn die heerlijk op de rotsen liggen te zonnen. Verder moeten er blauwe pinguïns zijn. Ik ruik ze, maar we zien ze niet.
Onze volgende stop zijn de pannenkoekrotsen bij Punakaiki, een tip van Nadia en van Aad. Mooi moment voor koffie lijkt ons zo. Maar de weg is wat minder recht dan op de kaart staat en het kost aanzienlijk meer tijd dan gedacht. Als we er aan komen is het een kermis en we kunnen nergens parkeren. We rijden het geheel weer uit, parkeren onder aan de berg en lopen terug. Wel zo rustig. Het is mooi, spectaculair, de zon staat precies goed voor de foto’s, het bruisende, bonkende lawaai kunnen we er niet bij leveren. Als zo’n enorme golf door zo’n gat heen spuit maakt het een kabaal van jewelste. En er staat een mooie stevige branding, dus veel spektakel en veel kabaal. Geweldig! De rotsen bestaan uit krijt dat zich om een nog niet erg heldere reden in laagjes heeft afgezet, vervolgens omhoog is geduwd en nu staat te eroderen in de elementen. Het levert bizarre sculpturen op.
Dan toch maar die koffie en gelijk ook maar de boterhammetjes, het is ruim na énen. De rest van de tocht gaat langs de kust met mooie kapen die geweldig fotogeniek de zee in steken. Er is alleen weinig mogelijkheid om te stoppen, dus jullie moeten het maar geloven. Onze eindbestemming is Hokitika, 40 km ten zuiden van Greymouth. Het is het centrum van de jade kunst in Nieuw Zeeland, er is een Nationaal Kiwi centrum en een gloeiwormen hol. Genoeg om de toerist uit te hangen dus. Eerst op bezoek bij de Jade kunstenaars. Dat is midden in het dorp, je kunt het niet missen (echt niet), want het staat met watersnoodrampkoppen op de gevel en er staan toeristenbussen voor en er is een grote parkeerplaats. De kunstwerken zijn prachtig en met onnavolgbaar vakmanschap uitgesneden, dwz uit de zachte steen geslepen met diamantjes en hoge-druk-waterstraaltjes. Hoe groter het stuk jade, hoe kostbaarder. We zien een mooi stukje van zo’n 20 cm hoog. Het prijskaartje geeft een getal met 5 cijfers aan. Een aanzienlijk groter werk, van zwarte jade (veel duurder dan groene), staat in een gesloten vitrine, heeft geen prijs, en zal dus wel onbetaalbaar zijn. We bewonderen het vakmanschap, nemen een kijkje in de workshop waar mensen aan het slijpen en boren zijn, zien een video en vinden het wel mooi geweest.
Op zoek naar een camping. We kijken in ons boekje, er zijn 5 mogelijkheden. Germen voelt wel voor die een eindje buiten het dorp. We kunnen het ding om te beginnen niet vinden. Als we er eindelijk zijn lijkt het niet op een camping en is het er buitengewoon ongezellig. Hier willen we niet staan. Volgende mogelijkheid: een camping bij een motel vlak bij de gloeiwormen en vlak bij het strand. Lijkt ook wel een aardige mogelijkheid. Deze past ons beter. We kunnen er terecht, krijgen een plekje in de zon en installeren ons prinsheerlijk. Nog even een wandeling naar het strand. Ook hier zouden blauwe pinguïns moeten zijn volgens de bordjes aan het begin van het strand. Niets te zien behalve zand en stenen. Ik verzamel mijn eigen jadestenen op het strand. Ze zijn groenig en getekend. Het zal ongetwijfeld iets anders zijn, maar het idee is leuk. Op de terugweg zien we een beeldentuin van drijfhout. Hier kun je rustig nog even je fantasie op los laten.
Na het eten, in het pikkedonker, gaan we nog even naar de gloeiwormen kijken. Het is buitenaards, of het niet echt is, een sterrenhemel in het bos. Waar die beestjes aan vast geplakt zitten is ons niet duidelijk, maar ze lijken allemaal ongeveer even ver van ons vandaan te zitten, alsof we in een enorme koepel staan waar tegen de wand allemaal hele kleine kerstlampjes zijn geplakt. Een mooie afsluiting van de dag.