Polaire stromingen

Over bipolair gedrag zullen we het niet hebben. Het weer is vandaag geen taboe onderwerp, want het heeft niet of nauwelijks op ons geregend, dus daar wijden we nu een woord aan. Acceptabel.
Vanochtend hadden we eerst nog een akkevietje over van gisteren. Die gloeiwormen aan het eind van dat pad, tegenover de camping, die leken niet echt. Ze gloeiden voortdurend, heel anders dan vuurvliegjes, en ze bewogen geen duimbreed, en ze leken allemaal precies even ver weg, alsof ze tegen een achtergrond vastgeprikt zaten en met dunne elektrische kabeltjes aan het lichtnet verbonden waren. Met tussenkomst van een transformator, want het waren maar zeer flauwe lampjes. Ik was met een gevoel van wantrouwen in bed gekropen, en zoiets moet je niet laten voortduren, want dan gaat het maar gisten. Dus toen we de unit zo dicht mogelijk bij dat gloeiwormpad hadden gereden, stegen we er uit en liepen, bij vol daglicht, de luttele honderd meter het bos in op zoek naar uitsluitsel. Nou, dat was er: het pad eindigt tegen een verticale rotswand en loopt tussen even steile wanden, alsof iemand een bovenmaatse bulldozer de berg in heeft gereden tot hij bleef steken. De rotsen zijn dicht begroeid met mossen en varens, en langs het pad staan hoge boomvarens en zo: het is er klam en zeer schaduwrijk. Precies wat je als gloeiworm wilt. Toch? We huppelden opgewekt en opgelucht het pad weer af, en ronkten er van door.
Eerst naar de kiwi’s, schuin achter het jadegebeuren van gisteren. In een tamelijk simpele ambiance hebben ze hier echte NZ beesten: schildpadden met vreemde lange nekken, axolotls met uitwendige kieuwen (uit Mexico, waar ze bijna uitgestorven zijn), tuatura’s, meters grote palingen, zoetwaterkreeften die je met een schepnetje mag vissen als je ze maar weer terugzet (het verbaast ons niet dat we die nergens zien in hun vijver: dat laat je toch geen tweede keer gebeuren), en kiwi’s. Echte levende kiwi’s, weliswaar North Island Browns, de talrijkste soort en een tikje ontheemd hier, maar toch. Elke vorm van fotografie is verboden. We bezoeken ze een half uurtje voor de eerste voedertijd van de dag, en staan zwijgend in het schemerdonker bij het dikke glas van hun beide kooien. Meneer Kiwi is namelijk recent naar het ziekenhuis geweest voor het één of ander, en sinds die dag vertoont mevrouw Kiwi helaas een zekere intolerante afkeer jegens hem, dus ze zijn gescheiden van tafel en bed. Het domme eigenwijze nest. Beseft ze wel hoe zeldzaam North Island Brown Kiwi-mannen hier zijn? Snapt ze niet dat hij haar enige kans is op nageslacht? Enfin, we staan dus even heel stil en zien hem dan bewegen, helemaal zoals op de TV, alleen wat vlugger ter been. Enkele meters verderop is háár kooi, en ze doet hetzelfde: trippelt heen en weer, snuffelt aan haar voerbak, en heeft duidelijk trek. Het is veel te donker voor foto’s, en flitsen is niet alleen streng verboden maar zou ook erg onwellevend zijn.
We hebben geparkeerd op het terrein van een supermarkt, en dat mag alleen als je klant bent, dus dat worden we vervolgens dan ook maar. Een volle winkelkar rijker verlaten we tenslotte Hokidinges.
Onze reis gaat geheel volgens plan langs de Westkust naar het Zuiden, met de armpjes over elkaar, op een enkel drupje na. Ze zeggen dat hier Alpen liggen, en we zien ook allerlei hobbels aan onze linkerhand, allemaal met een wolk er bovenop. De weg is onverwacht goed, slechts af en toe moet hij even klimmen en dalen. We schieten leuk op. We beginnen in Hoki-etc, dat ongeveer op 42°40’ ZB ligt, en volgen een rare zigzagkoers die precies overeenkomt met de zigzagkoers van State Highway 6, met dit verschil dat de Highway niet beweegt en wij wel. Bij elke bergbeek die we oversteken vraag ik aan Jolande of ze ook eenden in het water ziet, want de bergbeken tuimelen hier vol levenslust naar de zee, en dat vinden de Blue Ducks fijn. Maar steeds weer meldt Jolande, na 0,08 seconden intensieve studie, dat ze geen eenden ziet. Er zijn ook niet veel Blue Ducks meer, helaas, maar wie niet kijkt die zal niet zien, zeiden de Azteken reeds vóór Columbus. Denk ik.
De koffie doen we in een National Park, langs een erg eend-gunstige bergbeek, op een plek waar een bordje staat: Kiwi live here! Keep your dogs on a leash, you blankety-blank blanks! Of woorden van gelijke strekking. Kiwi’s ruiken erg onweerstaanbaar speciaal en elke hond kan met één beet een kiwi doodmaken. Je kunt je hond naar een kiwi-cursus doen, daar leert hij hoe een kiwi ruikt en als hij er achter aan wil (en dat wil hij zeker), dan geven ze hem een elektrische schok via een speciale halsband. Ik zou zeggen: dat kan goedkoper en sneller en het kan grondiger en meer afdoende en definitief, met een zwaardere batterij in die halsband. Maar als ik het zei, zou ik alle hondenliefhebbers over me heen krijgen, en sommige van die mensen zijn erg zwaar. En katten zijn net zo ongewenst in dit land van onschuldige en onvoorbereide beesten. Zucht. Ach, je kunt de vooruitgang niet tegenhouden.
Verder dus maar weer, naar Franz Joseph Glacier, op 43°20’ ZB. Een dorp dat genoemd is naar…. O, dat wist je al? Franz Joseph was keizer van Oostenrijk-Hongarije, en zijn oudste zoon Franz Ferdinand werd in augustus 1914 doodgeschoten in Sarajevo waardoor de Eerste Wereldoorlog uitbrak. Wij doen dat heel anders. We stoppen bij de VVV, stellen een vraag, krijgen een folder, en rijden tot vlak bij de gletsjer. Nog 50 minuutjes lopen, deels door een bos met zeer veel verschillende varens, fotootje hier, fotootje daar, en weer terug, dan rijden naar een camping, klaar is Kees. Mooie camping, trouwens, begroeid, nee, bijna overwoekerd, met echte NZ planten en bomen en varens. En met een goed restaurant, ook nog.
Maar nu die polaire stroming. Want dat hebben jullie allemaal heel goed gelezen, en in je achterhoofd brandt nog een rood lampje: waar blijft mijn polaire stroming? Welnu, de aarde is rond, en vanwege de Corioliskracht waait de wind heel vreemd over de ijzige kilte van de zuidpool. Dat noemen we een polaire stroming. Het kan ook op de noordpool, dan moet je je computer op de kop houden. Tegen alle verwachtingen in wordt de lucht hier erg droog van, waardoor hij een heleboel vocht kan opnemen als hij over de zuidelijke (computer rechtop) oceaan waait, op weg naar het noorden, want vanaf de zuidpool kún je niet anders dan naar het noorden waaien, als je de wind bent. En onderweg kom je dan over Nieuw Zeeland, soms. Daar bots je dan tegen de Alpen, zie hierboven, en zodoende verlies je even de grip op al die waterdamp, en die valt dan omlaag in de vorm van sneeuw, en komt zachtjes terecht op de Fr. J. Gl. Daar ligt die sneeuw dan te wachten op beter weer, tot hij smelt, en dan begint het stromen pas goed. Okay? Lichtje kan uit.
Wij stonden te kijken naar dat stromen en vonden het maar grauw en onzuiver. Je denkt bij gletsjers aan maagdelijk wit en kristalhelder, en aan die sprookjesachtige blauwgroene gloed van zonlicht dat doordringt in die ijsmassa’s en er dan verkleumd weer uit straalt. En aan hoeveel whisky-on-the-rocks het wel niet zou kunnen worden, als je zo veel whisky had. Nou, ga zelf maar kijken.