Stilzitten is moeilijk, vooral als de zon schijnt

Eerst denk je: het lijkt best al licht buiten. Maar ik lig hier zo lekker, helemaal geen kouwe tenen, bijna. En dan denk je: als ik nou dat gordijntje een beetje opzij doe, zou dat dan pijn doen aan mijn ogen? Ach dat kan straks ook wel, Jolande slaapt nog zo lekker.
Maar tenslotte komt er toch een vinger onder de dekens vandaan, en inderdaad, het doet pijn aan mijn ogen. En ik lig hier best lekker. Maar mijn neus en mijn tong (denk ik, het kan ook mijn maag zijn) hebben zin in koffie, en mijn blaas wil ook graag even het woord voeren.
Dus schuif ik héél voorzichtig… Goeie morgen, schat. Lekker geslapen? Het komt door de slechte schokbrekers, anders had ze niks gemerkt. Maar goed, nu kan ik de kachel aan doen en zo, wel zo comfortabel. Nu moet er water in de waterkoker, anders komt er never nooit geen koffie, maar dat houdt in dat er een pompje begint te brommen, dus nu was ze toch wel wakker geworden. Today is the first day of the rest of your life.
We hebben vrij, want we hoeven pas overmorgen op een afgesproken adres te zijn en de afstand is goed in één dag te rijden. Dus er staat niets op de agenda. Heremejee, wat moeten we nu doen? Eerst maar eens ontspannen buiten koffie en thee, en dan geleidelijk aan richting ontbijt. En meer koffie. Jolande gaat er op uit, dieper de camping op als het ware, en ze komt terug met verhalen over tuterende vogeltjes. Dus na de koffie gaan we dat samen nog eens bekijken. Het stikt er inderdaad van de vogels, hoofdzakelijk ingevoerde soorten helaas. Zoals ik al opmerkte: NZ heeft niet zo veel eigen vogels en veel daarvan zijn zeldzaam. Maar het uitzicht over Lake Wanaka is fantastisch, het weer is heerlijk, we wisselen groeten uit met alle wandelaars en joggers en mountainbikers, en sluiten onze oren voor die ene lefgozer die zo nodig een achtcylinder aanhangmotor zonder knalpot aan zijn bootje moet hebben. Hij duurt bovendien niet lang, misschien is hij wel gezonken.
Na de lunch rijden we naar een volgend stukje schoons om in te wandelen, langs de oever van het aanpalende Lake Hawea. Aan dit water, uitgestrekt en vrijwel vlak vandaag, liggen vrijwel geen dorpen en er is zodoende nog meer rust dan bij Wanaka. En meer vogels. Al bij het verlaten van de camping moet ik remmen om niet over een gezinnetje Californische kuifkwartels te rijden, de kuikentjes zijn minuscuul: ze passen nog steeds gemakkelijk in een kippenei. Zie foto. We bereiken de oever van Lake Hawea, waarlangs een extreem lange ‘grande randonnée’ loopt, door een paardenweide over te steken. Handgeschreven bordjes vragen of we het hek weer dicht willen doen, en of we de paarden niet willen voeren. Getekend: Amy, met telefoonnummer. Wat voor mensen zijn het toch die… Even later verschijnt er een amazone in ons gezichtsveld. Zal Amy wel zijn. We steken groetend een hand op, maar ze is druk doende om haar rijdier door een hekje te loodsen, de weide in. Die verlaten wij over een wild rooster, dat ons gelukkig niet aanvalt. Over het aanpalende hekje hangt een hondendekje, je weet wel, duster-stof met zo’n schots ruitjespatroon en een lint met klittenband. Ik heb iets tegen zulke hondjes en tegen zulke baasjes, maar daar zal ik mijn publiek niet mee storen want dan gaan ze maar zeuren. En het enige wat nog erger is dan dat ze over je praten (zei Oscar Wilde) is dat ze níét over je praten.
Er is een hele vlucht Maskerkieviten actief op de oever waar we langs lopen. Mocht je de kans krijgen, luister dan eens naar een opname van hun stemgeluid. En maak een kopie voor jezelf, dan weet je wat je moet doen als je gootsteen verstopt zit, of als je ongewenst bezoek wilt voorkomen. Wij dachten eerst nog dat er een roofvogel was die weggepest moest worden. Ik had de camera al hoopvol omhoog gericht. Maar nee, het was hun gewone conversatie. Als je je tanden goed op elkaar houdt, kunnen de vullingen er niet uit.
Met veel Deet hebben we onszelf vrij gehouden van de zandvliegjes, met factor 50 hebben we onze pels tegen de zon beschermd. Althans, de randjes van mijn oorschelpen, je weet wel. Nu zit ik weer lekker binnen in de unit, op de camping, met een laatste glaasje Jameson, en de wekker op half zeven. Jolande heeft haar telefoon in ons enige verloopstekker zitten zodat ze kan doorgaan met sudoku spelen. Dus de computer werkt op zijn accu. Ik moet het kort houden. Adiós.