Hooked

Vandaag is Sinterklaas jarig. We zijn nog nooit zo ver weg geweest van alles wat daar mee te maken heeft. Maar de dag liep wel over van surprises. Vanochtend, toen we op weg gingen, vroeg ik me in stilte af waarom we in hemelsnaam ruim 120 km door de bergen naar het noorden zouden gaan, alleen maar voor een boottochtje op een meertje dat er op de kaart helemaal niet indrukwekkend uit ziet. We zullen morgen het meertje in de ware hoedanigheid zien, dus moet ik me even op de vlakte houden.
Op stap dus, nadat we afscheid hebben genomen van onze Nieuw-Zeelandse buren die vandaag teruggaan naar Christchurch, eerst een stukje naar het zuiden en dan naar het noorden, want zo loopt de weg nu eenmaal. We maken foto’s van de Californian poppies, die gisteren niet in de zon wilden staan. Vanochtend zijn ze nog niet helemaal wakker en dus niet allemaal open. Maar er is zon, en dus de foto waard. Mooi vrolijk oranje en geel. Dan door naar Tarras, waar een winkel zou moeten zijn waar ze Merino wol verkopen. Heb ik wel belangstelling voor. We zien de nodige schapen, maar missen de winkel. Die had zich goed verstopt. Jammer, had ik wel leuk gevonden, maar we rijden niet weer terug alleen voor die wol. We komen inmiddels langs de nodige kleurrijke lupines, dit keer geen gele boomlupines (die houden blijkbaar van iets meer warmte), maar Russel’s lupines in alle kleuren van wit, via roze, naar blauw en dieppaars. Uiteindelijk worden het velden vol, een spektakel waar onze bollenvelden een puntje aan kunnen zuigen. Het is overweldigend, het is prachtig. We drinken koffie tussen al deze kleurigheid, en passant zet ik een groepje Chinezen (of Japanners, dat laat ik even in het midden) op de kiek terwijl ze allemaal tegelijk tegen de kleurrijke achtergrond omhoog spingen. Dat schijnt helemaal in te zijn: springen op de foto. Germen kiekt de koppies boven de bloemen.
De weg is merkwaardig vlak, we hadden veel meer bergen en veel meer kronkels verwacht. Lindis Pass weet de bergen prima te omzeilen en ligt op misschien 5 of 600 meter hoogte. De afgeronde bergen torenen er hoog bovenuit en de hoogste top ligt hier op 1323 meter. Stelt dus niets voor. De bloemenvelden blijven aanhouden, we zijn blijkbaar precies op het goede moment hier. Omarama heeft een winkel en een benzinestation, maar we zijn niet geïnteresseerd. De tankmeter blijft geduldig op half staan, een bewijs temeer dat we niet erg stijgen en dalen. Dat hadden we overigens al door. Het meertje met de zwarte steltkluten missen we ook, dat gaat lekker. Je blijkt er alleen met een gids te kunnen komen. Dan niet. We doen boodschappen in Twizel, tanken dan toch maar, wie weet is die meter niet in orde. Dan kruisen we het Ohau kanaal. En alles wordt wauw! Alsof iemand met een enorme verfpot veel te veel blauw en een tikje groen in het water heeft gedaan. Dit kan niet, dit is niet waar, het water is blauwer dan de lucht! We lopen helemaal verbaasd een stukje rond. Er is een klein recreatieterrein waar gekampeerd wordt en mensen bezig zijn met vissen. Dit knalblauwe water moet regelrecht van de gletsjers komen en is ijskoud, welke vis wil daar nou in zwemmen? Kijk zelf maar.
Ons einddoel is Mount Cook Village, aan het einde van de weg. Daar kun je niet verder, behalve met een rugzak en stevige wandelschoenen. Om daar te komen moet je langs Lake Pukaki. Dit is buitenaards, onwerkelijk. Als je ooit blauw water wilt zien moet je daar zijn. Het hele meer is knal blauw met een beetje groen. Op de achtergrond de besneeuwde bergen: Mount Cook helemaal achterin met een hoogte van 3754 meter. Ervoor een aantal andere reuzen, allemaal dik onder de sneeuw, maar stuk voor stuk lager dan Cook himself. De Michelin gids zou het 3 sterren geven: alleen hiervoor al moet je naar Nieuw Zeeland. Dit is misschien wel het mooiste plekje van de wereld. Maar praktisch als we zijn: er moet ook geluncht worden. En waarom zou je dat dan niet doen op het mooiste plekje van de wereld als je daar toch bent?
We staan inmiddels op een camping aan het einde van de weg, nu niet aan het einde van de regenboog maar aan het einde van de Hooker gletsjer. Het is zo’n camping met een afdakje waar je jezelf kunt inschrijven en de betaling in een envelopje in de brievenbus doet. We bakten in de zon tot we in de schaduw wilden zitten van de hitte, wandelden een eind het pad op naar de gletsjer en zagen een meertje met gletsjer smeltwater. Dat was nog helemaal niet blauw. We liepen ongeveer een eerstegraads verbranding op, hoorden lawines met veel gedonder naar beneden komen, en zitten, nu de zon achter de bergen is, huiverend in de camper. De wind raast van de bergen naar beneden, de camper staat te schudden in de windvlagen. Iedereen is weggekropen in zijn/haar onderkomen. Een dag vol contrasten. Morgen, op het bootje, moet de zonnebrandcrème dik gesmeerd. Of het mooi wordt of niet maakt niet meer uit. De tocht langs Lake Pukaku naar Mount Cook Village: “Il vaut le voyage”. Zou Michelin al een gids voor Nieuw Zeeland hebben?