Neergaande lijn.

Gisteren keken we nog naar de hoogste top, vanochtend is het bewolkt: een duidelijke stap omlaag. De stralend witte sneeuw, ver weg boven ons, wordt vervangen door versleten en uitgewoond ijs, in een gletsjer, onder in het dal. We worden véél te vroeg gewekt door mijn telefoon, die namelijk ook als wekker inzetbaar is. 07:15 lees ik. We lachen elkaar echter opgewekt toe (er zijn geen getuigen, dus ik kan hier zeggen wat ik wil) en springen zingend uit bed. Koffie, thee, ontbijt, afwassen in zelfgekookt water. Hoezo, zelfgekookt? Kookt het water zichzelf daar in NZ? Nee, zo moet je dat niet opvatten. Heb je het dan zelf op het fornuis gemaakt, dat water, zoals je zelf een cake kunt bakken? Nee, wat een idee! Dat water kwam uit de kraan, een paar campings terug, en ik heb het (zelf) in de fluitketel gestopt en op het gas gezet. Lieve help, wat de mensen al niet denken.
Naar de Hermitage, want daar vertrekt onze excursie van vandaag. Zo’n vooraf gereserveerde trip waar je op de juiste plek en op de juiste tijd aanwezig moet zijn. Onze vakantie bevat er een aantal van, als een soort ijzeren mijlpalen, met ertussen een zekere vrijheid. In dit geval melden we ons bij een balie, ondertekenen een document zodat de organisatie van de trip geen enkele aansprakelijkheid heeft, wat er ook gebeurt, luisteren naar instructies (health and safety en je kunt beter nu naar de plee gaan want verderop zijn die er niet), rijden in een bus om een berg heen naar een parkeerplaats, luisteren naar instructies (geen rotzooi achterlaten plus health and safety, we gaan nu 20 minuten wandelen en dat is hartstikke gevaarlijk), trekken zwemvesten aan (health and safety en lekker warm), stappen op de enige correcte en veilige manier in drie bootjes, luisteren naar de instructies van de schipper (health and niet zwemmen, niet donderjagen met je zwemvest, en blijven zitten, en wat je moet doen als de schipper overboord valt). (De buitenboordmotor uitschakelen, en via de 17MC die hij op zijn zwemvest heeft vastgeprikt de andere bootjes waarschuwen. Het niveau wordt er niet beter op.)
Maar dan varen we over grijs water langs de beloofde ijsbergen over het beloofde meer van smeltwater naar de beloofde gletsjer, met een glimp, af en toe, van de zon (niet beloofd, zie het ondertekende document), en laten ons uitleggen hoe het allemaal werkt, hetgeen ook al in de folder stond. Ik vat het kort samen: gletsjers zijn van ijs en ze bewegen; daarbij schrapen ze over de grond en dat levert stof op, van grof tot zeer fijn. Dit stof kleurt het smeltwater grijs als zeer verkeerde koffie. Als het water even rust krijgt, bezinkt alles, de grote deeltjes het snelst. De kleinste blijven heel lang zweven en zorgen via een ingewikkeld proces, voor het eerst natuurkundig en optisch correct beschreven door meneer Tyndall, dat de blauwe component van het zonlicht wordt teruggekaatst en de rest geabsorbeerd. Zie de waanzinnig blauwe wateren van gisteren. Onze excursie gaat over een aardig groot meer, dat al best lekker blauw kleurt, zelfs onder de wolken.
In ijs gebeurt iets soortgelijks met het licht, maar dan niet door de aanwezigheid van fijn stof, maar door de afmetingen van de ijskristallen en beschreven door een andere geleerde. Daardoor ziet vers gletsjerijs er blauw uit, of misschien is aqua een beter woord. Het is tenslotte water. In kleine stukken vers gletsjerijs zie je het niet, die lijken kristalhelder en kleurloos. Het is echter samengeperste sneeuw, en de kristalstructuur van de sneeuwvlokken zit er nog in, en deze kristallen zorgen dus voor de tint. Er zit ook lucht in het ijs; onder de druk diep in de gletsjer is die lucht opgelost in het bevroren water. Ja, lucht kan een klein beetje oplossen in water, denk maar aan vissen die niet stikken. Maar zodra het de kans krijgt (vooral als de zon er op schijnt), gaat de opgeloste lucht weer over in gasvorm, en perst de oorspronkelijke sneeuwkristallen weer uit elkaar, langs breukvlakjes die nooit helemaal zijn verdwenen. De hele handel verandert zodoende van glashelder (met een pietsie blauw) in sneeuwwit, met de aqua tint er nog in. Zo, nu weet U een stuk meer over gletsjers dan ik.
U wist bijvoorbeeld al lang dat ijs weliswaar drijft op water, maar niet met dezelfde overtuiging als bijvoorbeeld piepschuim, en dat 90% van een brok ijs onder het oppervlak zit. Zodoende zonk de Titanic. Onze bootjes hebben een huid van dik PU-schuim in een sterke huid van kunststof, dus ze kunnen niet zinken. Da’s fijn, in het licht van health and safety. Onze Sven legt aan aan grote brokken drijvend ijs, het knarst een beetje maar we houden het droog. Koud is die rotzooi! Maar ik houd toch een stuk omhoog, voor de foto’s. Er zitten talloze steentjes in, en dat geldt ook voor de hele gletsjer, die bezig is om de Southern Alps in de richting van de Tasman Sea te transporteren tot er niets meer van over zal zijn (as ons de koez’n al lange nait meer jokk’n zull’n). Maar de zon schijnt er op, en het ijs smelt, en de steentjes en zandkorrels blijven over en vormen een steeds dikkere laag bovenop het ijs. Deze laag fungeert als een bontjas en houdt het ijs koel. Gewone bontjassen worden ook vaak gedragen door erg coole mensen.
Nou, dat was het dan wel. We zijn veilig en gezond weer met de unit vertrokken en rijden helemaal terug omlaag uit de bergen naar Tarras, waar we gisteren dachten iets over merino-schapenwol te kunnen leren, maar dat blijkt niet te kunnen. De weg leidt voortdurend omlaag, op een enkele bergpas na. Intussen krijg ik steeds meer twijfels over onze unit. Soms kan ik het gas intrappen en erg veel toeren uit de motor halen zonder dat de snelheid navenant toeneemt, en soms krijg ik hem slechts met veel moeite in een andere versnelling ook al trap ik het koppelingspedaal helemaal in. Als we in Tarras stilstaan vanwege die wol, bel ik maar eens naar de verhuurder, en we spreken af dat er een monteur naar moet kijken. In Cromwell, als we dat nog halen. Als ik weer weg rijd, schiet de unit vooruit zodra ik het koppelingspedaal een millimeter laat opkomen. De motor-rem, die dit apparaat bezit net als een vrachtauto, werkt niet meer. Kortom: het is niet pluis, en ik heb geen boekje en weet niet eens waar de motor zit (tussen de voorstoelen en de wooneenheid) laat staan hoe ik er in kan kijken of de koppelingskabel wellicht niet op spanning is. En de symptomen zijn tegenstrijdig.
In Cromwell rijden we naar een garage, waar de verhuurder ons naar toe dirigeert, maar er is daar niemand en de verschillende telefoonnummers leveren allemaal antwoordapparaten op. Nou, dan maar moeizaam naar een camping, morgen verder.