Keep (everything) cool.

De huurauto functioneert in elk geval zoals je kunt verwachten. Gisteren zijn we in behoorlijk tempo naar Te Anau gereden, het lijkt allemaal veel harder te gaan als je zo dicht boven het wegdek zit. In de bochten, waarvan er zo veel zijn als je maar wilt, ligt het ding als een baksteen op de weg: het helt niet naar links en niet naar rechts en het gedraagt zich op de hobbels helemaal niet als een hobbelpaard. Echt anders dan de unit.
Vandaag rijden we naar het Noorden, ook al spoort dat niet met onze algemene richting. Het is niet anders: je kunt alleen naar Milford Sound door eerst naar Te Anau te rijden en van daaruit naar het Noorden. En als je in Milford Sound bent, is er maar één weg terug, en die loopt via Te Anau. Als dit ingewikkeld klinkt, is er iets vreemds aan de hand, want ik typ dit op een toetsenbord en er klinkt geen enkel geluid bij. Vóór het vertrek maakt Jolande een koelbox van een boodschappentas en een stapel handdoeken. Die waren er min of meer per ongeluk, want ze kwamen gisteren van de lijn en zijn zonder pardon op de achterbank gekieperd. Dat komt nu goed van pas. De koude biertjes er in, kaas, boter en worst.
De weg van vanochtend, noordwaarts dus, brengt ons langs een aantal bezienswaardige punten. Daar hebben we een folder van, waarop de punten met nummers staan aangegeven. We hebben al een beetje overlegd wat we zullen gaan doen. Om 14:45 moeten we aan boord van een boot zijn nadat we eerst onze vouchers voor boarding passes hebben verruild, en het is 2 uur rijden, en we bezoeken eerst nog een superwinkel om een paar etenswaardigheden te bemachtigen. Een deel daarvan wordt toegevoegd aan de koeltas. Al rijdend (het is bewolkt) overleggen we verder. Wat komt er nou eerst, Gunn Lake of de Routeburn Trail? En dat Monkey Creek, waar Kea’s en Blue Ducks zouden moeten zitten, is dat vóór of na de Homer Tunnel? Jolande legt het geduldig uit aan een chauffeur die 80% van zijn aandacht bij de weg houdt, vanwege die bochten. De wandeling bij Gunn Lake verschuilt zich achter een wegwijzer waar Cascade Creek op staat, maar de schuldige is nergens te bekennen en Jolande snapt hoe het zit, dus ik draai zonder overdreven veel vloeken om en we vinden de plek.
Gunn Lake ligt tamelijk laag en het regent er genoeg, dus er groeit een gematigd regenwoud. En de zon piept door de wolken. Als je ooit wilt weten hoe groen groen kan zijn… Alleen de steenslag op het wandelpad is niet groen. Tussen hoge bomen, met vogels ergens bovenin, lopen we een uurtje en genieten. Waar geen mos groeit, groeien varens, behalve waar struiken en bomen staan. En ook de stammen en takken van de bomen zijn helemaal groen, van allerlei korstmossen en epifyten. Als we halverwege zijn, hipt er een South Island Robin voor mijn voeten, en blijft me eigenwijs aankijken tot ik een foto neem. Nergens bang voor, deze vogeltjes. Ik zie nog meer, maar krijg het niet op de foto.
Verder maar, in steeds meer zonneschijn, naar de plek waar de Routeburn Trail de weg kruist. Voor dat er een weg lag, was Milford Sound al een populair toeristenoord, in 1870 al. Je moest toen 3 dagen lopen, dan kwam je er, of je moest natuurlijk gewoon per schip gaan. De kortste weg over land vanuit beschaafde oorden als Christchurch, ging grotendeels langs de Routeburn Trail, over een begaanbare bergpas. Waar wij de trail kruisen, veel zuidelijker dan Milford Sound, gaat het vooral om natuurschoon en zo. We wandelen er een half uur, want de tijd staat niet stil.
Dan Monkey Creek, met “kans op” de zeldzame Blue Duck. Het blijkt een ware kermis: bussen, campers, auto’s, en talloze toeristen. Een Blue Duck die zich hier vertoont, moet van plastic zijn. Weldra rijden we verder, op zoek naar een rustiger picknickplek. Die vinden we, nog geen km verderop, vol in de zon, heerlijk stil, aan een zijweg met weinig verkeer.
De tunnel kan tijd kosten want het is éénrichtingsverkeer met stoplichten, net als ooit in Zion National Park, in de Ustated Nites. Aan de Homer Tunnel mankeert alles, lezen we later: geen enkele veiligheidsmaatregel is genomen. Onverlicht, lek, éénbaans, geen reddingstunnel er naast, geen ventilatie, geen camera’s (zelfs geen flitsers). En je mag er desalniettemin maar liefst 30 kmpu rijden. Naast de ingang staat een bord met oplichtende tekst: het stoplicht blijft nog 4:45 minuten rood. Valt mee. En Jolande heeft ze al gezien: een heleboel Kea’s struinen hier rond, uiteraard op zoek naar eten, al mag je ze niet voeren. Ze klimmen op de auto’s, peuteren met hun snavel aan je raamrubbers en je spiegels, trippelen over je dak. Jolande kiekt ze, al zijn ze nu en dan veel te dichtbij. Rare kiwi’s, die vogels.
Dan de tunnel door, met 30 en niet meer, echt waar. In het stikdonker (in de auto) trek ik de automaat in de bergversnelling, want het daalt met 10% en dat gaat 10 km zo door. Groot licht (ik ben de eerste in de rij) brengt nauwelijks uitkomst: buiten was het overdreven licht onder de genadeloze middagzon, en mijn ogen hebben even tijd nodig. Gelukkig hebben ze de onderste meter van de tunnelwand wit geverfd, heel lang geleden. De weg is in de crisisjaren aangelegd als werkverschaffing, de tunnel was in aanbouw toen WOII uitbrak, en pas in ’65 was de verbinding helemaal klaar. En dan te bedenken dat in 1891 het eerste hotel in Milford Sound de deuren opende! Alleen te voet bereikbaar, maar het was een succes. Op dezelfde plaats staat nu nog steeds een onderkomen, nu voor backpackers, want nog steeds niet aangesloten op het wegennet.
Als we in Milford Sound arriveren, zoeken we eerst een bed voor de nacht, stel dat het allemaal vol zit! We hebben geen unit! Jolande reserveert iets. Dan naar de plaats waar de rondvaartboten vertrekken. We krijgen een boarding pass en een gate-nummer: het is net Schiphol hier, alleen natter. Maar de boottocht is geweldig, met een gids die via een microfoon de verplichte grappen maakt maar ook veel uitleg geeft, en een schipper die de boeg van het vaartuig met uiterste precisie onder diverse watervallen manoeuvreert. Wie dat wil, kan op het voordek helemaal nat worden. We drinken zelfs een glaasje watervalwater, lekker fris, van de Fairy Falls. En we maken erg veel foto’s. De Sound is eigenlijk een Fjord, en de bergen op de oevers zijn ijzingwekkend steil en anderhalve kilometer hoog. Er groeit van alles op ondanks dat steile. Dat gaat echter niet met de degelijkheid van de huisvrouw wier waarde koralen te boven gaat. Mosjes en varentjes vinden een précair houvast, de meeste van hun worteltjes houden andere plantjes vast. Zaden van grotere struiken en bomen blijven soms, als ze mazzel hebben, steken in dit hachelijke tapijtje, en ze ontkiemen in het beetje water dat de lagere plantjes vasthouden. Het regent hier 7 meter per jaar, 10 x zo veel als bij ons. Ook de grotere planten hebben maar een klein deel van hun wortels in spleetjes kunnen prikken, voor de rest zitten ook zij alleen aan elkaar vast. Zo hangen er dus hele tapijten zeer onzeker tegen de haast verticale rotswanden. Dat kan natuurlijk niet goed gaan: af en toe valt er een boom om als het stormt, en dan glijdt er een heel tapijt omlaag (een aardbeving is ook goed). Onderaan de helling wacht het zilte water, en de rotswand gaat onder water gewoon steil omlaag verder, dus de hele handel plonst in de plomp, en een paar getijden later is alles losgerukt en weggedreven: je ziet alleen nog een grote kale plek op de rotsen. Een litteken van een ‘tree avalanche’. Het duurt eeuwen om dat allemaal opnieuw te doen, en dan is het weer net zo wankel. Het maakt de hellingen afwisselend. Ontelbare watervalletjes stromen omlaag, en ook een paar grote. Het geheel is adembenemend mooi.
Moe van de vele indrukken zoeken we ons onderkomen op, en genieten een maaltijd in het restaurant. Daarna nog even wakker blijven: dit verslag typen in de vallende avondschemering. Is het klaar? Echt? Fijn. Welterusten. O ja: er is geen wifi hier, die is stuk. Er is geen bereik voor mobiele telefoon. Wel is er een vaste lijn, en ik bel met de verhuurder van de unit, want morgen mogen we weer in het hobbelpaard. Het is gemaakt. Het doet het weer. Arrivederci!