The Kepler Track.

Johannes Kepler (1571-1630) was een astronoom en wiskundige in de tijd dat er een scheiding begon te komen tussen astrologie en astronomie, dus tussen bijgeloof en wetenschap. Zijn moeder is nog van hekserij beschuldigd en met moeite vrijgesproken. Kepler’s bijdragen aan de astronomie en de optica zijn van cruciaal belang geweest. Copernicus stelde zijn steun op prijs, Newton had veel aan hem te danken en meldde dat ook in z’n werk, Tycho Brahe maakte hem tot zijn opvolger, maar Galilei (met de hete adem van het Vaticaan in z’n nek) hield zich hautain afzijdig als een echte Italiaan.
Abel Tasman (1603-1695) ontdekte Nieuw Zeeland tijdens een expeditie in 1642-1643, die als doel had om Australië verder te verkennen, met winstoogmerk. Alleen de NW-kust van Australië was nog in kaart gebracht, en daar viel niks te verdienen. Tasman vertrok vanuit Batavia. Eerst moest hij nog even de post, bestemd voor de VOC te Amsterdam, afleveren op Mauritius (dat niet voor niets zo heet), waar hij zijn schepen repareerde en brandhout in sloeg. Daarna zette hij koers naar het Zuidoosten en draaide pas bij naar het Oosten toen hij diep in de Zuidelijke Poolzee voer. Als hij niet vanwege slecht weer (sneeuw en hagel in november) een stuk naar het Noorden was gegaan, naar 43°, had hij kunnen doorvaren tot Vuurland zonder land te zien. Nu vond hij Tasmanië, en plantte er een vlag. Tasmaanse inboorlingen kreeg hij niet te zien al hoorde hij hun muziek en zag hij de rook van hun vuren. Hij doopte het land “Antonie van Diemens Land” naar één van zijn opdrachtgevers. Zonder na te gaan of Tasmanië aan Australië vast zat, voer hij om de zuid om Tasmanië heen tot hij weer op 43° was, en sloeg toen rechtsaf, de open zee weer op, koers oost. Zodoende ontdekte hij het Zuidereiland van Nieuw Zeeland, nabij Okarito. Hier ontstonden problemen met de plaatselijke bevolking, en Tasman voer verder langs de kust, nu wel naar het Noorden, naar het Noordereiland, en dan de wijde Pacific op, helemaal naar Tongatapu, dat hij Amsterdam noemde, en waar hij diefachtige inboorlingen trof. Hij tekende een kaart met de stukjes land er op die hij had gezien, waardoor de kennis van Australië, Nieuw-Zeeland, en Polynesië nauwelijks werd vergroot. Tasman, dat hoef ik U nu niet meer te vertellen, kwam uit Lutjegast.
U ziet: er is geen enkel verband tussen Kepler en Tasman, mogen ze rusten in vrede, en geen van beiden heeft geweten van het bestaan van Fjordland. Toch loopt er een wandelpad bij Manapouri dat ‘the Kepler Track’ heet, en waar ze zelfs elk jaar een monsterwedstrijd houden. De track is 63 km lang, hij loopt in een kring, en hij zit vol steile hellingen, verraderlijke boomwortels, en dikke stenen. Doe je best. Wij begonnen op een punt dat Rainbow Reach heet, en waar een erg lange swingbrug over een forse rivier hangt. Van de 63 km liepen we minder dan 10%, daarna keerden we om en liepen terug. In de tijd die we daarvoor nodig hadden, lopen de snelste deelnemers aan de wedstrijd bijna drie kwart van de hele omloop. Normale mensen lopen de hele track in 3-4 dagen en overnachten in hutten. Daar heb je al een hele kluif aan, want het hoogste punt ligt op ruim 1 km en het laagste op ongeveer 200 m. Behalve veel natuurschoon is het dus ook nog een leuke klim. Niet in het traject dat wij hadden uitgekozen, dat ging niet veel meer dan 200 m op en neer en was een min of meer netjes aangelegd wandelpad. Een Kiwi die we tegen kwamen bij het moeras en die we op de aldaar ruim aanwezige zonnedauw wezen vond het allemaal nogal tam.
Wij konden daar in het geheel niet mee zitten. Zitten kunnen we wel, begrijp me niet verkeerd, we kunnen momenteel zelfs erg goed zitten, maar niet dáármee.