Twijfelachtig geluid

De boot vertrekt vanuit Pearl Harbour, nogal een eind uit de route en met een roerige geschiedenis. Gelukkig hoeven we het hele eind niet te zwemmen. Onze haven heeft ongetwijfeld ook een geschiedenis, maar of die roerig is vertelt het verhaaltje niet. In elk geval waait het er flink, dus is het in elk geval woelig. Vooral op de baren. Voor we ons aan die barre overtocht wagen krijgen we eerst nog wat leeftocht mee in de vorm van een picknick lunch. Dat klinkt erg vriendelijk, misschien is het dus allemaal niet zo erg. Het bootje blijkt geheel opgewassen tegen de wederwaardigheden en een klein uurtje later komen we aan bij wat ze hier een werf noemen, maar eigenlijk een aanlegsteiger is. West Arm heet het er, om vooral maar niet in verwarring te komen met North Arm en South Arm, die ook bestaan. Vanuit West Arm vertrekt een weg die naar het begin van de twijfel gaat. Daar kan hij namelijk niet verder. Het is een weg zonder enige connectie met andere wegen. We stappen in een bus, krijgen uitleg, stappen her en der uit als echte toeristen en maken foto’s. Tot we het eindpunt bereiken, weer bij een steiger. Geen twijfel meer mogelijk: we moeten verder varen. Dat doen we samen met 43 andere toeristen die zich allemaal hebben uitgedost of ze naar Antarctica reizen. Verder heeft iedereen een tas of koffertje bij zich, ongetwijfeld met nog meer warme dingen zoals mutsen, wanten, sjaals en lange onderbroeken.
Ons volgende vaartuig is een quasi-zeilboot met accommodatie en gewoon een behoorlijke motor. Die zeilen lijken ons voor de sier, niet voor nuttig gebruik. We vragen ons af of hij er ooit op zou kunnen zeilen als de nood aan de man komt. Waarschijnlijk niet. Doet er ook niet toe, we varen gewoon op de motor Doubtful Sound in. Het is een enorme fjord met vier zijarmen. Hij dankt zijn naam niet aan een vreemd geluid dat er wel of niet is, maar aan de twijfel bij de eerste ontdekking of het wel een echte inham was. Ze gingen gewoon niet ver genoeg naar binnen, maar bleven achter de eerste eilandjes liggen. Dit water is voor de komende pakweg 18 uur ons verblijf (nou ja, niet letterlijk, we blijven wel drijven, tenminste dat is de bedoeling). Er zou het nodige te zien moeten zijn aan pelsrobben, dolfijnen, pinguïns, en allerlei andere vogels, en vooral: fantastische natuur in een onaards mooie omgeving. Ons schip, de Fiordland Navigator, heeft een bemanning van 12 koppen, die ons gaan rondvaren, van uitleg voorzien, voeden, drenken en in de watten leggen. We krijgen allemaal een hut (wij hebben nummer 1, lekker gemakkelijk), dan thee met versgebakken muffins. Intussen uitleg over wat we allemaal zien, dan soep om weer warm te worden, want iedereen heeft uitgebreid buiten gestaan. Door naar open zee, waar Germen een Albatros scoort, terwijl alle anderen naar de pelsrobben staan te kijken. Op de terugweg een groepje dolfijnen, het kan niet op vandaag. Alleen de pinguïns laten zich niet zien, het water is te onrustig om ze te kunnen spotten. We varen een rustige zijarm in, weg van de golfslag. Hier gaan de kajaks en de tenders te water, en kunnen we de fjord van dichtbij bewonderen, opnieuw met uitleg (op de tenders wel te verstaan, kajakkers moeten zichzelf behelpen maar wel bij elkaar in één groep blijven). We ervaren Fiordland zoals Fiordland bedoeld is. Iedereen in regenpakken, zeildoek over de benen om de voeten droog te houden, insectenspray op die paar blote plekken die nog over zijn tegen de zandmuggen die vooral bijten als het nat is. De stilte is geweldig, de natuur is overweldigend, de oevers rijzen steil en ongenaakbaar uit het water maar zijn toch dicht begroeid, het water is overal, het is te mooi om waar te zijn. Na een uurtje spelevaren naar binnen om op te warmen, behalve voor die paar moedigen onder ons die nog even gaan zwemmen, in het zwembad van fjordwater, wel 13,5 graden Celsius. Wij denken dat we beter onze slokdarm kunnen spoelen dan onze buitenkant, en keren met rasse schreden naar de bar.
Na de thee samen met Engelsen, soep samen met Amerikanen, zitten we bij het diner met echte Nieuw-Zeelanders aan tafel, de enige autochtonen van de hele groep. Het woord diner is beslist niet overdreven hier. De kok heeft zich uitgesloofd om een prachtig buffet neer te zetten, waar een keuze uit gemaakt moet worden om niet volledig uit elkaar te ploffen. We worden nog een uurtje vermaakt met een lezing. Ik knijp er tussenuit naar buiten. Met het afnemende licht, de wolken, de regen en het stille water wordt de fjord zo ongelofelijk mooi somber-stemmig: dat moet op de kiek, inclusief regendruppels.