Frisse neuzen, nieuwe hoofden

Toen het copieuze diner van gisteren zo’n beetje afgelopen was omdat niemand meer in staat was om nóg een keer naar het toetjesbuffet te strompelen, kondigde één van de charmante en erg opgewekte bemanningsdames aan dat we om zes uur zouden worden gewekt. 06:00 uur AM. Het bleef even stil, en ze vroeg waarom we nu niet klapten. Dat hadden we wel gedaan voor de keukenploeg. Hier reageerde nogmaals niemand op, behalve door te lachen. Nou, zei de jongedame, we doen dit om drie redenen. Ten eerste: om zes uur starten we de machines en dan bent U wakker. Ten tweede: van zeven tot acht is het ontbijt. Ten derde: daar moet U verplicht naar toe want in die tijd worden in uw hut de bedden afgehaald en weer fris opgemaakt voor de volgende groep toeristen, en al dat linnengoed moet mee met boot-bus-boot naar de wasserij. En morgen om tien uur leggen we aan, zodat U de bus weer kunt opzoeken, en dan moeten wij razendsnel al die zakken met….
Ik lachte mee en dacht na over de excursie in de tender, van gisteren. In Milford Sound hadden ze het ook al gezegd: de bergen hier houden geen water vast, elke druppel stroomt meteen steil omlaag en de fjord in, eventueel met medeneming van een hellinkje vegetatie.
Watervallen zijn er in 2 soorten: tijdelijke en blijvende. En ook de blijvende fluctueren met de regen. Dat zoete regenwater is lichter dan het zoute water in de fjord, en blijft er zodoende boven op liggen. In die regen is van alles meegespoeld, de berg af, zodat het de kleur heeft van precies de thee die U het lekkerst vindt: van donkerbruin tot bijna kleurloos. Ga je dus scuba-duiken, dan daal je eerst snel door zoet en troebel water een meter of zes. Dan kom je in zout water, zodat je minder snel zakt, en om je heen is opeens alles helder doorzichtig, en raar geelbruin verlicht door een plafond van slappe thee. Het geringe licht en het afwijkende zuurstofgehalte zorgen dat dieren die in de open zee op grote diepte leven, hier bereikbaar zijn voor gewone persluchtduikers. Zwarte koraal zit er ook, die is wit. Dankzij een laagje rotzooi die er op zit. Heel gewoon, voor duikers. Vogels die ‘op het oog’ op vis jagen, komen hier niet want ze zien geen prooi in de thee. Dus zit er onder de thee van allerlei lekkers, veilig. Het moet heel bijzonder speciaal zijn. Je moet ook nog bedenken, dat de diepe (honderden meters) fjord een drempel heeft bij de zee; ooit hield de gletsjer daar op, waar het zoute water begon; zeestromen voerden warmer water aan en het ijs smolt. Die drempel is opgebouwd uit de steentjes die in het gletsjerijs werden meegevoerd. Boven de drempel is het water diep genoeg dat zout water uit de oceaan kan uitwisselen met zout water onder in de fjord, dankzij eb en vloed. Zoutwatervis kan dus de fjord in zwemmen, maar moet onder de laag zoet water blijven.
Die twee lagen water kun je ook zien, van boven. Dicht bij een flinke waterval, bijvoorbeeld, is het oppervlak kalm en glad, alsof de wind er geen golfjes op kan maken. Kwestie van tijd: het bovenste water is pas een paar minuten aanwezig, en het vloeit uit als een vlek. Ook zijn er golfjes onder water, op het grensvlak tussen zoet en zout, en deze golfjes absorberen een deel van de energie, zodat er minder over is voor golfjes aan het oppervlak. Als ons schip er doorheen vaart, krijg je de foto die ‘zoet op zout’ heet.
Dat alles overpeinsde ik gisteren, voor we gingen slapen. Bijna allemaal. Ik vond, persoonlijk, het bed erg hard. Wie mij een beetje kent, weet dat ik een watje ben, en watjes liggen graag in de watten, niet op iets dat ouderwets gezond is. Dauwtrappen is ouderwets gezond, en dat doe ik ook niet. Door dit alles lag ik om vier uur op mijn telefoon. Te kijken. Hoe laat het was. Het was vier uur. Ik draaide me voor de 2534242ste keer om. Een uur later zag ik een heel klein beetje licht in de lucht, door stiekem uit de patrijspoort te spieken. Dat mag, als niemand het ziet. Minuten later stond ik op de voorplecht te genieten van de sprookjesachtige tinten en de magische geluiden van het krieken van de dag. Zie de laatste foto van gisteren en draai hem om, dan heb je een goed beeld.
Ik sloop wat heen en weer over de verschillende dekken, ik wilde niemand wakker maken. Tegen half zes, toen het nog steeds veel te donker was voor foto’s en ik ook nog niets had gezien waar ik mijn apparaat op kon richten, waren er zoveel belhoningvogels wakker dat het werkelijk op een orkest leek. Toen bewoog er iets op de brug. Dat was Pete, de schipper. Ik zei tegen hem dat Captain Cooke de platvoetwacht had gelopen toen hij één nacht in Doubtful Sound voor anker had gelegen. Want destijds waren er veel meer vogels dan nu, en hij gaf de Bell Bird zijn huidige naam, dus hij had, net als ik, hun ochtendconcert gehoord. Pete glimlachte, en vertelde me dat er een school barracuda’s in zicht was, op drie streken aan stuurboord. Ik was tevreden met mijn eerder genomen beslissing om niet te gaan zwemmen, de vorige dag. Barracuda’s zijn vooral bekend vanwege hun gebit. Het kan natuurlijk zijn dat Pete me voor de gek hield; ik ken barracuda’s alleen uit Thunderball, het zijn roofvissen in de Caraïbische Zee, waar het water 20 graden warmer is.
Beetje bij beetje ontwaakte het schip, en inderdaad: om 06:01 uur bromde en ronkte het ergens in de diepte. Nee, dit was niet de schuld van Napoleon; ik denk eerder aan Pete. Tien minuten later kwam een jongedame (Chelsea heette ze) de bijna lege, helemaal koude koffiekan uit de salon halen, en ik goot de restjes van mijn oplosmeuk overboord, want die was déca. De armoede van de voorzieningen was werkelijk met geen pen te beschrijven, vooral ’s nachts om vijf uur niet.
Het ontbijt was daarentegen zeer goed in orde, en inmiddels voeren we al weer. Naar een heel andere arm van de dubieuze herrie. Daar werden Little Blue Penguins omgeroepen, dus het schip helde weldra significant over. Zulke schatjes! Nauwelijks groter dan een spreeuw! Tenminste, als spreeuwen 39 cm groot zijn van snavelpunt tot einde-staartveer. En zwemmen! Krijg die maar eens scherp in beeld! Pete voer er in een kring omheen, zodat de arme beestjes niet meer wisten hoe ze het hadden. De wreedaard. Maar hij deed het voor ons: als ze echt in paniek zijn, gaan ze uit het water springen en weer onderduiken, in hun snelste zwemtempo. Ik denk toch dat het een schooltje Blue Cod* was, vroeger op de ochtend.
Nou, toen moesten we onze hut-sleutels inleveren en met onze bagage bij de uitgang van de salon gaan staan, cq zitten. Want we arriveerden weer in Deep Harbour, en dankjeweltotziens. Nog geen 24 uur, maar het stond als een huis.

Eenmaal weer op het droge zeulden we onze tassen de camper in, en reden we met veel koffiestops naar Bluff, waar we behouden aankwamen, op tijd zodat Jolande nog een goed uur in de zon kon zitten. Daarna brak de pleuris uit, en nu wiebelt de unit in hevige wind- en regenvlagen. Welterusten.


* Parapercis colias is een straalvinnige vis uit de familie van Pinguipedidae en behoort derhalve tot de orde van de baarsachtigen. De vis kan maximaal 45 cm lang en 2500 gram zwaar worden. De hoogst geregistreerde leeftijd is 17 jaar. Lekker.