Kilometers maken.

Morgenochtend op de boot, dus vandaag op de baan. Nog 280 km, met wat bergen, al vallen die mee hier in NZ. Ze zijn hartstikke steil en de toppen zijn hoog, maar die ouwe gletsjers hebben veel werk verzet en er diepe brede dalen in gemaakt. Je hoeft dus niet zo hoog, en over de meeste kilometers gaat het geleidelijk en is er ruimte voor rechte stukken en wijde bochten.
Toch rijden we meestal maar 70 of 75 km/u, vanwege het hobbelpaardkarakter. Dus niet te lang blijven liggen maffen maar fluks en vrolijk aan de bak. Eerst nog wat foto’s van Reefton, waar ze volgens mij een beetje teveel Lucky Luke hebben gelezen. In de VS reden we destijds ook door zo’n dorp, al was het daar wel veel meer nep, met gevels waar weinig achter zat, alsof er een Western was opgenomen en alle decors waren blijven staan.
We rijden nu over drukke wegen, met extra verkeer omdat de voornaamste weg van de ferry naar het zuiden er niet meer is. Nog een jaar, zeggen ze. Intussen heeft de alternatieve route het zwaar, dat laat ons hobbelpaard ons goed merken. Hij is ook smal, hier en daar, zodat zowel de unit als de tegenliggende vrachtwagens met hun linker-wielen op de witte streep rijden. Buiten die streep is het wegdek afgebrokkeld. Geen foutjes nu, svp. Op diverse plekken wordt de weg verbeterd, niet alleen door schade te herstellen maar ook door eenbaansbruggen te vervangen door tweebaanse, en door de hele weg te verbreden. Dit werd al aangekondigd toen we nog in Wellington waren: de alternatieve route moet maar eens worden uitgebouwd tot een volwaardig alternatief, zodat het verkeer minder kwetsbaar is voor rampen van allerlei soort. Politiek gemotiveerd, maar het lijkt me wel zinvol ook.
We drinken koffie op een soort camping waar een wandelroute langs komt. De koffie bevalt prima, het lopen niet zo. Dus maar weer terug, en even in de zon zitten. Alleen zitten hier van die pesterige zandvliegjes. Dan maar weer rijden. Nabij het hoogste punt van de route – een bergpas kun je het niet noemen – is een meer, waar we op het kiezelstrand lunchen. In de wagen, want het waait en het is grijs en kil.
Tegen vier uur strijken we neer op de gereserveerde plek in Picton. Morgenochtend moeten we om half acht op de kade staan. Er is WIFI, eindelijk. Ik stuur jullie een heleboel verhalen en plaatjes. En dit verhaal komt er ook nog aan. In de ‘office’ waar ik ons inschrijf (goed idee, voorkomt spelfouten) hangen zwart-wit-foto’s van de bouw van de spoorbaan, met een prachtige lange 'trestle-bridge' van dikke houten balken. Die is inmiddels vervangen door een betonnen viaduct maar hij staat nog steeds boven de camping. Als we goed en wel aan de borrel zijn, komt er een trein langs. Dat moet vannacht maar liever niet te vaak gebeuren want de vullingen rammelen uit je kiezen.