Kerstavond, dus tijd voor een Christmas Tree

Een kerstboom in een camper? Ach, nee, dat laten we over aan anderen. Hier zien we af en toe een brievenbus, je weet wel zo’n ding op een paaltje aan de weg, waar ze een rode glitter-slinger omheen hebben gebonden. Nog even en ze leggen een kabeltje, en wikkelen hun mailbox in knipperende veelkleurige LED-lampjes. Nee, dat soort dingen doen wij niet. Als we al zoiets zouden overwegen, dan zouden het echte kaarsjes worden, aan de Vastenow. De brievenbus is al stemmig groen, en met al die striemende regen vat de eikenboom heus geen vlam.
Ik heb de volgende étappe met ziekmakende elementen weer zonder acute problemen doorstaan: de ferry rolde en stampte maar ik hield me in. Het woei niet hard: de deining was een relict van de vorige storm, je weet wel, die ons er bijna van weerhield om van Steward Island te vertrekken en er in de loop van de dag nog een schepje bovenop deed. De zon scheen over de wateren alsof het Genesis I was, en als je heel goed keek, kon je af en toe een vogeltje bespeuren in de oneindige uitgestrektheid van zout water. Ik ben benieuwd wat ik zal aantreffen op de geheugenchip van mijn camera. Ik zal jullie er maar niet mee vermoeien. Tenzij er natuurlijk iets héél bijzonders bij zit. Jekenniewete. Een kerstboom bijvoorbeeld. Ze hebben hier een boom die ze New Zealand Christmas Tree noemen, omdat hij met Kerst een heleboel knalrode bloesems maakt, helemaal feestelijk en fascinerend. Pohutukawa (Metrosideros excelsa). Ik zie kort na het vertrek van het schip een prachtige boom die aan deze beschrijving voldoet, tronend op zijn eigen eilandje in Queen Charlotte’s Sound, om ons uit te zwaaien en Happy Christmas te wensen. Helaas, het moet een Rata zijn, want de Pohutukawa komt alleen voor op de Noordelijke helft van het Noordereiland. We hopen er nog veel te zien. In de zon, als het even kan. De pont doet het rustig aan in de Sound, wellicht om de hengelaars in hun piepkleine bootjes niet in gevaar te brengen. Het ene fraaie vergezicht na het andere schuift langs.
Als we de open zee op varen, zoek ik een comfortabel plekje uit de wind en neem plaats op een stalen kist met iets er in dat ongetwijfeld belangrijk is als er iets fout gaat. Het staat er op, maar niet goed leesbaar. Iets met crew en clothing. Zwemvesten dus, of schoon ondergoed. Ik heb uitzicht over de woelige baren, de hoek van het zonlicht is redelijk gunstig. Gelaten wacht ik af wat mijn maag zal doen. Mijn wollen muts houdt mijn hoofd warm, dat is essentieel. Jolande heeft de rugzak aan een handrail gehangen zodat hij niet kan glijden over het dek. Ze speurt met me mee, door haar nieuwe kijker. Om ons heen beginnen mensen de eerste tekenen van zeeziekte te vertonen. Ik laat dit onderwerp nu verder voor wat het is. Eén vogel krijgen jullie toch: een Westlandstormvogel.
We stonden vooraan en parkeerden op de ferry dus vlak bij de uitgang. En dus we mogen er snel af. We hebben de resterende dagen verdeeld over de resterende bestemmingen en Jolande heeft de resterende levensmiddelen verdeeld over de resterende dagen. We schaffen nog een heel klein beetje eten aan om het ontbijt nauwkeurig af te regelen, en hebben dan alles behalve voldoende drank. Maar daar is dan ook geen beginnen aan. We bereiken een bestemming: het Mount Bruce National Wildlife Center. Daar hebben ze kiwi’s, onder andere witte, en vast nog wel andere leuke dieren ook. Helaas: we arriveren een kwartier voor sluitingstijd en ik neem dus genoegen met een T-shirt en een foto van een opgezette Kakapo in een glazen vitrine. Van deze vogel leven er nog maar een 150, en je mag er niet naar toe. Hij telt niet mee in mijn collectie, maar de foto wil ik wel hebben.
Dan naar de uitgekozen camping, Carnival Park, echt waar. Doodrustig, zonovergoten, helemaal stil, en terwijl ik dit schrijf zwijgt zelfs de laatste Toei. En het is pas kwart voor negen.