Maandag 15 mei: Korana, Plitvička meren.

Germen had nog een briljant idee, namelijk een bezoek aan het nationaal park van de Plitvicka meren. Schijnt wereldberoemd te zijn. Op de kaart niet zo’n enorme afstand, maar inmiddels weten we dat schijn kan bedriegen. Ik betaal de camping in Euro’s en krijg als wisselgeld Kuno’s terug. Lijkt me wel handig voor de tolwegen. Eerst een stuk langs de Dalmatische kust zonder tol. Prachtige vergezichten op het eiland Krk, dat de hele weg aan onze rechterhand blijft. Dan bij Senj naar het oosten, vervolgens een stukje autoweg en dan een weggetje op dat geel op de kaart staat en dat ons vrij rechtstreeks naar ons doel zou moeten leiden. We beginnen met verkeerd te rijden. Dat gaat lekker. Terug dus maar. Opnieuw geprobeerd, nu een wat smallere weg, die de juiste koers heeft. We komen door een dorp dat op de kaart ook langs deze weg ligt: dit klopt dus. Maar na drie kwartier gaat het asfalt over in steenslag, duikt het bos in, en gaat vergezeld van rode bordjes waarop iets in het Kroatisch staat met het woord ‘mines’ er in.
Wat hebben we gemist? Terug naar het belangrijkste dorp langs dit straatje. Geen aanwijzingen. We zijn het zat, ons vertrouwen in de Kroatische kaartenmakers daalt naar hetzelfde niveau als ons vertrouwen in de Kroatische wegbewijzering. We nemen een omweg, maar over iets dat rood op de kaart staat en dus in elk geval een doorgaande weg is.
Het land toont nog de sporen van de oorlog. Veel huizen hebben kogelgaten in de muren, bij andere zijn ze inmiddels dichtgesmeerd maar nog zichtbaar als grijze pleisters in de gekleurde muur. Soms zijn huizen volledig verwoest en verlaten, in andere gevallen zijn ze herbouwd, soms in aanbouw, soms helemaal prachtig netjes. Geen wonder dat Kroatië nog niet de Euro hanteert. Ze hebben hun huishoudboekje nog niet op orde, er moet nog teveel gerepareerd worden. Na ruim een uur over de grote weg zijn we op de plek van bestemming. Dit hadden we dus direct moeten doen. Het zij zo. Op deze kaart dus alleen rode wegen en autosnelwegen nemen als je ergens heen wilt. Dat lijkt het veiligst. We gaan naar de informatie van het park, vinden uit dat je er alleen kunt lopen en dat je een kaartje nodig hebt. Je mag gaan en staan waar je wilt, maar er zijn ook 4 routes, variërend van 4 tot 18 km lopen. We kiezen voor de route van 8 km, maar wel morgen. Dat gaat vandaag niet meer lukken. De dame aan de balie raadt ons verder aan nog een stukje door te rijden in de richting van Zagreb voor leuke accommodatie. We stappen weer in de auto en vinden in Korana een huis met een appartement en een aantal kamers. Het appartement is alleen vandaag beschikbaar, morgen moeten we er uit, maar dan is er wel een kamer. Het lijkt erop dat de eigenaar er alles aan gelegen is om ons binnen te halen. Deze streek moet het hebben van de toeristen, en de mensen hebben het beslist niet breed. We gaan dus gewoon in het appartement en verhuizen morgen naar de kamer. Dan kan ik vanavond het eten opmaken dat we hebben, om te zorgen dat het niet bederft.
Ons appartement ruikt naar ouderwetse zeep, de bedden hebben nog kapokmatrassen, en hier ga je nog letterlijk onder de wol. Alleen rechte stoelen om op te zitten, één dubbel stopcontact in de keuken, voorzien van een dubbelstekker. Het lijkt me niet verstandig om de magnetron en het electrische kooktoestel tegelijk aan te zetten want volgens mij vliegen de stoppen er dan uit. Terug naar de jaren vijftig, maar dan wel met gloednieuwe pannen, een LED TV en modern sanitair. Een vreemde combi. We wandelen een klein stukje, zien onmiddellijk orchideeën en massa’s andere wilde bloemen, doen daarna een spelletje en eten de heerlijkste pasta die ik ooit gemaakt heb. De asperges meegekookt met de penne in water met wat zout en wat groentebouillon. Een beetje dunne saus van kippenbouillon, witte wijn en wat hamstukjes erdoor klaar. Moet ik onthouden.
Noot vd redactie: Ja.