Dinsdag 31 otober - Kedeng, kedeng. Of niet?

Het had wat voeten in aarde, deze trip. We zouden op 18 oktober vertrekken, netjes een vlucht geboekt, een hotel op de dag vóór vertrek, idem eerste nacht in de VS, auto, alles wat we maar dachten nodig te hebben. Maar het pakte anders uit, want we hadden even de verkeerde luchtvaartmaatschappij te pakken en die ging failliet. Gelukkig voor ons kregen we ons geld terug. Dan maar een andere vlucht. Uiteindelijk werd het Lufthansa vanaf Frankfurt, rechtstreeks naar Miami, en wel 2 weken later. En dus werd ook de datum van het hotel in Miami omgeboekt, en de auto, en moest er een nieuwe hotelovernachting komen, in Frankfurt in plaats van Dusseldorf. Het bleek allemaal te kunnen. Een geluk bij een ongeluk, want we waren zodoende niet ter plekke met de heftige wervelstormen in oktober. En ze hadden in Florida even de tijd om de parken weer wat aan te vegen en de half omgevallen bomen helemaal te laten vallen voor onze komst.
We besloten om met de trein te gaan. Dat kan met de Deutsche Bundesbahn voor een zacht prijsje als je al een vliegticket hebt. De kaartjes heen zijn door heel Duitsland heen geldig op de dag van de vlucht en de dag ervoor, en terug op de dag van aankomst en de dag erna. Soepel geregeld. Je mag ook in de hoge snelheidstreinen zonder extra kosten. Als je de prijs van het parkeren alleen al rekent kun je met z'n tweeën net zo goed met de trein gaan. En dan praten we nog niet over de extra CO2 uitstoot (moet je dat horen, we gaan wel vliegen. Da's ook niet milieuvriendelijk. Maar we hebben wel extra geld gestort voor de CO2 compensatie. Daar planten ze dan een paar bomen voor). Goed, de trein dus. Te beginnen in Meppen. Gebracht naar Meppen, dan met de regionale intercity naar Keulen, en vandaar met de hoge snelheidstrein naar Frankfurt. De Deutsche Gründlichkeit is niet meer wat het geweest is. Onze aankomst was 8 minuten te laat, onze overstaptijd was 7 minuten. Een kind kan uitrekenen dat dit dus niet gaat lukken. Het lukte inderdaad niet. Maar ach, Keulen is een enorm station, met ontelbare uitspanningen, allemaal onder de grond. Dat maakte het half uurtje wachttijd heel wel dragelijk. Er was, ondanks de gemiste aansluiting, een zitplekje voor ons. We zoefden door het landschap zonder het ouderwetse "kedeng, kedeng", met een snelheid van meer dan 260 km per uur. Nog geen uur later waren we op de luchthaven. Shuttlebus naar het hotel, een drankje aan de bar, een lichte maaltijd. We zijn helemaal klaar voor onze trip. Morgen zitten we in de warmte en kunnen we op zoek gaan naar de kroko's. Germen heeft weer allerlei tripjes bedacht, ik laat me meevoeren en zie wel. Hij had het zelfs over Disneyland. Hm, even wennen.