Zaterdag 4 november – Biscayne Bay
Door: Germen
Blijf op de hoogte en volg Germen en Jolande
04 November 2017 | Verenigde Staten, Boca Chita Key
Weekend. Zou het druk zijn? Waar hebben we zin in? Al die afgelaste bootreisjes, dat zit ons toch niet lekker. Jolande vindt een optie op het hindernet: naar een onbewoond eiland. Die Florida Keys vormen een parelsnoer van sprookjesparadijzen, die helaas met een grote weg en veel bruggen aan elkaar zijn geregen tot een mengeling van Torremolinos en Zandvoort aan de Zee. Voor het deprimerende Irma-sausje verwijs ik naar gisteren. Maar dit vicieuze collier vormt geen cirkel. Het heeft een open einde, en dat geeft hoop. Aan de Miami-kant liggen nog een paar niet-gebonden landjes. Daar kun je alléén naar toe vanaf de vaste wal, niet vanaf Key Largo. Dat hebben we gisteren geprobeerd: die weg met al die bruggen loopt aan de ene kant dood in Key West, en aan de andere kant in een afgerasterde, zeer exclusieve nederzetting waar je lid moet zijn van een club die haast nog méér kost dan de Hong Kong Jockey Club.
Maar voor $39 varen ze je over de Biscayne Bay naar Boca Chita, en daar maak je een heerlijke wandeling, en je klimt er op een vuurtoren waar de gids de sleutel van heeft. De hele baai en het eilandje is een National Park, en een ‘ranger’ van de Park Service dient als gids. Vroeger was het eilandje privé eigendom van Mark Honeywell, je weet well. Hij bouwde de vuurtoren voor de grap, een haven voor de luxe jachten van zijn vrienden, en een vet huis voor zijn grote feesten. Nu staan er alleen nog die vuurtoren en een paar sobere koraal-stenen gebouwen, waaronder eentje met wc’s.
Terwijl we wandelen arriveren er vijf boten van de politie en de park-opzichters: er is melding gemaakt van stroperij. In de baai is vissen verboden. Ik wist niet dat blauwe zwaailichten in de tropen zo goed zichtbaar zouden zijn. Op de foto valt het tegen.
We varen rond het middaguur weer terug naar de vaste wal en eten onze boterhammetjes op bij het vertrekpunt. Inmiddels hangt er een behoorlijk groot schip met zure appels in het Westen, maar wij gaan toch onverstoorbaar naar ons doel voor de middag. Nog wel even langs het appartement voor de regenjasjes. Dan naar de Anhinga Trail, waar het eergisteren zo buitengewoon mooi was. Nu hangt dat schip boven ons hoofd, dat geeft een raar licht over het weidse landschap. En heel veel kringetjes in het water. Purperkoeten zijn in hun element. Om een uur of vier zijn we weer thuis. Buiten een biertje, bij een luchtvochtigheid van minstens 100%. Ken je het lied “Ain’t she sweet (when she’s walking down the street)”? Daar is een alternatieve tekst op.
Zweet jij ook?
Ja ik dacht al dat ik het rook
Daarom vraag ik je dus, heel vertrouwelijk:
Zweet jij ook?
Ja ik zweet!
Van m’n oksels tot m’n reet.
Ik vertel je daarom, heel vertrouwelijk:
Ja ik zweet.
Maar voor $39 varen ze je over de Biscayne Bay naar Boca Chita, en daar maak je een heerlijke wandeling, en je klimt er op een vuurtoren waar de gids de sleutel van heeft. De hele baai en het eilandje is een National Park, en een ‘ranger’ van de Park Service dient als gids. Vroeger was het eilandje privé eigendom van Mark Honeywell, je weet well. Hij bouwde de vuurtoren voor de grap, een haven voor de luxe jachten van zijn vrienden, en een vet huis voor zijn grote feesten. Nu staan er alleen nog die vuurtoren en een paar sobere koraal-stenen gebouwen, waaronder eentje met wc’s.
Terwijl we wandelen arriveren er vijf boten van de politie en de park-opzichters: er is melding gemaakt van stroperij. In de baai is vissen verboden. Ik wist niet dat blauwe zwaailichten in de tropen zo goed zichtbaar zouden zijn. Op de foto valt het tegen.
We varen rond het middaguur weer terug naar de vaste wal en eten onze boterhammetjes op bij het vertrekpunt. Inmiddels hangt er een behoorlijk groot schip met zure appels in het Westen, maar wij gaan toch onverstoorbaar naar ons doel voor de middag. Nog wel even langs het appartement voor de regenjasjes. Dan naar de Anhinga Trail, waar het eergisteren zo buitengewoon mooi was. Nu hangt dat schip boven ons hoofd, dat geeft een raar licht over het weidse landschap. En heel veel kringetjes in het water. Purperkoeten zijn in hun element. Om een uur of vier zijn we weer thuis. Buiten een biertje, bij een luchtvochtigheid van minstens 100%. Ken je het lied “Ain’t she sweet (when she’s walking down the street)”? Daar is een alternatieve tekst op.
Zweet jij ook?
Ja ik dacht al dat ik het rook
Daarom vraag ik je dus, heel vertrouwelijk:
Zweet jij ook?
Ja ik zweet!
Van m’n oksels tot m’n reet.
Ik vertel je daarom, heel vertrouwelijk:
Ja ik zweet.
-
05 November 2017 - 11:21
Marion :
Heerlijk weer een reisverslag! Genieten lui op de bank, super.
Lieve lieden, heel veel plezier, mooie plantjes en bijzondere vogeltjes! -
05 November 2017 - 16:45
Henriët:
Een tuin! Het Overijssels Landschap zegt uitnodigend: "Uw tuin is groter dan u denkt."
-
05 November 2017 - 16:55
Willem:
geweldig leuk om jullie weer te volgen in alle wel en wee. Mijn eerste gedachte bij de foto van Germen op het plaatsje naast hun onderkomen: Had je op de Vastenouw last van Plein-vrees, waar je nu in Florida van kunt bijkomen? Grapje. -
06 November 2017 - 12:29
Germen En Jolande Postma-Schoemaker:
The house itself isn't so big, but you ought to see the recreation room (Charles M. Schultz).
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
