Tahoe voor de lunch

Alles wat je nodig hebt, zit er in. Vezels, vitamientjes, sporenelementen, koolhydraten, eiwitten, halfverzadigde vetten van het hele Griekse alfabet – alles. Vergeet quinoa, acai-bessen en chia-zaden: ga voor Tahoe. Het uniekste van alles is dat het hier niet gaat om eten maar om drinken. En teveel kan niet; je kunt er in zwemmen als je wilt: je wordt alleen maar gezonder. Maar pas op: aankomen kan en mag; er van af vallen is onmogelijk.
Dus wij naar Tahoe, nog net in Californië maar wij gingen via Nevada. Het bleek een gezegend eind te wezen, dus we lunchten een beetje laat. Lake Tahoe moet het mooiste meer van de VS zijn; wij vonden het meer zelf prachtig en het oorspronkelijke landschap er omheen was ooit ook erg fraai, maar wat er allemaal op de oevers gebouwd is, lijkt ons teveel op Zandvoort aan Zee. Of, van boven gezien, Madurodam. Veel te veel huizen en hotels, massa’s volk zelfs op maandag, geen parkeerplaats, geen toegang tot het water. Er was nog een ander meer, kleiner, dus daar dan maar naar toe. Fallen Leaf Lake heet het, maar dat viel wel mee. Er past gemakkelijk een hele herfst in en dan kun je er nog prima waterskiën. Maar ook hier: de hele oever is privéterrein met huisjes, op honderd meter na. Maar daar was wel een parkeerplaatsje vrij, en dan moet je wel. De lunch smaakte ondanks alles, het was dan ook bijna 14:00 uur.
En langs de wegen bloeiden bloemen, vooral hogerop. We hadden gisteren van die mooie diepblauwe lupines gezien; nu stopten we op de Sonora Pas om ze te fotograferen. Dan naar beneden aan de andere kant van de bergen, de oostkant. Na honderd bochten wordt het landschap droger, en verandert de vegetatie. Op een vlak stuk stoppen we nogmaals, kuieren wat rond met wat camera’s, kieken wat plantjes, kijken naar een vogeltje. Dan weer verder omlaag, tot in de vlakte tussen de Sierra Nevada, waar we in de staat Nevada zijn, en de volgende bergketen: de Rocky Mountains. Daar was het plat en nat, met van die poelen en zompen, met koeten en futen en ibissen.
Voor uw oriëntatie, al zijn we niet in de oriënt: langs de Stille Oceaan liggen langs de hele kust eerst bergen, de “California Coast Mountain Ranges”, met een onderbreking bij San Francisco zodat het water van de Central Valley naar de zee kan. De Valley is 100 x 700 km groot. Oost van de Valley krijg je dan de Sierra Nevada. Daar vind je een heleboel beroemde natuurgebieden: Joshua Tree National Park (met die rare prehistorische bomen van U2), Sequoia National Forest, Sequoia National Park (met die veel te dikke bomen), King’s Canyon, Yosemite National Park, Stanislaus National Forest (met Germen en Jolande, soms), Lake Tahoe (idem), en ergens ook de hoogste berg van de 48 ‘aaneengesloten staten’: Mount Whitney, 4421 meter. In Alaska ligt de hoogste piek van de VS, Denali (vroeger beter bekend als Mount McKinley), 6190 meter.
Zo, nu weet U weer precies waar wij rondwaren. Langs de oostflank van de Sierra Nevada tot we de bergen weer in gingen, naar dat waanzinnig gezonde meer. Meer plaatjes, het bekende werk, genieten van de natuur en van het feit dat de wegen hier zo goed zijn, iets minder genieten van de mensen, omdat het er zo veel zijn. Ze zijn vast allemaal erg aardig: ik schopte een dame tegen haar blote tenen (flipflops, je weet wel) en ze werd niet eens boos. En ik putte me uit in beleefde verontschuldigingen in goed Engels (sorry, sorry etc) en lette beter op waar ik liep. Dat was op dat ene uitzichtpunt over het Tahoe-meer, dus dat spul werkt echt.
Terug dan maar weer, langs een geheel andere route. Die bergketens ook! Maar het ging allemaal best, met nog meer bochten dan op de heenweg hoewel de Ebberts Pass duizend voet minder hoog is dan de Sonora Pass. Helemaal bovenop vonden we, zoals altijd, water. In totaal zo’n 300 mijl gereden, vandaag.