Mooie dag

Ik wil naar een stuwmeer, een beetje het binnenland in, je weet wel, achter die kust-bergketen, waar het landschap tamelijk droog is en heel anders dan aan de kust. De weg daarheen, Calavera Road, houdt echter op bij een groot hek met veel borden, elk met veel tekst, met de betekenis: Nee! Dus neem ik een zijweg, die ook naar dat meer zou moeten leiden. Ik kom in een natuurgebied met veel picknicktafels, en aan het eind is een hek, met veel borden, ook allemaal met tekst die Nee betekent. Geen verklaring waarom of waartoe, geen ondertekening door bevoegd gezag: gewoon: Nee. Stop. Keer om. Ga weg. En een telefoonnummer, maar dat heb ik niet geprobeerd. Het natuurgebied, dat nog geheel verlaten is op het vroege tijdstip, is niet verkeerd, houd me ten goede: er is best wat te kijken en te kieken. Baeolophus inornatus inornatus, Junco hyemalis, Colaptes cafer collaris , Melanerpes formicivorus bairdi. Heel tevreden zit ik op één van die picknickbanken te kijken of laatstgenoemde wel of niet zal verdwijnen in het volmaakt ronde gat dat hij/zij heeft uitgehakt in een noodlijdende eikenboom. Dan naderen er twee pick-up-trucks. Ze zijn al op afstand hoorbaar, althans één ervan, want er is een radio aan boord en die functioneert heel goed. Men stopt, tegelijk met elk spoor van de avifauna, en men stapt uit en begint een party-tent uit te laden en op te zetten, met de radio aan en de portieren wijd open, ter verhoging van de feestvreugde. Ik besloot: wat een mooie dag… wat een mooie dag… en zoek mijn auto maar eens op.
Eerst rijd ik het natuurgebied maar eens uit, want er is toch maar één weg beschikbaar. Bij de uitgang zijn nog enkele dappere Corvus brachyrhynchos hesperis blijven hangen. Doof, neem ik aan. Sommige vogels zijn kleurenblind*, dus waarom niet. Of gespeend van goede smaak, dat kan natuurlijk ook, bij kraaien.
Dan maar eens op de kaart kijken. Groen is goed, want daarmee geeft de cartograaf beschermde gebieden aan. Mount Diablo, dat klinkt aardig. De berg ligt in Contra Costa County, ten zuiden van Clayton en ten noordoosten van Danville. Dan weet U weer waar we zijn. Miepie voert me de goede kant op, door het nog altijd stroperig-vloeibare verkeer. Zodra ik de bebouwde kom van Danville uit ben en de weg begint te klimmen, is er nergens meer een auto te bekennen. Het is hier de Alpe d’Huez in het klein. De weg is smaller dan het origineel, de helling minder afschuwelijk steil, maar de bochten zijn nog talrijker en men fietst er met vergelijkbaar onbegrijpelijk élan omhoog in de bloedverziekende hitte. Ik raak niemand, ook niet de omlaag suizende tegenliggers, betaal bovenaan tien smakkemoleons entree, en zoek het allerhoogste punt op. Artist View Picnic Ground. Parkeren, motor uit, heerlijk stil. Ik knabbel mijn noenmaal op en wandel een halve mijl. Eerst steil omlaag, maar dat had U al geraden want verder omhoog kon niet. Het is zo stil dat ik een hekel krijg aan de afgevallen dorre bladeren van de eikenbomen, want die kraken veel te luid als ik er op ga staan. Zo jaag ik alle vogels op de vlucht voor ik ze zie. Mijn smalle pad voegt zich bij een breder, en dat leidt naar een verharde weg, en die komt uit op een parkeerplaats. Daar stopt juist een touringcar, en er stappen een heleboel Amerikanen uit, leeftijd en stemgeluid = scholier. De motor blijft ronken, want anders wordt het maar warm in de lege bus. Ik overdacht mijn zorgen en de wereld, en alle keren dat ik wakker lag.
Mijn route voert me gelukkig een bocht om en steil omhoog (dat wist U natuurlijk al, want ik moet immers terug naar mijn auto), dus de herrie neemt af. Helemaal bovenop bij de kunstenaar zijn de niet-te-vermijden picknicktafels, en die zitten best lekker op zo’n moment. Er hipt een vogeltje door het lover dat mij overschaduwt, volstrekt geluidloos terwijl het toch tussen die zelfde knapperige blaadjes hipt die onder mijn schoenen zo luidruchtig waren. Er is geen gerechtigheid in de wereld. Ik maak lukraak een paar foto’s. De stilte en de droogte, en de leegte van dit hier. De hemel en de aarde, de wijsheid van het land…
Het wordt tijd om terug te gaan, voor de avondspits toeslaat. In het hotel nog even zitten, lezen, een Blue Moon drinken. Dan de dames halen, die nog vermoeider zijn dan gisteren. Happy hour in het hotel? Nee, vandaag niet; de daartoe bestemde plek is verlaten. Dan maar eten, Italiaans. Ze (de dames) hadden een tip om naar Palo Alto te gaan, daar wemelt het van de leuke restaurants. Maar er is ook een Italiaan schuin achter het hotel.
Na het eten bekijk ik mijn foto’s op de computer, in verband met jullie enorme belangstelling**. Baeolophus inornatus inornatus, Junco hyemalis, Colaptes cafer collaris, Melanerpes formicivorus bairdi, Corvus brachyrhynchos hesperis, en tot mijn onuitsprekelijke verbazing een vogeltje dat niet hoeft te vliegen. Het kán vliegen, vrij goed zelfs, maar het hóéft niet te vliegen. Het kan namelijk zweven. Als je goed kijkt, zie je op de eerste foto het takje waar het op de tweede foto op zal neerstrijken.

*: Zelf bedacht.

**: Die belangstelling mag zich trouwens wel eens wat duidelijker gaan aftekenen, bijvoorbeeld door een beetje respons. Mijn broer en zus hoeven toch niet alles alléén te doen?