Beesten, bomen en meer beesten

Als we lui wakker worden is het bewolkt. Ook best, we gaan eerst langs het strand. Er zouden hier otters moeten zitten. We lopen een eind in de aangewezen richting. Er zijn wat mensen met honden die de verplichte wandeling maken. Verder niets. Ik verzamel sand dollars, Germen kijkt naar vogels. Er zit een gier een prooi uit elkaar te plukken, een havikachtig beest zit op een paaltje, een troep wulpen. Het is allemaal erg vredig (behalve die gier). Otters zijn in geen velden of wegen te bekennen. Laten we dan maar eens bij de zeeleeuwen gaan kijken. Kan ik gelijk een reservering bij dat populaire restaurant maken. Er ligt een stelletje lui te wezen op een vlot vlak bij het restaurant, er zijn wat drijfsijsjes, en meer drijfsijsjes. En dus lopen we verschillende soorten pieren op om het allemaal mooi op de kiek te krijgen. Ik heb alleen een kijker mee, het is geen weer voor foto’s. Er hangt nog steeds mist. Rond één uur trekt het wat open. Nog steeds niet geweldig, maar vooruit, in de bergen is het wellicht beter. En dus naar ons onderkomen, lunch, en dan de hort op naar de grote bomen. We zijn nog geen 50 meter hoger dan de kust en we zitten in de zon. Niets aan de hand dus. Moeten we morgen om denken, gewoon doen. De rest van de middag brengen we door bij de Sequoia sempervirens, zoals de redwoods officieel heten. We gaan naar de Lady Bird Johnson Grove waar een rondwandeling is langs een aantal van die reuzen. Nog ongeveer 4% van het oorspronkelijke redwood bos is over. Sinds 1968 is het beschermd. Redwoods groeien alleen in een smalle strook langs de kust van Californië en Oregon. Ze waren erg geliefd als constructiehout, omdat ze erg duurzaam zijn. Schimmels hebben vrijwel geen vat op het dichte hout. En ze kunnen blijkbaar ook vrijwel uitbranden en dan toch nog doorgroeien. Wonderbaarlijk. Ze kunnen 360 voet hoog worden (zo’n kleine 120 meter, zet daar de Domtoren van Utrecht bij en ze steken er nog 20 meter bovenuit) en maximaal 7 meter doorsnee. In vergelijking tot de Sequoia sequiodendron is dat niets, die worden gemakkelijk 8-9 meter doorsnee. Maar die worden dan weer minder hoog. De hoogste is “maar” 84 meter. Verder worden de Redwoods maar maximaal 2000 jaar oud en hun dikkere broers in de Sierra Nevada kunnen het 3000 jaar of meer uit houden. Met al deze wetenschap gewapend wandelen we op ons dooie akkertje tussen een groot aantal woudreuzen door. Ze komen hoger dan je kunt kijken (de meeste hoogte maken ze de eerste 200 jaar, tot ze boven de rest uitsteken. Dan doen ze het kalmer aan en groeien vooral in de breedte. Maar dan zijn ze ook meer dan 60 meter hoog). Foto’s van top tot teen zijn niet mogelijk. Je moet het gewoon beleven en met diep respect kijken naar die enorme stammen met hoog bovenin takken met groen. We komen een dame tegen die op een stronk geklommen is. Ze wil graag dat we een foto van haar maken. Maar het enige dat ze bij zich heeft is een niet al te goed mobieltje. En dus maken we een paar foto’s met onze eigen camera’s, wisselen e-mail adressen uit en beloven dat we ze vanavond zullen opsturen.
Terug maar weer. Morgen gaan we de andere grote bomen bewonderen (als het kan. Voor de Tall Tree Grove heb je een vergunning nodig, we moeten nog maar zien hoe we daar aan komen). En de herten bekijken die we vandaag hebben overgeslagen. Het eten was niet bijzonder. Dus in Amerika geven grote wachtrijen voor een restaurant niet de kwaliteit aan, maar wel de hoeveelheid. Maar het plekje bij het raam was de moeite waard. We keken uit over de haven en de vele zeeleeuwen, zeehonden en (hoe kan het ook anders) zeevogels.