Struinen door de duinen

Het lijkt er op dat onze vakantie nu echt begonnen is. Thee op bed, ontbijt buiten op het “dek”, luisteren naar de rivier beneden ons, en verder niets. Het lui zijn tot kunst verheven. Dat duurt nooit erg lang bij ons, dan gaat het kriebelen en moet er zo nodig “iets gedaan worden”. Waarom mensen (ik reken mezelf daar uitdrukkelijk ook bij) de behoefte hebben om altijd weer iets te doen is me eigenlijk een raadsel. We kunnen toch gewoon van de zon blijven genieten op het “dek” en luisteren naar de geluiden om ons heen? Maar nee, we moeten weer op pad. En dat doen we dus, geheel zoals toeristen dat doen. We gaan de bezienswaardigheden bezien. Dat is niet zo moeilijk, want je stapt gewoon in de auto en je rijdt een eindje en dan kom je bij een natuurparkje en dan beginnen de problemen. Want waar we heen willen mogen we niet. Strikt verboden voor alle wandelaars op twee benen, want ze maken te veel stuk en zijn te onrustig en daar schrikken die wandelaars met vier benen maar van en die met twee benen en vleugels houden er ook niet van en dan gaan de eieren stuk en, en, en… Kortom, we mogen niet heen waar we heen willen. Droefenis alom. Dus dan maar wat wel mag, een eindje de berg op naar een uitzichtpunt. Er loopt een grote groep gedetineerden over het land. Inmates noemen ze die. Ze hebben allemaal gele hesjes aan en op een bankje zit een cipier met een geweer en een grote sleutelbos, maar zonder geel hesje. Verschil moet er wezen. Deze inmates moeten helpen om de zeeduingraslanden weer in hun oorspronkelijke staat terug te brengen en zijn te werk gesteld om het jacobskruiskruid uit te roeien. De gulden roede mag blijven staan, die hoort hier. Wij zouden juist die gulden roede kwijt willen. Stuivertje wisselen met planten. De inmates lijken het geen vervelende klus te vinden, ze begroeten ons allemaal vriendelijk en hebben een brede glimlach en tijd voor een praatje. Niet te lang, er moet gewerkt worden. Maar we leren wel van een van de dames dat ze met wortel en tak worden verwijderd, anders komen ze maar weer terug.
Inmiddels is ook iemand van de groenvoorziening gesignaleerd. Die rijdt op een soort buggy om al het onkruid af te voeren. Hij vertelt ons bovendien hoe we dan toch kunnen komen waar we wezen willen. Gewoon de andere kant langs, daar is een State Park waar je in mag, en dan kom je aan het zelfde water.
Met goede moed terug dus en nog eens proberen. En jawel, we vinden het zoals is uitgelegd. Er zijn zelfs keurige papieren plattegrondjes met alle routes. Alleen te paard of te voet graag, alle andere vormen van transport zijn verboden. Vanwege al die schrikachtige wezens. En het is al snel duidelijk dat de meeste mensen te lui zijn om hun eigen benen te gebruiken. De paarden hebben de paadjes tot een mulle zandbak stukgetrapt. Het feit dat Oregon een van de droogste perioden ooit meemaakt helpt daar enorm bij. Het is een klein wondertje dat hier nog iets wil groeien, het lijkt toch echt kaal zand waar we op en langs lopen. Maar er zijn dennen en zeggen en andere plantjes en op het kaartje staat dat er moerassen zijn. Daarvoor moet je dan zeker in een ander seizoen zijn. Het is zo droog als kurk. Na een boel geploeter door eindeloze mulle zandpaadjes komen we bij de rivier. We kiezen de gemakkelijkste weg, over de gedeeltelijk drooggevallen bedding. Het is een getijdendelta, dus straks wordt het vast wel weer hoog water, maar nu kunnen we er rustig lopen. Hoe was dat ook al weer? Vrije wandeling op wegen en paden, graag op het pad blijven, en meer van dat soort bordjes stonden er aan het begin. Maar dit is zoveel gemakkelijker. Toch moeten we weer een keer naar het pad terug. En dan wordt het een echte Postma wandeling. We struinen door manshoge grassen en varens in ongeveer de goede richting. Op Germen’s aanwijzingen weten we een moeraszone en een kreek die in de rivier uit komt te vermijden. Ik vraag me af of hier nog enge beesten zitten, maar bedenk dan dat de giftige slangen allemaal ratelslangen zijn en allemaal in de woestijnachtige droogte thuis horen. Het is dan wel voor Oregon onwaarschijnlijk droog, maar een woestijn is het beslist niet. Dus ploeter ik dapper achter Germen aan, over dode bomen heen, onder dode bomen door, over greppeltjes of door greppeltjes, takken opzij duwend en af en toe op handen en voeten. Na een stief kwartiertje volledig illegaal geklauter vinden we het pad weer terug. De rest is kinderspel. We lunchen, hangen de toerist uit door kliffen te bekijken, Germen doet wat hij altijd doet en ik zie een octopusboom. Da’s weer eens iets anders. Joni (niet Joli) heeft alles geregeld voor het eten, we hoeven niets te doen behalve gezelschap te houden. Er is nog een vriendin uitgenodigd en met z’n vieren spenderen we een gezellige avond. Morgen zal ik de tomatenplanten fatsoeneren die een beetje uit de hand gegroeid zijn en op deze manier nooit rijpe tomaten gaan leveren. Doen we nog iets terug voor alle goedheid. Ik denk dat Joni gewoon erg blij is met het gezelschap. Scott, haar man is 14 dagen van huis. Twee weken op, twee weken af, net als in de offshore. Het leven van brandweerlieden is niet eenvoudig in de droge zomers. Verder schijnt hij overal naar toe gestuurd te worden, van het uiterste noorden tot Texas. Deze keer is het “maar” 6 uur rijden, valt dus nog wel mee. En wie weet, is de brand wel sneller geblust en is hij eerder thuis.