Teruggeworpen door de elementen!
Door: Germen en Jolande
Blijf op de hoogte en volg Germen en Jolande
05 Oktober 2011 | Verenigde Staten, Washington, D. C.
(Germen)
Vandaag, twee dagen na Leiden’s ontzet, leek ons wel een mooie dag om het eens rustig aan te doen. De tocht naar Capitol Reef is maar een klein stukje, de weg is op de kaart helemaal gemarkeerd als een mooie route, de zon wil niet schijnen, dus we hebben niets te verliezen. Jolande heeft voorgelezen wat er zo mooi is aan Capitol Reef, maar ik heb niet goed geluisterd. Dat doe ik wel vaker niet als ik zeker weet dat het aangebodene toch in een boek staat en ik op het verkeer moet letten. Er was iets met een boomgaard van een eeuw oud waar je zelf fruit mag plukken. Het landschap zelf zal ongetwijfeld prachtig zijn en ongeschikt voor landbouw, veeteelt, visserij, mijnbouw of industrie; anders komt een gebied immers niet in aanmerking om een National Park te worden. Je bent hier in Capitalist Heaven, nietwaar?
Het begon allemaal goed, het nieuwe koffiezet-apparaat werkt, ook al zet het maximaal slechts 3 mokken. Daar heb ik me op verkeken: vijf ‘ cups’ is formeel ruim een liter, maar ze bedoelden waarschijnlijk espresso-kopjes of zo. We verlieten de camping in de Red Canyon en tuften Noord-Oost. En mooi was het. Voorbij de zijweg die Bryce Canyon in leidt, door de dorpjes Tropic (keerkring? heel heet?), Cannonville (met een uitstapje naar het Kodachrome Basin waar de zon net eventjes wilde schijnen op de rare gekleurde rotsen), Henrieville (hoe kun je dat nou zo spellen? Niemand heet toch Henrie?), Escalante (naar een Pater Escalante, maar het betekent volgens mij klimmen. Wij besteedden een paar uur aan lunch en een wandeling langs versteende boomstammen, waarbij we inderdaad mochten klimmen). Dan voerde de weg ons naar de rand van een hoogvlakte, en we keken omlaag over akelig kale golvende heuvels en dalen van steen, een landschap van vale kleuren grijs en grauw. De zware wolken maakten het nog onheilspellender. De ingenieurs hebben klaarblijkelijk besloten dat het beste tracee hier dwars doorheen is, steil omlaag en over een river, dan weer omhoog naar de hoogvlakte aan de andere kant. Bij deze klim gebruikten ze een uitloper van de hoogvlakte, een omhoog kronkelende rug met een scherpe kam. Deze kam werd afgeschraapt tot de bovenkant even breed was als de weg, en er werd asfalt op aangebracht. Je ziet het voor je: de weg, kronkelend, met direct ernaast aan beide kanten een formidabel steile afgrond. Er was nog geen ruimte voor een verkeersbord. Maar het liep goed af, en we moesten allebei even zuchten toen het weer breder werd.
Toen begon de vlakte te stijgen, want Capitol Reef is hoog. En het begon te regenen, en even later nat te sneeuwen. Voorbij een bordje 8000 ft hielden we halt, want de sneeuw bleef op de weg liggen en plakte tegen de voorruit.
“Dit gaat niet goed.”
“En we moeten nog veel hoger.”
“Ja en dat kunnen we beter niet doen. Maar als we omkeren, moeten we helemaal terug naar Bryce want er zijn geen andere wegen.”
“Maar we kunnen niet verder, want afdalen op ijs is veel te gevaarlijk. Dan maar geen Capitol Reef.”
Nou, dat was het dan. Rechtsomkeert (bij een zijweg, want de unit heeft een beste draaicirkel) en weer terug. Helemaal terug. Over die akelige richel, waar de natte sneeuw gelukkig weer in regen was veranderd, en door alle dorpjes, tot op dezelfde camping. Regen, regen, regen...... slaapt wel gezellig, tikkend op het dak. Halverwege de nacht hield het tikken op. Ik hoorde nog een paar zachte geluidjes boven mijn hoofd, maar ik stond er verder niet bij stil.......
Vandaag, twee dagen na Leiden’s ontzet, leek ons wel een mooie dag om het eens rustig aan te doen. De tocht naar Capitol Reef is maar een klein stukje, de weg is op de kaart helemaal gemarkeerd als een mooie route, de zon wil niet schijnen, dus we hebben niets te verliezen. Jolande heeft voorgelezen wat er zo mooi is aan Capitol Reef, maar ik heb niet goed geluisterd. Dat doe ik wel vaker niet als ik zeker weet dat het aangebodene toch in een boek staat en ik op het verkeer moet letten. Er was iets met een boomgaard van een eeuw oud waar je zelf fruit mag plukken. Het landschap zelf zal ongetwijfeld prachtig zijn en ongeschikt voor landbouw, veeteelt, visserij, mijnbouw of industrie; anders komt een gebied immers niet in aanmerking om een National Park te worden. Je bent hier in Capitalist Heaven, nietwaar?
Het begon allemaal goed, het nieuwe koffiezet-apparaat werkt, ook al zet het maximaal slechts 3 mokken. Daar heb ik me op verkeken: vijf ‘ cups’ is formeel ruim een liter, maar ze bedoelden waarschijnlijk espresso-kopjes of zo. We verlieten de camping in de Red Canyon en tuften Noord-Oost. En mooi was het. Voorbij de zijweg die Bryce Canyon in leidt, door de dorpjes Tropic (keerkring? heel heet?), Cannonville (met een uitstapje naar het Kodachrome Basin waar de zon net eventjes wilde schijnen op de rare gekleurde rotsen), Henrieville (hoe kun je dat nou zo spellen? Niemand heet toch Henrie?), Escalante (naar een Pater Escalante, maar het betekent volgens mij klimmen. Wij besteedden een paar uur aan lunch en een wandeling langs versteende boomstammen, waarbij we inderdaad mochten klimmen). Dan voerde de weg ons naar de rand van een hoogvlakte, en we keken omlaag over akelig kale golvende heuvels en dalen van steen, een landschap van vale kleuren grijs en grauw. De zware wolken maakten het nog onheilspellender. De ingenieurs hebben klaarblijkelijk besloten dat het beste tracee hier dwars doorheen is, steil omlaag en over een river, dan weer omhoog naar de hoogvlakte aan de andere kant. Bij deze klim gebruikten ze een uitloper van de hoogvlakte, een omhoog kronkelende rug met een scherpe kam. Deze kam werd afgeschraapt tot de bovenkant even breed was als de weg, en er werd asfalt op aangebracht. Je ziet het voor je: de weg, kronkelend, met direct ernaast aan beide kanten een formidabel steile afgrond. Er was nog geen ruimte voor een verkeersbord. Maar het liep goed af, en we moesten allebei even zuchten toen het weer breder werd.
Toen begon de vlakte te stijgen, want Capitol Reef is hoog. En het begon te regenen, en even later nat te sneeuwen. Voorbij een bordje 8000 ft hielden we halt, want de sneeuw bleef op de weg liggen en plakte tegen de voorruit.
“Dit gaat niet goed.”
“En we moeten nog veel hoger.”
“Ja en dat kunnen we beter niet doen. Maar als we omkeren, moeten we helemaal terug naar Bryce want er zijn geen andere wegen.”
“Maar we kunnen niet verder, want afdalen op ijs is veel te gevaarlijk. Dan maar geen Capitol Reef.”
Nou, dat was het dan. Rechtsomkeert (bij een zijweg, want de unit heeft een beste draaicirkel) en weer terug. Helemaal terug. Over die akelige richel, waar de natte sneeuw gelukkig weer in regen was veranderd, en door alle dorpjes, tot op dezelfde camping. Regen, regen, regen...... slaapt wel gezellig, tikkend op het dak. Halverwege de nacht hield het tikken op. Ik hoorde nog een paar zachte geluidjes boven mijn hoofd, maar ik stond er verder niet bij stil.......
-
07 Oktober 2011 - 20:47
Corry:
Ik ben weer up to date. Heb eindelijk alles gelezen en zelfs een paar keer gereageerd op het vorige verslag, dus mocht je nieuwsgierig zijn naar mijn reactie. Zo te zien een zeer gevarieerde reis in allerlei opzichten: weer, wild, landschap, verlaten stukken, drukke campings etc etc.
Inmiddels is het hier echt herfst na een prachtige week, wat jullie weten gezien de reacties. Het weer levert altijd veel gespreksstof op. Ik had niet graag in de camper gezeten bij die richel. We hebben 1 x iets dergelijks meegemaakt, maar dan was er een afgrond aan slechts 1 kant. Vond ik toen al genoeg. Ik kreeg voortdurend van henri op de kop dat ik te veel midden op de weg reed uit angst voor de afgrond, dus camper aan de kant en na de woordenwisseling een bestuurderswisseling. leuk is anders in zo'n geval. maar zo maak je nog iets mee. En natuurlijk nog gefeliciteerd met je verjaardag, dat was er even bij in geschoten. Gevierd met een biertje in de zon, hoop ik?
groet -
08 Oktober 2011 - 09:27
Henriët:
Amerika, onbegrensde mogelijkheden, maar hou wel zelf je kop erbij want er zitten niet van die electronische borden boven de weg die zeggen dat je nou beter om kunt keren. Ben blij dat jullie je beide koppen er helemaal bij houden! Come back safe please! -
08 Oktober 2011 - 16:17
Germen:
Ja, Henriet, we blijven voorzichtig. De eerste keer dat ik zonder sneeuwkettingen over een beijzelde weg omlaag reed, was in de Renault R4 van moeder, in de Jura. We hadden de auto geleend, ik had nog geen rijbewijs, en als we van de weg af geslipt zouden zijn, hadden we het prikkeldraad van de aanpalende boer zelf moeten betalen. De auto ook, maar dat viel niet binnen ons studenten-budget. Zoiets blijft op de een of andere manier in je geheugen haken.
Dat was een vreemd voorjaar: vroeg in april reden we door de Ardennen richting Riviera en het begon opeens zo hard te sneeuwen dat de auto's met caravans vast kwamen te zitten. Alle Campings Municipals bleken nog dicht. Na die ijsbaan in de Jura kampeerden we wild in een besneeuwd bos, en halverwege de nacht ging het dooien. Zo'n natte tent heb je nog nooit gezien, we droogden hem in de zon, die we op het strand bij Nice voor het eerst weer zagen.
Dat was nog eens een leuke tijd, meneer Sonneberg!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
