De laatste dag, snotter, snif...

Vandaag deden we San Francisco.
Het begon met een zeer snelle katamaran-pont; als je aan dek in de volle wind ging staan, moest je je met twee handen vasthouden en ook nog je bril en je camera. In de stad - een hele mooie nette frisse stad voor USA begrippen, dus veel schoner dan, bijvoorbeeld, Nieuw Dordrecht - stortten we ons meteen in het winkelgebeuren. Dat is een moderne uitvinding die bedoeld is om de afstand tussen de toerist en zijn dollars te vergroten. Werkt perfect. Binnen een kwartier had ik twee boeken te pakken om in het vliegtuig te lezen. Alle andere heb ik uit.
Onze route door San Francisco had vervolgens de vorm van een driehoek, voor diegenen die de stad een beetje kennen. In 1989 is er een extreem lelijke snelweg ingestort bij een aardbeving; die hebben ze niet weer opgebouwd. Hij liep een stukje landinwaarts van de baai, hoog over alles heen, en hij sneed dus een smalle strook land af die tussen deze snelweg-op-palen en de baai lag. Dit was daardoor een verlaten, verwaarloosd gebied geworden. Nu hoort het er weer bij. Gelukkig hebben ze na de veel ergere beving van 1906 alles (behalve die snelweg) van overdreven dik gewapend beton gebouwd, dus de oude havengebouwen en pakuizen hoefden alleen maar gezandstraald en gestuct te worden en van een nieuwe bestemming voorzien. Zoals het winkelgebeuren.
Met een eveneens uit het graf herrezen electrische tram deden we de eerste poot van onze driehoek, over een mooie brede boulevard (waar die snelweg dus liep), langs de baai naar Fisherman's Wharf. Daar is ook een winkelgebeuren, onder andere met hapjes en drankjes. Vlak er naast drijven een soort kleine pontons van onbestemde aard en functie, en die zijn geadopteerd door een kolonie zeeleeuwen. Dus 'klik'. Er zat een bruine pelikaan op de kade, dus 'klak'.
Na een prima hamburger-met-alles-erop-en-eraan, die deed denken aan de Crazy Kangaroo, deden we de tweede poot. Met een Cable Car. Dat moet, als je toerist bent in SF. De Cable loopt onder de straat tussen de rails, en op de bult staat de machine. De Car heeft een haak die omlaag steekt in een hele lange spleet; de chauffeur haakt zijn voertuig aan de kabel vast als hij wil rijden; hij ontkoppelt en remt als hij wil stoppen. De straten zijn zo steil dat de Car alleen stopt op de kruisingen, die waterpas zijn. Het overige verkeer moet dus wachten terwijl men in- en uitstapt, maar dat is geheel geaccepteerd hier. Net als staan op de treeplank en hangen aan de Car; daar is plaats voor voor zestien passagiers. Toen kort na de oorlog werd aangekondigd dat het Cable Car systeem zou worden weggehaald en dat er bussen kwamen, brak er een gemompel uit, en dat werd luider net zolang tot het plan van de baan was. De vier Cable Car lijnen die na de beving van 1906 herbouwd zijn (er waren er nog veel meer) zijn zodoende blijven bestaan; we bezochten de centrale plek op de heuvel waar alle vier de kabels samenkomen en worden aangedreven door de originele electromotoren. Een gewoon gebouwtje op een hoek, ergens in de zee van gebouwen, tevens museum. Verbazend eenvoudig allemaal, en schoon en stil en veilig en stijlvol.... waarom moest dat weg?
De derde poot was Market Street, de grootste winkelstraat; die hebben we te voet gedaan. Het was niet ver en het ging langzaam omlaag, zodoende. Ook hier werkte het gebeuren. Aan het eind staat het Ferry gebouw, en daar verkochten ze Franciskaner witbier en Chardonnay. Het was donker op de terugvaart, Jolande trotseerde de storm om nog een kiekje van de stad te maken. We liepen terug naar de unit, een klein stukje maar. Het werd waterkoud.
Vanavond volgt een duel met de bagage: het is volstrekt ondenkbaar dat we al onze spullen uit de unit en in twee koffers kunnen proppen. Nader bericht volgt, maar waarschijnlijk niet meer via dit medium......