Van de Red Canyon naar Las Vegas

Naar het Zuid-Westen (Jolande)
Rond middernacht werd het rustig, en hoorden we geen regen meer kletteren op het dak. Vanochtend werden we wakker met koude voeten. Gordijnen open: er lag sneeuw! Niet zo heel veel, maar toch genoeg om alles wit te maken. Al die regen van gisteravond is hoger in de bergen ongetwijfeld als sneeuw gevallen, dus daar moet nu een dik pak liggen. Als we niet terug waren gegaan waren we ongetwijfeld ingesneeuwd.
Het levert een paar mooie plaatje op. De rode rotsen hebben witte hoedjes, er steken dennennaalden omhoog vanuit de sneeuw op onze spiegel, als konijnenoortjes. Maar het weerbericht beloofde gisteravond dat de sneeuwgrens naar 6500 voet zou dalen, en we zitten hier nog op 7400 voet. Er is maar 1 oplossing: naar beneden. Gemakkelijker gezegd dan gedaan. Er gaan niet veel wegen uit de bergen naar de snelweg. We proberen die naar Cedar City, een doorgaande weg, maar wel door de bergen. We komen een sneeuwschuiver tegen, en nog een. Lijkt goed te gaan. Prachtige winterse taferelen onderweg. Halverwege blijkt de weg echter afgesloten. Vlak voor de afsluiting zijn al een paar bomen van de helling naar beneden gegleden, bezweken onder de winterse vracht. Dat is waarschijnlijk verderop ook gebeurd. Er zit weinig anders op dan terug te gaan. Dan maar de weg die we kennen, en waarvan we weten dat hij in elk geval lager ligt: die door Zion National Park. Op weg er naar toe wordt de sneeuwlaag dunner, en verdwijnt vervolgens helemaal. Er stroomt eindeloos water van het dak van de unit, de ruitenwissers blijven op de interval-stand.
Blijkbaar heeft het plotselinge winterweer vriend en vijand verrast, want het weerbericht roept op om extreme wintercondities te melden, en waarschuwt voor ernstige sneeuwbuien in de bergen. Daar zijn we inmiddels achter gekomen. Als we door Zion National Park heen zijn (je ziet nu overal water uit de rotslaagjes lopen) komen we in een woestijnachtig land terecht. Maar ook hier heeft het geregend, gezien de vele plassen, en de snelstromende modderige beken, die meestal droog staan, maar nu even niet. Nog geen 4 uur nadat we uit de sneeuw zijn gereden fotograferen we Joshua Trees (grote staketsels, aangepast aan de woestijn, volgens mij horend bij de agave familie) en cactussen. We gaan op weg naar Lake Mead, vlak bij Las Vegas. De verwachting voor de hogere gebieden is dat het nog een paar dagen koel blijft, zo’n 20 graden celcius. In het weekend wordt het weer warmer. We zullen zien.
(Germen) In de wereldstad Overton geprobeerd om een open wifi te vinden. Niet gelukt in een ijsco-tent, ook niet naast de openbare bibliotheek. Dan maar niet. Doorrijden maar, de woestijn-wildernis weer in, omlaag naar het stuwmeer, 400 m boven jullie niveau. De eerste camping is dicht, dat kunnen wij ervaren rotten op 3 mijl afstand zien, we hebben daar een zesde zintuig voor ontwikkeld. De weg er naar toe is namelijk met een hek afgesloten. ROAD CLOSED. De tweede is open, en terwijl we langzaam rijdend een plekje zoeken, steekt een roadrunner het weggetje over, juist bij plaats 143. Over vreemde vogels gesproken. Nou, dat is dus ons plekje, dat snap je wel. We maken een wandeling van zeker 100 meter. Tijdens het eerste pilsje gaat de zon achter een wolk, dat is hier een zeldaam verschijnsel. Het is in de camper 26 graden.