Bekijk het eens van een andere kant.

's Ochtends vanzelf wakker geworden. Het is koud hier op 7925 voet, maar niet zo koud als we verwacht hadden. We kamperen een stuk ten N van de rand van de Grand Canyon, want er zijn nog steeds veel volle campings en deze konden we reserveren.
De North Rim is nog hoger, dus we rijden omhoog. Prachtige herfstkleuren in de bossen: waar brand heeft gewoed, krijgen de Aspen hun kans en nu worden ze geel.
We willen naar Cape Royal, en bij de afslag staat: Narrow and winding roads. Als ik het stuur niet moest vasthouden, zou ik in mijn handen wrijven: dit vind ik nou leuk. Jolande niet zo.
Op Cape Royal heb je uitzicht oostwaarts. We lopen naar het uitzichtspunt en passeren een opening in de rotsen, Angels Window. Alle rotsen en stenen lijken los op elkaar te liggen, je vraagt je af of het vertrouwd is. Ik loop om me heen te kijken, want er moeten hier fantastische eekhoorns zitten en ik heb er gisteravond eentje uit mijn ooghoek gezien en nu wil ik een foto. En uiteraard moet Jolande ze ook zien.
Cape Royal steekt ver naar het Zuiden de Canyon in, en nog wat Zuidelijker rijst een vrijstaande tafelberg op. Hierdoor is deze plek een oversteekplaats voor vogels, de kloof is hier smaller. Er komen ook veel vogels langs, maar dat zijn de bekende Turkey Vultures en raven.
Verder maar weer, de RV in, de smalle weg terug, dan opzij naar Point Imperial. Hier zijn we per helicopter ook geweest, en er vliegen ook helicopters over. Nog steeds geen Abert's Squirrel van de Kaibab ondersoort. Wel weer prachtige rotsformaties en de reusachtige Canyon. Op foto's komt dit reusachtige, ontzagwekkende, imposante niet over.
Nu naar het derde en laatste punt, dat de orginele naam North Rim draagt. Hier dichtbij steekt een groep wilde kalkoenen over, en als we weer verder kunnen mag ik meteen weer remmen voor de roedel herten. Mule deer, herkenbaar aan hun ezelsoren. Alleen hindes en jongen. Hun manier van lopen wordt omschreven als houterig, en dat klopt wel, maar zodra ze met enige haast over de weg springen omdat het toch wel erg druk wordt, zijn ze elegant en snel en behendig genoeg.
Het uiterste puntje hier heet Bright Angel Point omdat het neerkijkt op Bright Angel Canyon. Het pad er naar toe is erg steil en small en griezelig voor sommigen van ons. Je kunt maar beter je hoogtevrees thuis laten.
Maar er is ook een mooie wandeling langs minder enge stukjes, en voorwaar! Hier zien we Abert’s squirrel (Kaibab Race). Hij draagt al heel lang de bijnaam Silver Ghost: de Rolls Royce onder de eekhoorns. En hij wil nog poseren ook. Hij is met z'n tweetjes, en ze huppelen en spelen vlak bij. Eentje komt zelfs zo dicht bij Jolande dat ze een close-up kan fotograferen, maar het werd geen scherp plaatje.
Herfstkleuren op de terugweg, special voor Ria een beetje mooier gemaakt. We worden steeds handiger met fotoshoppen, dus je moet niet alles geloven wat je ziet.
Tenslotte, als het al donker is, gaan we eten in de plaatselijke Inn. De USA keuken is maar zo zo, maar de Jagerschnitzels gaan er grotendeels in.