Vliegen!

Ach, de heenreis vanaf Schiphol viel best mee, dus waarom niet? We boekten een luxe helicopter, eentje zoals de Bundes Polizei gebruikt als ze denken dat ze op de televisie komen. Maar dan knalrood, als de brandweer.
Het uur U was om 1500 des namiddags, dus er was nog tijd voor een normaal uitstapje. We gingen op de fiets! Heus waar! Natuurlijk niet te ver, dus eerst 5 km met de unit tot aan het randje, dan even diep inademen en met de fiets verder. Een van de zes fietspaden in de VS loopt hier, en wees gerust: het is verhard. De zon scheen, het was een gevoelstemperatuur van een droge tomatenkas, dus met frisse moed op pad. De stijgingen en dalingen leken op die van een gemiddeld schelpenpad in de duinen, alleen nu ruim 2000 meter boven zeeniveau. Om de dertig meter zag ik een vogel en moest ik dus stoppen, maar we bereikten toch in een half uurtje het eind van het fietspad.
Hoe nu verder! Er liep wel een weg, maar die is 'for shuttle bus only'. Nou, okay, als ze dan zo aandringen: de fietsen voor op de bus op een doe-het-zelf fietsdrager die ze nodig in NL moeten gaan verkopen. Geniaal: rek uitklappen, fietswielen in een gleuf, een zeer simpel veersysteem op de voorband: klaar. Letterlijk nog geen minuut per fiets!
Zo brachten we een paar uren zoek, fotografeerden vogels en zo, en keken nu en dan blase omlaag in de Canyon.
Uit angst te laat te komen waren we natuurlijk te vroeg op de luchthaven. Maar goed ook, want om te beginnen stonden we bij de verkeerde terminal: we moesten bij de toegang "Zuid" zijn. Nog maar eens proberen, nu een kilometer verder. En ja hoor, we werden keurig ingechecked, gewogen om ons stoelnummer te bepalen voor een juiste balans van het toestel, en we waren klaar om te gaan. Nog een filmpje met veiligheidsinstructies, een zwemvest aan een gordel (onduidelijk waarom, zo nat is het niet in dit gebied), en daar gingen we, met 6 passagiers in de heli. Eerst een stukje over de bossen, en na zo'n 10 minuten vlieg je dan de Grand Canyon binnen. Gelijk dalen, zodat je letterlijk tussen de rotsen doorvliegt. Geweldig!! We hadden bovendien het geluk dat we aan de goede kant voor de foto's zaten, meestal de zon mee. Dit is een van de beste manieren om de rivier te zien, die vanaf de kant alleen maar in een kleine glimp tussen de rotsen door te ontdekken valt. Nog even een stukje over de North Rim, waar we overmorgen hopen aan te komen. Prachtige herfstkleuren, en een totaal ander landschap: het ligt hoger, is koeler, en er valt meer regen. Laatste blik in de canyon, en dan terug. De rest van de dag doen we niets meer. Genoeg indrukken.
We doen nog wel een paar proeven. Een soort vergelijkend warenonderzoek, daar zijn we de hele vakantie al mee bezig. Maar dat vinden jullie niet interessant, want die biertjes hebben ze in Europa niet. Laten we maar eens aan de plaatjes beginnen.
Ik ben overigens nu een vogelgids rijker, eentje met echte foto's. Tot mijn verbijstering vond ik bij de roofvogels alleen plaatjes van zittende exemplaren - terwijl iedereen toch weet dat je ze bijna altijd hoog in de lucht waarneemt! Voorts is het een betreurenswaardig sexistische uitgave: alleen de haantjes worden getoond, niet de hennetjes. De helft van de vogels staat er niet in!
ook het eclipskleed, dat mannetjes buiten de paarijtd dragen en dat vaak veel gedekter is dan het prachtkleed, wordt niet getoond. Je moet het doen met een paar woorden in de tekst. Hebben jullie zo genoeg frustratie van me ontvangen? Mooi, dan hou ik weer op.