Grand Canyon South Rim

Gisteren onze matjes opgerold op de oevers van het koele blauwe meer. Het bootje was leuk (70 man aan boord, 2 verdiepingen), maar nu weer de dorre droogte in. Niet gestopt, geen plaatjes; er komt vast nog wel meer maanlandschap voor jullie om van te huiveren.
We verlieten het Navajo gebied en reden door het Kaibab National Forest, dat vervolgens overging in het Grand Canyon National Park. Ooit lag dit hele gebied onder water. Op de zeebodem werden eindeloos dikke lagen slib en prut afgezet, waaronder ook heel veel kal van dode schelpdieren enz. Kilometers dik, en samengeperst en verhit door zijn eigen massa tot het in steen veranderde - allerlei soorten steen in lagen op elkaar, het oudste onderaan. Toen steeg de zeebodem en viel een vlakte droog zo groot als half Noord Amerika. Op dit land ging het natuurlijk meteen regenen en stroomden er rivieren; daar hoorde de jonge Colorado-rivier ook bij. En hij begon met zijn erosie-werk: daar dient een rivier voor, afvoeren. Het land bleef stijgen, de Colorado bleef afvoeren. In de regentijd bulderden er enorme stromvloeden door zijn dal, en rotsblokken zo groot als auto's rolden mee en hamerden tegen de rivierbedding. Vorst en droogte veroorzaakten barsten, ook hoger op de hellingen, die steeds hoger werden en steiler. Je ziet het voor je: eerst lijkt het op de Waal bij Nijmegen, en slechts enkele tientallen miljoenen jaren laer is het de Grand Canyon. Tegenwoordig houdt het stuwmeer waar wij aan kampeerden het water tegen, zodat het gelijkmatig stroomt zonder wilde vloeden. Toch zijn er nog wel steenlawines en ontwikkelt zich het geheel nog langzaam verder.
Geleerden hebben alle lagen bestudeerd en de hele geschiedenis eruit afgeleid. Er zijn mooie tentoonstellingen waarin alles wordt uitgelegd.
Wij hebben eerst een plekje voor onze unit gezocht - het werd de vierde camping, zo vol is het nog. Daarna naar de rand en 1500 meter omlaag kijken in steeds diepere schaduwen. Je kon zelfs op 2 plaatsen een stukje van de rivier zien.
Je kunt er te voet in, in de Canyon: een tweedaagse tocht. Je kunt ook per muilezel. Je kunt per jeep. Maar wij gaan per helicopter, morgen.
De zon daalde en de kleuren veranderden langzaam. Iedereen kwam dit meemaken, overal langs de rand zaten mensen met camera's en flesjes water. In zes talen werd oh! en ah! geroepen. Toen werd het kil en donker en de hele meute zocht zijn auto op.

Wat goed dat Hartmuth weer een baan heeft! Valt er nog iets te vertalen?

Morgen meer, na de helicoptervlucht. Veel liefs uit Arizona!