Cache National Forest to Midway

Dit is een reisdag. We verlaten de verlaten camping schoner en netter dan de vorige gebruikers hem verlieten, en scheuren weer door de wereld met onze unit. We gaan op weg naar Arches National Park, en dat is nog wel een stukje rijden. We zijn bovendien onze lekke luchtbedden wel zat. Het is misschien heel romantisch om elke nacht tegen Germen aan te rollen, maar het eerste deel van de nacht slapen op een helling, en het tweede deel van de nacht in een dal is niet bepaald comfortabel. We bedenken dat in Salt Lake City een dependance is van onze verhuurder. Even in de papieren spitten, en jawel, daar is het, keurig met adres en telefoonnummer. We bellen en horen dat we gewoon even langs kunnen komen. Salt Lake City, here we come! Alleen blijkt het in Draper te zijn, ten zuiden van Salt Lake City, en zo missen we het vogelreservaat aan de noordkant. Het leven is keuuzes maken: vogeltjes kijken of lekker slapen. Het wordt lekker slapen. We worden vlot en adequaat geholpen, in een half uurtje is het gepiept. Nieuwe bedden, netjes opgepompt, en het kost niets.
Verder maar weer. het is inmiddels half twee, en tijd voor lunch. Maar niet hier in de bebouwde gribus. We vinden State Road 92, de bergen in. Dat leidt ons regelrecht naar een National Forest. Er wil niemand met ons mee, ze slaan allemaal af bij de laatste zijweg die nog naar de drukke vlakte voert. We lunchen aan de oever van een riviertje, lekker in de schaduw. Het is warm. Dat hebben we sinds Winthrop niet meer meegemaakt. Na de lunch de weg vervolgd. We komen bij een splitsing waar een waarschuwingsbord staat: smalle een bochtige weg, niet geschikt voor voertuigen langer dan 30 voet. Wij zijn 27 voet, dus dat moet kunnen. Het bord blijkt er niet voor niets te staan. Je kunt met twee gewone auto's elkaar nog net voorbij. Wij zijn breder, maar met wat passen en meten lukt dat ook nog wel. Maar dan komen we een pick-up truck met een joekel van een caravan tegen. Dat is lastiger. Gelukkig staan wij aan de bergkant, en hij aan de ravijnkant. Spiegels inklappen, zo dicht mogelijk langs de berghelling, en dan lukt het toch.
We zien de eerste prachtige herfstkleuren, nu we wat lager (ongeveer 2000 meter!), en zuidelijker zijn. Tot nu toe hebben we vooral naaldbomen gezien, nu komt er ook loofhout.
Onze eindbestemming voor vandaag is Midway, ongeveer halverwege de grote Tieten en Arches. En in Midway geloof je je ogen niet: Zwitserland in Amerika. Vakwerkhuizen, balkonnetjes met geraniums, schilderingen rond de kozijnen, het is er allemaal. We vinden een camping in een national forest vlak bij Midway, mooie plek, maar zonder WiFi. Het wordt toch echt tijd om onze weblog bij te werken, dus we besluiten in Midway te gaan eten, en tegelijk op zoek te gaan naar ionternet verbinding. We belanden in Zermatt Spa and Resort, inclusief jodelmuziek en bediendes in dirnl. Hier leren we dat in het begin van de 19e eeuw een aantal Zwitsers hier kwam op zoek naar een locatie om schapen te houden (vraag me niet waarom, je ging hier toch goud zoeken?). In Midway vonden ze de perfecte omstandigheden, riepen hun familie en vrienden op om te volgen, en zo ontstond een Zwitserse colonie, die tot nu toe de traditie tot op zekere hoogte heeft gehandhaafd.
We werken de weblog bij, maar nog niet helemaal, en hebben nog problemen met het plaatsen van de foto's. We moeten terug naar de camping, want de poort gaat om 10 uur dicht.

O ja, de moraal:

But they'll laugh at you in Jackson, and I'll be dancin' on a Pony Keg.
They'll lead you 'round town like a scalded hound,
With your tail tucked between your legs,
Yeah, go to Jackson, you big-talkin' man.
And I'll be waitin' in Jackson, behind my Jaypan Fan.