Het bos in

Het is donderdag, en dan weet je het wel: dan is de woensdag voorbij, voorlopig. Toch eten we gehakt. Maar dat komt pas aan het eind van dit verhaal, want wij eten het gehakt (of is het: de gehakt? Nieuwe prijsvraag!) meestal niet ’s ochtends vroeg. Dan is het namelijk nog zo hard en zo koud, in de vriezer. Dit soort oude tradities gaan terug op rooms-katholieke wortels; de papisten vonden dat ze niet altijd konden vasten of vegeteren en dus aten ze nu en dan vlees, vooral rond de carnavalstijd, als ik het goed heb. Het goede vlees was natuurlijk voor de bisschop, dus het gewone volk at gehakt. Of misschien zuurkool met spek, maar dat zal me worst zijn.
Intussen hebben wij dus nog alle tijd voor het eten, en die besteden we aan het analyseren en corrigeren van een kleine domheid mijnerzijds. Onze unit heeft, zoals de oplettende lezertjes nog heel goed weten, een luchtbed met afstandsbediening en een aggregaat, en vandaag kunt U allen leren wat het verband daar tussen is. Let goed op. Het luchtbed is electrisch: je kunt het harder of zachter laten zijn d.m.v. een electrische pomp, maar die werkt alleen op 110V wisselstroom en niet op de accu van de unit. NB: Als er geen stroom is, geeft de afstandbediening van het luchtbed een foutmelding. Om dus de druk in het bed te kunnen wijzigen, moet de unit hetzij aangesloten zijn op het plaatselijke lichtnet, hetzij moet de generator draaien. Let vooral niet op de syntactische rommel. De schijnbare druk in het luchtbed hangt bovendien af van de hoogte boven zeeniveau: op grote hoogte is de luchtdruk buiten het bed laag en binnen dus relatief hoog, en het bed voelt dus hard aan. Sterker nog: het kan kapot gaan als je het in de polder vult en dan de bergen in rijdt!
Volgt U het nog? Dus of stroom van de generator, of van de camping, anders geen regelbaar luchtbed, en een ongeregeld luchtbed is een potentiele schadepost. Nu zou het kunnen gebeuren dat een gebruiker van onze unit allebei tegelijk wil doen: de kabel in een stopcontact op een camping, en ook het aggregaat aan. Dit kan de akeligste blindstromen en overspanningen opleveren, tot in de verre omtrek, en dat vinden de Amerikanen niet leuk. Dus daar hebben ze iets op verzonnen: het stekker van die dikke kabel moet ergens onderin de unit in een stopcontact worden geprikt, waar de generator zijn spanning aan levert. Slim he? Je doet er dus verstandig aan om altijd, als je de kabel opbergt na een camping met stroom, dit stekker in dit contact te stoppen. Daarom zit dat contact dan ook in het opbergvakje van de kabel. Kind kan de was doen.
We gaan verder. De afstandbediening van het bed werkt op een batterij. Batterijen hebben een eindige levensduur. Als deze batterij leeg raakt, geeft de afstandsbediening een foutmelding.
Maak het verhaaltje van hedenochtend nu zelf af en kleur de plaatjes.
Nadat we eerst een batterijtje hebben gekocht, en vervolgens de rest van het probleempje telefonisch hebben opgelost, kunnen we verder. En dat doen we dus. Door dorre vlakten, langs idyllische meertjes (uiteraard met watervogels, dus moeten we even gaan kijken. Er is ook nog een Coyote, die braaf bleef zitten voor de foto), en vervolgens langs een heel bos van Joshua trees. Heel bijzonder, een bos bestaande uit agaves, maar dan zo hoog dat je er elk moment dinosaurussen onder verwacht. Voorwereldlijk dus. De weg die we willen hebben blijkt niet aangegeven, dus nemen we de volgende. Bovendien hebben we ontdekt dat we vergeten zijn de holding tanks te legen en de watertank bij te vullen. De een is vrijwel leeg, wat automatisch betekent dat de andere vrijwel vol zijn. Dus toch maar even naar een camping om te vragen of we kunnen dumpen en tanken, want we verwachten op de campings in de wilde woeste wouden niet veel faciliteiten. Bij de tweede poging lukt het, en geheel schoon en vol gaan we verder, de wilde woeste wouden in. Hoog in de bergen wonen woudreuzen, die willen we zien. Over kronkelige wegen waar een auto langer dan 30 voet eigenlijk niet langs mag, gaan we omhoog. Wij zijn 27 voet, dus dat kan makkelijk, toch? Scherpe bochten, soms vlak langs de rand, maar Germen is inmiddels een ervaren camperchauffeur, dus het komt allemaal goed. We stoppen nog even bij een gigantische boom, die van binnen is uitgebrand, maar gewoon verder groeit (waarschuwingsbord Niet stoppen of parkeren even genegeerd, dit moet toch echt op de foto). Uiteindelijk belanden we op een camping onder gigantische bomen van allerlei pluimage: enorme Douglassparren wedijveren met Sequoia’s wie het hoogste is. We zijn nog niet in het Sequoia National Park, dus bij zo’n 40-50 meter blijft het wel steken. Toch lastig bij het observeren van vogels: je krijgt er een stijve nek van. Naast ons staat er nog 1 camper op de wel 15 plaatsen tellende kampeerplek. Vaste routine: envelop bij de ingang, plekje zoeken, envelop invullen, strookje eraf en bij de kampeerplek hangen (er zijn altijd klemmetjes voor dat doel), geld in de envelop, en dan in een soort stevige brievenbus, een paal in beton of zo. Nog een ommetje, discussies over de identiteit van een boom, over een slootje heen naar een weiland (helaas geen herten vandaag), en dan naar binnen. Het wordt vroeg koud op deze hoogte. En omdat water hier weer bij 95 graden kookt, duurt het wat langer voor de piepers gaar zijn. Het gehakt heeft er geen last van, vet kun je nog steeds tot hoge temperatuur verhitten. Maar we hebben wel rustig de tijd om dit verhaal te componeren, dat pas later aan het internet zal worden toevertrouwd. Geen WiFi hier in het bos. En het is aardedonker.