Under the Pacific Flyway

Vandaag maar eens een dagje rust. Niet al te vroeg op, twee keer koffie, boodschappen doen, puzzelen, lezen, beetje rondwandelen, konijntje kieken, kortom, vakantie houden. Terwijl ik bezig was met het maken van de tweede pot koffie riep Germen opeens dat ik NU naar buiten moest komen.

Boven ons hoofd vloog een groep van wel 500 witte pelikanen, op weg naar warme oorden om de winter door te brengen. Prachtig gezicht, die groep enorme vogels die op de thermiek bleven rondzweven. Ze hebben een vleugelwijdte van 106 inches = 2.75 meter, en we zagen de schaduwen op de grond. Daar moesten we uiteraard meer van weten. Vlak bij ons ligt een vrijwel droog meer, Lake Owen. Op sommige plaatsen staat er wat water in. Zouden die vogels daar op doortocht fourageren? Na wat speuren op het internet leek het ons onwaarschijnlijk.

Net buiten het hek van de camping loopt een onverharde weg naar dat armetierige meer. Als je deze weg volgt, kom je een bord tegen, waarop dingen staan vermeld over toxic dust: giftig stof.
Het meer heet Owens Lake, en het werd ooit gevoed door de Owens River. In de eerste decennia van de twintigste eeuw heeft President Rooseveldt het goed gevonden dat de stad Los Angeles deze hele rivier omleidde om zichzelf van water te voorzien. Het was een waterbouwkundige prestatie, maar een catastrofe voor de natuur. Want toen de weelderige waterpartijen in de parken van L.A. het hele meer hadden leeggedronken, bleef er hier in het binneland net zoiets over als op de bodem van Death Valley. En over Lake Owen loopt de enige vogeltrek-route (flyway) in de westelijke VS. Hier strekt zich van Noord naar Zuid het Great Basin uit, een vriendelijke laagvlakte tussen de Rocky Mountains in het Oosten en de Sierra Nevada in het Westen. Hier liepen rivieren en beken, hier lagen zoetwater-meren als kostbare juwelen, aaneengeregen tot een collier van exquise schoonheid, van verfrissende pastels in alle tinten tussen smaragd en turquoise ........ Neem me niet kwalijk, ik liet me even gaan.
Die uitgedroogde neerslagen van zouten en andere troep, die ging bovendien nog lelijk stuiven. Mensen werden ziek; de rotzooi bleek kanker-verwekkend en wat je eenmaal binnen kreeg, bleef levenslang in je longen zitten net zoals asbestvezels. De eerste rechtzaken begonnen. Er kwamen nationale wetten over schone lucht. Dat gaf een handvat om de zaak aan te pakken. De overheid dwong Los Angeles om de lucht schoon te maken: het was duidelijk hun schuld dat het stof er was. Men gaf de stad daar tien jaar voor. Die besteedde L.A. aan beroepsprocedures om van de dwang af te komen, en niet aan een aanpak of zelfs maar een studie. Het valt ook niet mee: 100% van het water van L.A. komt uit de Owen River.....
De natuur-lobby kwam er vervolgens ook nog bij. De stad deed proeven, de stad deed compromis-voorstellen, de stad dreigde snel en onherroepelijk failliet te gaan. Het water en vooral de electriciteit werden snel duurder. (Dat kwam omdat beide door dezelfde gemeentelijke dienst worden geleverd).
Maar er is enige hoop. Intussen is er een stukje meer weer gevuld met een heel dun laagje water, en op allerlei percelen wordt een zoutminnende gras-soort gekweekt. Dat gras had je hier vroeger ook al, dus dat moet kunnen. Het giftige stof neemt snel af. Er komen al weer vogels langs op de herstelde stukjes. Wie weet, misschien komt het goed. Maar de stad heeft al weer plannen om nog meer rivieren in te pikken en om te leiden, want water moet er zijn, en Californie moet enorme aantallen nieuwe inwoners opnemen uit Mexico en door gewone bevolkings-aanwas. Waarom lees ik nou nergens iets over zonneenergie en het ontzilten van zeewater? Dat is toch de manier om het hele probleem definitief op te lossen?

Nou, hoe het ook zij: daar vlogen dus die pelikanen overheen. We zijn ze nog achterna gereden maar we zagen ze nergens. Gelukkig maar, met cadmium en kwik en barium in het dunne laagje water. Althans... als ze ergens anders schoon water kunnen vinden.

O ja, ze hebben hier op de camping een soort kinderboerderij, dat kunnen we jullie toch niet onthouden. En verder hebben de Amerikanen ook ontdekt wat wij al een poosje weten: het gaat niet om het schrikdraad, maar om het idee van schrikdraad. Het gaat niet om het wildrooster, maar om het idee van een wildrooster. Vertel het alsjeblieft niet aan Sem en Chi!