Lief En Leed

Deel 1: Lief(de in de wildernis).
Het was prachtig weer. Ze liepen hand in hand langs het romantische wandelpad naar de waterval, waar ze stil bleven staan, zwijgend, en de prachtige omgeving op zich lieten inwerken. Overal stonden bloemen, waarvan de zoete geur inmiddels in de volgende time zone was aangekomen, want ze waren al weken geleden uitgebloeid. Vogels kwinkeleerden hun najaarslied in de bomen, volledig overstemd door het geluid van de waterval. Niet voor niets heette deze woeste bergstrooom de Roaring River. Het bruisende water spatte op in wolken van fijne druppels. Het zonlicht sneed omlaag. De kleuren van de regenboog speelden over de rotspartijen, en straalden net niet naar de twee mensen die er naar keken.
Ze keerden terug en wandelden weer in de richting van de drukke beschaving, naar de twee andere auto’s op het parkeerterrein. Maar eerst kwam er een zijpad. “Zum Wald” stond er op een bordje. Ze keken elkaar aan, en ze begrepen elkaar zonder woorden. Het was maar 1,6 mijl, dat haalden ze nog wel met hun ouwe botten. Het pad voerde verder en verder van de weg, en ze konden het geluid van een passerende auto haast niet meer horen.
Deel 2: En(g).
Eerst voerde het pad over vlak terrein, tussen de halfverbrande Ponderosa Pines door. Ze moesten onwillekeurig denken aan het Zwarte Woud, waar de romantiek van de bomen druipt en je de hele dag overal ‘koekkoek!’ hoort. Dan boog het pad af naar een rotspartij, en het begon te klimmen. De ondergrond werd verraderlijk, met bewegende keien en kronkels om zware rotsblokken heen. Bomen wierpen donkere schaduwen, en het vertrouwde geluid van de waterval was ver weg. Nu en dan schreeuwde er een vogel, of een eekhoorn: dat was bijna hetzelfde hier in de woestenij. Hij ging voorop lopen, want de sfeer werd onheilspellend.
Opeens riep zij: “Een beer! Daar!”
Hij keek, en hij herkende de vorm van het zwarte ondier: “Je hebt gelijk! Hij beweegt!”
“We moeten terug! Dat staat in de regels!”
Maar hij richtte zijn vizier op het monster en drukte af. Nog eens, en nog eens. Het dier trok zich er echter niets van aan en nu moesten ze wel terug. ‘Zum Wald’ zouden ze niet bereiken, maar ze kwamen wel behouden aan bij hun voertuig. Later bekeken ze de opnamen.
“Het waren de zenuwen,” zei hij teleurgesteld, “de focus is niet goed. Er was ook weinig licht.”
“Geeft niets hoor,” zei ze troostend, “Zijn tanden en zijn klauwen zijn hardstikke scherp.”
Deel 3: Leed(vermaak).
Later op dezelfde dag, toen er geen beren meer op de weg waren, zaten ze bij hun kampvuur. Links achter ze waren buren eten aan het bakken op hun eigen vuur, het was onduidelijk welke taal ze spraken. Rechts achter ze arriveerden andere buren, Amerikanen met een echte Airstream caravan. Zo eentje van aluminiblik, met een retro-look. Mevrouw stond er naast en gaf aanwijzingen aan meneer: achteruit, langzaam, ja, nog een stukje, slowly, just a little more.... Dan klonk het geluid van een plastic wig die wegschiet tussen twee andere plastic wiggen. De caravan moest waterpas, dus onder de rechter wielen moest een wig, en nog een, en nog een.... Maar de wiggen gedroegen zich als een stuk zeep tussen je natte vingers. Overnieuw. De stemmen werden een tikje schril, het toerental van de V8 een beetje hoger....... Floep! Daar ging de wig weer. Let’s try it like this.... Inmiddels werd het donker. Alleen het licht van kampvuurtjes scheen nog overal tussen de bomen door. OK, just one more. Gekras, en daar ging weer een wig.
“Zal ik een sadistisch stukje schrijven voor de thuisblijvers?”
“Ja! Doen! En dan meteen dat van die beer!”
Zo, we zijn weer bij. Groeten uit King’s Canyon. Tenminste, als er ergens wifi zal zijn.

* Vanavond pakte Germen opeens alle geurende items of in de koelkast, of in een tas in de berenkluis. Een gewaarschuwd mens, enz.