Yosemite ligt lager.

Jo Sem Mittie moet je zeggen, met de nadruk op de Berner Senner. Hier moet het minder koud zijn, ’s nachts, want dit Park ligt lager. Misschien is er wel een kampeerveldje met kwartels, die dan in de ochtendzon tussen de bosjes scharrelen in zo’n gezellig klein groepje. Met van die zachte kakel-geluidjes, want het zijn tenslotte hoenders.
Dus daar gingen we weer, in de unit: bochtje naar links, bochtje naar rechts. Ja, jullie hebben het al begrepen: dit verhaal gaat alweer over ons en over niemand anders. Dat moet toch wel enorm irritant zijn intussen: elke dag weer schrijven die twee malloten alleen maar over zichzelf. Waarom nou nooit eens wat nieuws over andere mensen? Die zijn er toch genoeg? Neem nou de kleine Luc. In dit hele reisverslag staat alleen maar dat hij geboren is. Iedereen kan raden dat Oma Els zo ongeveer in Enschede woont, maar zou het niet leuk zijn als we dat eens officieel zouden vastleggen in deze krant? We zouden kunnen melden hoe het met hem gaat. Of hoe het met Liset en Wendy gaat, die in New York zitten. Is de lucht daar net zo vervuild als in Californie? En hoe is het afgelopen met de nieuwste editie van de Maere? Is het gelukt? Zijn er al kritieken ontvangen? Wie wint de kleurplaatwedstrijd, wie wint de puzzel?
Maar nee, niets van dit alles: alleen maar over ons. Twee monomanen in een witte blokvormige unit, bochtje naar rechts, bochtje naar links, de bergen uit, de heuvels in, lunch in de brandende zon onder begeleiding van kwebbelende Acorn Woodpeckers en onder het toeziend oog van een arend op een tak. Dan de heuvels uit en over de vlakte, tussen miljoenen fruitbomen door, tot er weer heuvels komen en daarna – slik! – bergen. Onheilspellende bordjes langs de weg. 2000 voet, 3000 voet. Bochtje naar links, bochtje naar rechts. 4000 voet, 5000 voet. De zon staat laag en werpt schuine schaduwen tussen de bomen, en die worden steeds hoger. Yosemite heeft ook sequoia’s. We zullen toch niet...
Nee! Kijk! Een bordje ‘campground’, linksaf! En het weggetje gaat steil omlaag! We zakken weer onder de 5000 voet. Enfin, om een lang verhaal niet te veel te rekken: het kampvuur en alle warme kleren moesten aan voor het donker werd, en we vluchtten rillend de unit in lang voordat de ter plekke gevonden dikke knoesten dennenhout opgebrand waren. We hebben het vuur gestabiliseerd en zijn binnen gaan eten. Het vroor vannacht en we hebben het vierde (dunne, te kleine) dekbed tevoorschijn gehaald. Maar goed dat Jolande een dubbele beddengoed-uitrusting heeft gehuurd. Dat was om geen linnengoed te hoeven wassen, maar nu redt het ons van een ijselijk lot.