Rije, rije, rije in m’n wagentje

Gisteren waren we een paar mijl voor de camping langs een historische stoomtrein gereden. Hij was dicht. Maar vanochtend wilden we er toch wel even gaan kijken, al was het maar om te zien of er een winkeltje open zou zijn. De kachel had meer dan een half uur nodig om ons kleine huisje warm te krijgen. Op weg naar het toiletgebouw was duidelijk dat het echt koud was geweest: alles was wit aangevroren. Ontbijt dus ook maar binnen, de zon was nog niet erg duidelijk boven de bomen uitgestegen, dus daar konden we geen warmte van verwachten. En dan terug naar het spoortje. Het hek was open, dat gaf de burger moed. Er bleek een winkeltje te zijn, en warempel, toen we net goed en wel de unit hadden geparkeerd, en naar het spoor waren gelopen, kwam er een heuse stoomlocomotief aan, met zichtbaar vuur in de ketel, stoom uit de pijp, en zo’n mooie fluit. Dat moesten we natuurlijk zien. En bovendien bleek bij navraag dat het ding over een uurtje ging rijden. Jullie begrijpen het natuurlijk al: daar moesten we in mee. We hadden enorm geluk, want eigenlijk zouden ze helemaal niet rijden met de stoomtrein, alleen maar met een paar kleine karretjes. Maar er moesten zo nodig kinderen op schoolreis, en dus was de stoomlocomotief toch ingezet, alleen vandaag om 11 uur. En er was ook nog genoeg plek voor alle toeristen die toevallig langs kwamen. De wagons waren oorspronkelijk voor het vervoer van boomstammen. Op elke stammenwagon waren twee boomstammen geplaatst, omgevormd tot banken, door en een wig met een hoek van ongeveer 55 graden uit te halen. Het zat nog wel redelijk comfortabel ook, tenminste wat betreft de zithoek. Hard was het wel. De treinen werden gebruikt om het hout af te voeren dat van de hellingen werd gekapt. De locomotieven konden hellingen tot wel 10% aan, en konden door superkrappe bochten, door een bijzondere constructie van de assen en het aandrijfmechaniek. Maar snel ging het niet. Maximum snelheid 25 km per uur, standaard snelheid ongeveer 8 km per uur. En dat is wat wij deden. De bedrijvigheid van het houthakken duurde tot 1931, toen in verband met de crisis de Sugar Pine Logging Company besloot de activiteiten te staken. Toen waren alle hellingen in de wijde omgeving kaal, op een paar losstaande bomen na. Er is geen boom bijgeplant door mensenhand, alle hergroei is uit dennenappels, en zaden die overal nog lagen, en die paar bomen die vergeten waren. Inmiddels staat er een bos met bomen van 30 meter en hoger. Alleen de hele dikke stammen ontbreken. Wat je hier ziet is maximaal zo’n 60 cm dik. Het is een jong bos. Maar omdat het inmiddels een National Forest is, en er nog maar zeer bescheiden gekapt mag worden, is er hoop voor de toekomst. Saignant detail: de kegels van de Sugar Pine kunnen tot zo’n 45 cm lang worden, en wegen als ze nog niet open zijn tot 2 kg. Ze werden door de houthakkers dan ook “Widow makers” genoemd. We hebben al een voorbeeld van zo’n grote kegel eerder op een plaatje laten zien.
Na ons avontuur op de trein, en eindeloos veel foto’s verder, besloten we maar eens koers te zetten naar Yosemite National Park. Het is weekend, en uit ervaring wijs geworden proberen we eerst een plaatsje op een camping te bemachtigen. De eerste camping is vol, in het dorp bij “reserveringen” horen we dat alle andere ook vol zijn. Bovendien zijn er maar 4 van de 13 open. Schiet lekker op dus. Eens kijken of er een lodge nog een kamer over heeft. Nou dat kan: voor 450 dollar per nacht, exclusief BTW en ontbijt. We rijden het park weer uit. Zo ver is het nou ook weer niet. Na nog twee vergeefse pogingen, en uiteindelijk toch maar eens in ons grote campingboek kijken, vinden we een plekje op den kleine camping zo’n 12 km voor de ingang van het park. We vinden het mooi voor vandaag. Morgen gaan we lekker vroeg weg, parkeren de unit ergens, en stappen op de fiets. Dat lijkt de enige zinnige manier om dit park te bekijken. Voor auto’s is het te vol. En de centrale vallei heeft een brede vlakke bodem. En er rijden shuttle-bussen.
De wifi is van het naburige etablissement, een motel met zwembad en zo. Als het werkt......