9 september, eerste etappe: Son Wermsdorf

Vanochtend klonk het startschot om 8.30 uur. We waren allemaal op tijd opgestaan, en na een goed ontbijt en afscheid van moeder vertrokken we eerst in zuidelijke richting, die we al snel voor een oostelijk koers verwisselden. Ons aanvalsplan was eenvoudig: zo snel mogelijk kilometers maken, maar met een redelijk brandstofverbruik. Vóór vertrek was er al koffie ingeslagen, we konden dus doorrijden. Dat deden we, voor zover het verkeer het toeliet. Want de route ging dwars door het roergebied, met de nodige (vrij korte) files, wegwerkzaamheden, maaiwerkzaamheden, en wat er verder nog maar voor oorzaken voor langzaam rijden mogen zijn. De rijtijd tot bestemming ging omhoog, naar beneden, weer omhoog, alsof het de aandelenkoersen betrof. Maar toen we het oosten van Duitsland hadden bereikt werd het allemaal véél beter. Er waren vrijwel geen auto’s, en wel veel straat. Dat schoot dus lekker op. Maar nu deed zich een volgend probleem voor. Dat gebrek aan belangstelling voor de autoweg had zich ook vertaald in een gebrek in benzinestations en eetgelegenheden. Dus moetsen we even de weg af voor het nodige innemen en lossen. Efficient was het wel, want het was maar 2 km van de autobahn, en er was geen rij, nergens, en er was een vriendelijke meneer die de tank volgooide, terwijl wij andere bezigheden hadden. Goed geregeld dus. Rond half vier bereikten we het einde van de etappe. Het hotel dat Germen had uitgezocht zag er een beetje eenzaam en verlaten uit. Er stond een bordje bij dat we ook een ander hotel konden proberen, 300 meter verderop. We volgden de suggestie, en kwamen bij het Seehotel, een omgebouwd stationsgebouw, aan de rand van een drooggelopen stuwmeer. Dat drooglopen doen ze met opzet, en dat is dan ook de reden waarom we hier bivakkeren. De overgebleven moddervlakte is een paradijs voor steltlopers en andere gevederde vrienden. We zijn nog dezelfde middag op struun geweest, en kwamen de nodige meeuwen, grote zilverreigers, futen, eendjes en visdiefjes tegen. Maar dat is niet bijzonder. Wel leuk: zwarte ruiter en groenpootruiter. Allebei prachtig op de foto. En een ruiende bonte kraai. Wat een lelijk beest! Prachtig! Maar genoeg natuur. Dit dorp was ooit ook de plaats waar de Duitse koning zijn jachtfeestjes hield. En daartoe moest er natuurlijk een jachtslot worden geregeld. Omdat die hofhouding nogal groot was, en de koning het hoog in zijn bol had, werd het een jachtburg: de St Hubertus Jagdburg. Kijk maar eens op het internet naar de historie. De plaatjes vullen de rest aan. Voor ons tijd voor een drankje en iets te eten, en daarna voorbereiden op de volgende etappe.