Maandag 30 september - Naar huis.

De reis naar huis verliep zodanig dat de beschrijving ervan een dagje moest wachten. Maar uitstel is geen afstel: ziehier het relaas.
We stonden vroeg op, zodat we om 8:00 aan het ontbijt zaten. Om 8:30 reden we, en Miep beweerde dat het 6:03 uren zou kosten om de Vastenow te bereiken, ruim 700 km verderop. Ja, er zijn nog optimisten in de wereld. Eerst maar eens tanken. De diesel was samengesteld om bij 22 graden vorst nog vloeibaar te blijven, aldus meldde een blinkend nieuwe sticker op de pomp. Dat doen ze door er benzine doorheen te mengen, heb ik me laten wijsmaken. Volgens zekere natuurwetten daalt dan het uitvlokpunt. Ik heb me achter Kassel eens zomerdiesel laten verkopen op weg naar de wintersport, dus ik weet er alles van.
De vogels, die zoals reeds vastgesteld aan dezelfde natuurwetten onderworpen zijn, zullen dus nu wel vol gas naar het Zuiden vertrekken, voor zover ze dat nog niet hebben gedaan, om uitvlokken te voorkomen. Er lagen de afgelopen dagen al enkele doodgevroren muizen buiten de herberg op de stoep; die hadden hetzij te weinig, hetzij teveel antivries gedronken. (Ja, het niveau daalt al aardig, zelfs zonder trapgrap). Maar de zon schijnt, dus ons kan niets gebeuren. Naar de Autobahn, en de rechtervoet maar flink omlaag duwen. In vier uren rijden we van die 6:03 uur reistijd (volgens Miep) er drie af, en dan mogen we in de file. Net voorbij de afslag naar Peine, een veelzeggende naam. Anderhalf uur later staat Miep’s klokje niet meer op 3:03 maar op 3:30, want ze probeert de nog resterende reistijd voortdurend te voorspellen op basis van de snelheden die de auto op diverse wegen heeft. Onze Autobahn-snelheid wordt door haar dus nu een stuk lager ingeschat, en dat kun je haar niet kwalijk nemen. Tien km in anderhalf uur, dat is gemiddeld, eh, 6⅔ km/h.
Vooral dankzij het gevoel van frustratie dat ons inmiddels bekruipt, en dat mede wordt veroorzaakt door het uitblijven van info over de oorzaak van het lange stilstaan, verlaten we de snelweg zodra dit kan, bij Peine-West zal het geweest zijn. Als er nou nog wat bergings-auto’s of ambulances over de vluchtstrook zouden rijden, of ergens in de verte een blauw zwaailicht of een helicopter of zo zichtbaar zou zijn, dan had je een idee dat het ooit weer goed zou kunnen komen. Nu kan de oorzaak net zo goed een dozijntje stakende vrachtwagenchauffeurs zijn, en dan sta je hier morgen nog tussen twee torenhoge geluidswallen die de radio-ontvangst blokkeren. We konden alleen Deutschland Kultur horen.
We zijn niet de enigen die de Autobahn de rug toekeren, dus op de binnenwegen is het aanvankelijk smoordruk. Plus dat ook hier de ene Baustelle na de andere het tempo bepaalt. Miep meldt negatieve voortgang, en dat is niet vreemd: ze wil ons weer terug de snelweg op hebben, en daarna die 3:30 nog laten rijden. Jolande drukt op Miep’s aanraakscherm tot Miep begrijpt dat we haar adviezen afwijzen en dat ze ons eerst maar eens naar Uetze en dan naar Burgdorf moet loodsen, om Hanover heen. Jolande telefoneert naar huis, om Joop en Rita te vragen of de Bokma koud staat. Pardon, te melden dat ze zich niet ongerust moeten maken. We kruisen de Bundesautobahn nummer 7, die er helemaal verlaten bij ligt, verhoudingsgewijs, maar helaas willen niet Noord of Zuid maar West. Via Nienburg-aan-de-Wezer en Sulingen gaat het naar Diepholz, Löningen, Haselunne en Meppen de goede kant op. Geen snelweg, maar wel een kortere route. De zon, die er ook niks aan kan doen, is inmiddels zo ver gevorderd dat we elkaar eerlijk in de ogen kunnen kijken. Een beetje duizelig stappen we dan na 9:16 uur rijden uit, voor de schuifpui, en omdat je dan niet moet gaan zitten (want dan kom je niet meer overeind) halen we de auto leeg.
Rita heeft voor ons gekookt, maar ze is in de salon bezig dus we hebben geen contact. Joop is in de kelder samen met wat systeemplafondbouwers, en met de radio zo hard dat hij niets van onze aanwezigheid verneemt. Omdat we niet weten dat Rita het eten klaar heeft, rijden we naar Gino en Giovanni en gebruiken daar een eenvoudig maal van carpaccio en vlees aan Argentijnse spiezen. Met natuurlijk een glaasje er bij. Giovanni en Dorien runnen de tent met z’n tweetjes, want op maandag is het altijd erg stil. Alleen vandaag is er opeens een familiemaaltijd, dus we oefenen geduld en bestellen een extra glaasje. Tenslotte, als het restaurant is schoongemaakt tot en met de koffiemachine, komt Giovanni (de kok) nog even bij ons zitten praten. Met een glaasje van de zaak.
Nog een beetje duizeliger komen we weer thuis. Nu nog even bijpraten met Joop en Rita, en de aanzienlijke vorderingen in de kelder bewonderen. Maar dan doen we maandag toch maar dicht, het is toch al dinsdag geworden, en Jolande zet de wekker op 06:00 uur. Welterusten.